Werkelijk het laatste, meest westerse, station van de ‘silom line’ (skytrain) is Bang Wa. Dit station is open sinds 2013 en op het moment zijn ze hier druk bezig om het traject aan deze kant verder uit te breiden. Over een paar jaar heeft Bangkok een nog langer en breder vertakt vervoersnetwerk hoog boven de grond.

Het is nog vroeg en de trein zit (volgens Riepko) vol met fotografen, verpleegkundigen en hoertjes die ofwel de dag beginnen of een drukke nacht achter zich laten voor hun welverdiende rust. 🙂 Wij horen bij de groep fotografen die elkaar zullen ontmoeten bij uitgang vier op het Bang Wa station voor een ontdekkingsavontuur in de nabije wijk.

Sinds vijf jaar worden deze ‘photo walks’, ongeveer eens per maand, georganiseerd door de BPG (Bangkok Photographers Group). Deelname is gratis, maar daarvoor moet je wel vroeg je bed uit! Dennie, DK en Goran zijn de verkenners van deze groep. Zij zoeken naar interessante wijken binnen Bangkok, waar er voldoende te fotograferen valt voor onze veeleisende en een beetje verwende groep. We komen immers niet speciaal voor de wandeling, er moet worden vastgelegd, geschoten, geklikt en bestudeerd. Het liefst op korte afstand van elkaar, want de camera is je belangrijkste vriend tijdens deze reis. 😀

Het is lekker fris zo vroeg in de ochtend. Ondanks dat het weer ook hier een beetje in de war is (regen in januari komt immers nooit voor!) loopt de Thaise ‘winter’ alweer ten einde en begint de temperatuur gestaag te klimmen. Vandaag laat de thermometer 30 graden C. zien, maar…….de gevoelstemperatuur in de zon is uiteraard veel hoger.

Op het station in Bang Wa zien we steeds meer mensen verschijnen. Het nieuwe jaar start goed met vele nieuwkomers en uiteindelijk blijft de teller op 88 deelnemers staan. Wow, dit is een grote groep! Van de vorige keer kan ik me nog herinneren dat de groep snel uitwaaiert en ik hoop dat dit ook deze keer zo zal zijn.

De eerste kapper weet echter niet wat hem overkomt. Staat hij het ene moment nog rustig zijn vroege klant te knippen, wordt hij het volgende moment opeens belaagd door wel dertig fotografen die zich allemaal in zijn deuropening verdringen voor dat ene plaatje. Ik moet daar erg aan wennen, het slaat mij lam en ik laat deze fotogelegenheid aan mij voorbij gaan. Mijn probleem, ik weet het. Tenslotte maak je foto’s voor jezelf, voor je verhaal, je herinnering en zie je die andere dertig foto’s (of meer) nooit terug, maar zo’n groep ineens is, voor mij, gewoon teveel.

We lopen verder door de smalle ‘soi’ (weg) en over een ‘khlong’ (kanaal) naar een wijk waar zondags een kleine lokale markt wordt gehouden. De marktkooplui hebben er zin in. Ze zijn vriendelijk, vrolijk, goedlachs en willen maar wat graag op de foto. Het scheelt dat één van de verkenners tijdens de ‘scouting trip’ al foto’s van veel mensen heeft gemaakt en dat hij nu dezelfde mensen benaderd om hen hun foto te geven. Een geweldig succes, iedereen is enthousiast en wil graag opnieuw poseren of onderdeel zijn van een volgende reportage.

Sommige ‘collega fotografen’ maken van de gelegenheid gebruik om hier hun ontbijt te nuttigen en werkelijk de hele atmosfeer in te ademen. Ik heb de kakkerlakken en de sprinkhanen echter alweer ontdekt en bedenk opnieuw dat deze delicatessen (nog) niet aan mij besteed zijn.

We vervolgen onze route over smalle betonnen paadjes dwars door de woonwijken rondom. Het is een ervaring op zich om zo midden in het dagelijks leven van deze mensen te lopen. Alles speelt zich af boven het water (aan weerszijden van die betonnen paadjes) en op de paadjes zelf. Een hele groep extra zorgt voor veel commotie, want iedereen is nieuwsgierig en komt even kijken. Het zorgt zowel voor vele foto momenten als voor veel gedrentel, geschuif, gegiechel en verschrikte of juist geïnteresseerde gezichten.

Grappig genoeg wordt ook elke kat of hond vastgelegd op de gevoelige plaat. Ik weet niet wat het is, maar volgens Dennie krijgt hij na elke fototrip zoveel (vooral) kattenfoto’s dat hij wel een dik fotoboek kan produceren alleen al op basis daarvan. Kennelijk zijn er veel kattenliefhebbers onder ons of misschien zijn katten gewoon gemakkelijk te fotograferen?

Ondertussen staat de zon hoog aan de hemel en zwerven we verder en dieper in dit onontdekte gebied. Het is verbazingwekkend hoe mensen hier wonen en leven en hoe ze zorg dragen voor hun directe omgeving. Enerzijds wordt het stoepje voor het huis grondig geboend met water en zeep, anderzijds ligt de wijdere omgeving vol met plastic flessen en andere overbodige troep. Zouden ze hier, net als bij ons in straat, een jaarlijkse ‘schoonmaak dag’ in de kanalen organiseren? Ik ben bang van niet.

Hier maken we kennis met ‘Fighter Man’, een man met een robuust uiterlijk vol tattoos, maar, zoals we ontdekken, ook met de spreekwoordelijke ‘blanke pit’. Hij blijkt een dagelijkse bezigheid te hebben aan het verzorgen van de straathonden in deze buurt. Op vaste plekken worden plastic emmers gevuld met water en worden plastic zakjes met restjes brood en andere etensresten leeg gestrooid om de meute honden te voeden. Het is misschien niet veel, maar de honden volgen hem trouw en lijken zelfs op hem te wachten.

Vervolgens is daar de man in de boot, die zijn goederen komt afleveren. Ook hij is royaal gedecoreerd met tattoos. Veel Thai geloven dat een tatoeage heel speciaal is, helemaal wanneer een monnik de keuze maakt welke tattoo geschikt is voor jou tijdens deze fase van je leven. De tattoos van de Thaise monnik Luang Pi Nunn worden zelfs als magisch gezien en zijn daarom wereldberoemd, want zijn heilige tatoeages beschermen de drager ervan tegen het kwaad. Sowieso geven de door monniken gezegende plaatjes ook kracht en geluk, dus in de ogen van velen is het laten zetten van een tatoeage een win-win! Ik vraag me af wie de term ‘Fighter Man’ bedacht heeft? De monnik of de man?

Het was weer een boeiende ervaring, al laat het aantal gemaakte foto’s in mijn geval wel te wensen over met 17 tegen Riepko’s 245. Ik moet me meer laten leiden door mijn hart, want het is zoals het is en als je het niet probeert wordt het nooit wat :).

‘Het is onmogelijk’, zei trots
‘Het is riskant’, zei ervaring
‘Het is zinloos’, zei rede
‘Probeer het’, fluisterde het hart

‘See you on the street!’