Sinds een klein jaar ben ik weer bezig met het leren golfen. In Indonesië had ik al eens pogingen gedaan, maar ik bleek het toch niet helemaal goed geleerd te hebben of, ook zeer waarschijnlijk, ik heb (later) mijn eigen draai aan de geleerde slag gegeven. Hoe het ook zij, golfleraar Michael vindt dat het nu net een beetje anders moet. Altijd een lastig uitgangspunt!

Samen met golfmaatje Cune heb ik ondertussen de, voor mijn gevoel, eindeloze sessie op de driving range achter me gelaten. Tegenwoordig lopen we regelmatig negen holes. Nog geen 18, want als ‘drukke dames’ kost ons dat (nog) teveel tijd. Gestaag maken we vorderingen, maar helaas gaat het van tijd tot tijd toch nog dermate slecht dat Michael’s hulp moet worden ingeroepen voor een ‘herstel en aandacht’ lesje. Ook onze caddies raken ondertussen meer en meer ingespeeld op onze fratsen en fouten en proberen steeds weer een geweldige helpende hand te bieden door met verve te anticiperen op mogelijke faux-pas’. Ideaal zo’n vaste caddy!

Vandaag gaan we naar de Achimota Golfcourse, een belevenis op zich. Gelegen in de buitenwijken van Accra liggen de redelijk groene golfvelden temidden van majestueuze palmen, prachtig bloeiende ‘flame trees’ en huizenhoge reclame billboards, terwijl je net achter de huizen de auto’s langs hoort en ziet razen. Vele termieten hebben hier, door de jaren heen, hun werkelijk gigantische bouwwerken langs de bomen ‘gemetseld’ en diverse gieren lijken delen van het terrein als hun thuisbasis te beschouwen. Een prachtig scenario, toch?

Hole 1 is een korte. Afslaan met een ijzeren 5 gaat vandaag fantastisch. Met maar een kleine afwijking naar rechts beland ik keurig gepositioneerd opzij van de ‘green’, die er vandaag inderdaad zelfs redelijk groen uitziet. Bewonderende kreten klinken rondom, mijn eigen pers crew (schoonouders) flitsen en filmen er lustig op los, alsof het hier een toernooi van wereldklasse betreft………..

De volgende hole, nr 15 (we gaan razendsnel :)), levert meer problemen op. Op de een of andere manier oefent de ‘rough’ op rechts een enorme aantrekkingskracht op mij uit. Hiermee loop ik weliswaar vlak langs de grootste ‘flame tree’ op de baan, maar moet ik tegelijkertijd ook alle muggen en vliegen ‘bevechten’. Zou ik nu al gestrest raken door alle ‘media’ aandacht?

Over hole 16 hoor je mij niet klagen, maar vanaf hole 17 lijken mijn clubs er eigen gedachten op na te houden. Welke mysterieuze krachten spelen hier een rol? De gieren rond de waterpartij van deze hole zijn zo gewend aan rondvliegende ballen dat ze echt door de caddies weggejaagd moeten worden. Het voelt beslist minder prettig als er een gier naast je op en neer staat te hippen, terwijl je je aan het voorbereiden bent op een mooie golfslag. Maar hoe ik ook sta, hoe ik ook richt en hoe ik de bal ook raak, uiteindelijk vliegt mijn geslagen bal geheid uit de ‘baan’ om vervolgens met grote snelheid (dat wel) een stam of een tak te raken. Uiteraard is dit niet bevordelijk voor de richting en al helemaal niet voor de score!

Tenslotte komen we aan bij de laatste hole. Tijd voor een beetje eerherstel? Mijn caddy, David, legt zorgvuldig een nieuwe bal, een ‘flying lady’, op een extra hoge tee. Opperste concentratie alom. Ik dwing mezelf om niet teveel na te denken (dan gaat het immers altijd mis), breng mezelf in gereedheid en…………sla zowaar de beste slag van deze hele sessie. OK, nog steeds niet perfect, maar om met trainer Michael te spreken: ‘this looks more like a real golf shot’. Over deze ‘flying lady’ is het laatste woord dus nog niet gezegd!