Dartmoor is een nationaal park, met een oppervlakte van 954 vierkante kilometer, in het midden van Devon, Engeland. Het wordt door velen beschouwd als ‘de laatste wildernis van Zuid-Engeland’. Deze regio wordt vooral gekenmerkt door veel granieten heuveltoppen (‘tors’) en in tegenstelling tot de omgeving groeit er verder vooral heide.

Volgens de beschrijving is Dartmoor echter meer dan ‘slechts het landschap’. Het gaat ook niet alleen om de ponies , de geschiedenis of het erfgoed, hoewel dat een goed begin is! Het gaat vooral om het ontdekken van nieuwe dingen, want dit ‘levende, ademende en werkende landschap bevat het geheim tot een eeuwenoud verleden en een toekomst die tegelijkertijd groen en duurzaam is’. Toe maar……dat vraagt om een nadere kennismaking, toch?

Meer dan de helft van Dartmoor National Park (ruim 57%) is particulier eigendom. Hiervan is het grootste deel in het bezit van prins Charles, de hertog van Cornwall. Het Britse ministerie van Defensie bezit ongeveer 14%.

Wij hebben niet zo heel veel tijd en besluiten het hoogtepunt – letterlijk en figuurlijk – van het park te bezoeken; Haytor Rock (457 meter). De vreemde vormen van de in totaal meer dan 150 granieten pieken hebben altijd al tot speculaties geleid. Hebben reuzen deze stenen misschien op elkaar gelegd? De combinatie van wildernis, gure wind, veel regen, vaak voorkomende dichte mist en regelmatig een dik pak sneeuw (klinkt het al aantrekkelijk?) vond zijn weerklank in vele volksverhalen, mythen en legenden.

Verhalen over pixies, een ruiter zonder hoofd en een grote zwarte hond behoren tot de meest bekende die ’s avonds rond het kampvuur (dat hoort toch zo?) verteld worden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat een groot aantal schrijvers en kunstenaars door dit gebied werden geïnspireerd. Sir Arthur Conan Doyle b.v. met zijn ‘De hond van de Baskervilles’ of Agatha Christie’s ‘Het mysterie van Sittard’.
Jammer dat we niet wat meer tijd hebben!