Ongeveer 15 kilometer ten noorden van Salisbury ligt het indrukwekkendste pre-historische monument van Groot Brittanië: Stonehenge. Het mysterieuze stenen complex zelf is eigendom van de Kroon, maar het wordt beheerd door de ‘English Heritage’ organisatie. De steencirkel staat sinds 1986 ook op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. De verwachtingen van de vele bezoekers zijn dan ook hoog gespannen.

Volgens de Dominicus reisgids zijn bezoekers echter vaak teleurgesteld en dan vooral door de weinig tot de verbeelding sprekende directe omgeving van het monument. Het ‘House of Commons’ (Lagerhuis) noemde de faciliteiten voor bezoekers eens ‘een nationale schande’ en de ‘English Heritage’ organisatie overweegt zelfs ergens anders een kopie van het monument op te richten, zodat ze de enorme stroom aan bezoekers beter kunnen ‘hanteren’. Wij laten ons niet ontmoedigen door al deze onheilstijdingen, er zijn nu eenmaal dingen die je met je eigen ogen gezien moet hebben!

De weg naar Stonehenge is duidelijk aangegeven. Niemand rijdt zomaar voorbij aan de grote stenen cirkel omdat de hoofdweg naar zuid-west Engeland (A303) je precies langs het monument voert. Het is echt een hele aparte gewaarwording om zo opeens die enorme stenen midden in het landschap te ontdekken, terwijl je dan nog een heel rondje moet rijden om bij de ingang te komen. Onze fototoestellen hebben het geweten. Gelukkig digitaal, dus deze eerste sessie kan gevoegelijk en zonder spijt de prullenbak in. 😊

Vanaf het informatie centrum word je met een treintje naar het eigenlijke monument gereden. Op deze manier wordt de constante stroom bezoekers gereguleerd. Een wijde boog aan wandelpaden ligt rondom de cirkel. Typisch engels bestaat de barrière uit een laag gespannen metalen draad. Een grens die door iedereen gerespecteerd wordt. De mensen staan nog net niet in de rij voor de plek met de ‘beste blik’ op dit unicum. 😉

Al 5000 jaar bevindt zich op deze plek een cirkelvormige greppel met een diameter van 100 meter en omgeven door een buitenwal. De meest recente datering voor de bouw van Stonehenge is bepaald op 2300 voor Christus, driehonderd jaar later dan tot nu toe werd aangenomen. De grote zandstenen monolieten met dwarsbalken werden als eerste gepositioneerd. Daarna kwamen de zogenaamde ‘bluestones’, die in een halve cirkel aan de binnenkant van de grote steencirkel werden geplaatst.
Volgens de legende heeft tovenaar Merlijn deze stenen van blauwgrijs dolorit – een kostbaar materiaal wat ook gebruikt werd voor het maken van stenen bijlen – uit Wales hierheen gebracht. Het raadsel van de functie van al die stenen is echter nog altijd onopgelost. Onderdeel van het geheel is de zogenaamde ‘Altar Stone’, die het middelpunt van de cirkel lijkt te vormen. Volgens kenners moet deze naam beslist niet letterlijk geïnterpreteerd worden. Deze naam, net als die van de ‘Slaughter Stone bij de ingang van de ringwal, stamt nog uit de tijd dat men onder de misconceptie leefde dat Stonehenge een heiligdom was waar mensenoffers gebracht werden………

In de loop der eeuwen hebben onderzoekers veel aanwijzingen gevonden die erop wijzen dat het Stonehenge complex mogelijk heeft gefunctioneerd als een soort kalender. De oostelijke Station Stenen wezen samen in de richting van de zonsopgang op 21 juni, de westelijke Station Stenen daarentegen gaven de richting van de zonsondergang op 21 december aan. Natuurlijk was dit alles vroeger van praktisch belang voor de landbouw.

Bij terugkomst in Nederland lezen we een NOS berichtje (2-9-’14), waarin wordt gesteld dat een eeuwenoud raadsel over Stonehenge nu, door de droogte van het afgelopen jaar, is opgelost. Al sinds mensenheugenis vormt Stonehenge geen complete cirkel en ruziën wetenschappers over de vraag of dat vroeger mogelijk wel zo is geweest. Een toeval bracht uitkomst. Doordat de tuinslang van de beheerder te kort was, kon het gras bij de steencirkel niet worden besproeid. Hierdoor ontstonden bruine plekken in het gras. Eén van de opzichters ontdekte dat de dorre plekken precies ontstonden op die plaatsen waarvan hij dacht dat er ooit stenen hadden gestaan die de cirkel zouden completeren. Zelfs zoveel jaren later is de grond daar nog zo anders van samenstelling dat het invloed heeft op de plantengroei aldaar. De beheerder denkt er nu over om bij een volgende droogte ook andere delen van het pre-historische monument niet te besproeien in de hoop ook daar ‘ontdekkingen’ te doen. We zijn op alles voorbereid………😃