In Glaumbær zien we voor het eerst hoe IJslanders vroeger woonden en dan zien we vooral de woningen van welgestelde boeren. In de 18e en 19e eeuw leefde een groot deel van de bevolking in veel eenvoudiger optrekjes; vaak vochtige en tochtige krotten met één of twee kamertjes.

De huizen zijn opgetrokken uit hout en bekleed met een 1 m dikke laag plaggen als muren. Het dak is met gras begroeid en past daardoor mooi in het landschap. De schuine stand van het dak was heel belangrijk. Te steil betekende niet genoeg vocht voor het gras, waardoor het gras niet meer groeide, de aarde uitdroogde en het dak ging scheuren. Te plat en het dak zoog zich vol water met als gevolg lekkage of, nog erger, ineenstorten.

Hoewel heerlijk koel in de zomer kon het in huis akelig koud zijn in de winter. Toch moest men het alleen met warme truien en menselijke warmte doen. Tot 1947 waren deze huizen nog bewoond!

Hier ligt ook Snorri Þorfinsson, de eerste Amerikaan geboren uit Europese ouders, begraven. Zijn moeder, Gudrídur, één van IJsland’s ontdekkingsreizigers, probeerde zich samen met haar man Þorfinnur in 1004 in viking Vinland te vestigen en bracht daar dus het eerste blanke kind in Amerika ter wereld.

In Eiríksstadir leren we over het leven en welzijn van Eiríkur Rauđi. In zijn 12 m lange ‘langhuis’ woonden maar liefst 30 mensen: Erik , zijn vrouw en hun twee kinderen samen met de nodige slaven. Elke groep had zijn eigen kant van het huis met nog een aparte vide voor alle maagden.

Hoewel IJslanders het niet graag toegeven waren Erik en zijn vader eigenlijk Noren. Hoe dan ook, Erik is de geschiedenis ingegaan als de eerste Europese kolonist op Groenland. Na zijn verkenning zocht hij thuis vrijwilligers die definitief met hem naar Groenland wilden. Slechts 14 van de 25 schepen bereikten de overkant. Het leven was hard!