Mensen worden steeds gelukkiger naarmate ze ouder worden. Een gedurfde uitspraak die echter wel gebaseerd is op een onderzoek waarbij maar liefst 34.000 mensen tussen de leeftijd van 18 en 85 ondervraagd werden. Verder blijkt uit ditzelfde onderzoek dat het geluk vooral groeit vanaf de 50 jarige leeftijd en dat geluk piekt op de leeftijd van 85 jaar. Laat ons feestvarkentje nu vandaag haar 85e verjaardag vieren……dat wordt dus het begin van een topjaar ;).

Het blijkt trouwens dat er geen aparte aanduiding bestaat voor zo’n jubileum. Een 25-jarig jubileum is zilver, 50 jaar is goud, 60 is diamant, 70 platina, 80 eiken en dan houdt het op. Nu lees ik dat er ooit een prijsvraag is uitgeschreven om een passende naam bij 85 jaar te verzinnen. De inzendingen logen er niet om. Om een greep te doen, er waren er die verwezen naar ouderdom zoals rimpel en grijs, er waren creatieve vondsten als eikenhout (80 is eiken en 5 is hout), greik (eik en graniet) of gilver (goud met een zilveren randje), maar mooier en in dit geval toepasselijker vind ik: ‘damast’, wat staat voor subtiel met verschillende verschijningsvormen naarmate de kijkhoek verandert. Ook mooi vind ik ‘amoriet’, een edelsteen die een sterke (positieve) invloed zou hebben op de communicatie. Of misschien toch ‘titanium’; ‘niet stuk te krijgen’. Als laatste in dit rijtje wil ik ‘bamboe’ nog in de strijd gooien. Bamboe is sterker dan eik, maar heel flexibel. Voor allen valt wel wat te zeggen, toch? 🙂

De dag begint relaxt met een champagneontbijt inclusief gezelschap. ‘Als ik dat geweten had, had ik van tevoren de tafel wel even gedekt….’ Laten we daarop antwoorden met ‘opzet geslaagd’. De stemming zit er meteen goed in. Ons jarige jetje en haar job verheugen zich mateloos op de dag en alle verrassingen in petto. De ochtend kabbelt rustig verder terwijl er aan alle facetten, nodig voor het verdere soepele verloop van de dag, aandacht wordt besteedt.

Om half 1 is het dan zover. Onze hoofdpersonen worden met eigen auto  ‘ontvoerd’. Via slinkse omwegen belanden ze uiteindelijk bij een heerlijke plek vlakbij het Reitdiep: de Wetsingersluis. Over het Reitdiep is ooit, in het Dagblad van het Noorden, geschreven dat het ‘een snoer van kralen’ is en dat het verband zoek is als je er een kraal uithaalt. De Wetsingersluis is kennelijk zo’n kraal. Om te weten wat er aan de bouw van de Wetsingersluis vooraf ging en waarom de sluis nu precies daar geplaatst is, moeten we ver terug in de tijd. In 1873 werd pas (de plannen waren er al ruim 200 jaar eerder) een start gemaakt met de aanleg van een afsluitingsdijk in combinatie met zeesluizen bij Zoutkamp en een dam plus schutsluis bij Wetsinge. De stad Groningen was als zeehaven een belangrijk centrum en stond via het Reitdiep in open verbinding met de zee.

De werking van eb en vloed was door de afsluiting in de stad niet meer merkbaar, waardoor de stad haar functie als zeehaven verloor. Ook het Reitdiep verloor een gedeelte van zijn scheepvaartfunctie omdat in 1876 het Eemskanaal gereed was als nieuwe scheepvaartverbinding van de zee naar de stad. Door de afsluiting hadden de kilometers lange dijken ook geen zeewaterkerende functie meer; ze werden slaperdijken. Ter verduidelijking: de wakerdijk, de slaperdijk en de dromerdijk vormen de fundamenten van het Nederlandse landschap. Samen maken ze het mogelijk om ons land te bewonen en te bewerken. Dijken zijn, volgens sommigen, ook poëzie in een land dat zijn ontstaan eraan te danken heeft en dat ze namen geeft als waker, slaper en dromer. Zie je het voor je? Men besefte wel dat met alleen de afsluiting van het Reitdiep de problemen nog niet opgelost waren. Door het toestromen van water uit het Winschoterdiep en Hoornsche Diep zou het waterpeil immers stijgen, waardoor het afwateren van de gebieden Hunsingo en Westerkwartier bemoeilijkt zou worden. De oplossing lag dus in de vorm van de Wetsingersluis, waardoor het Reitdiep stroomopwaarts van de sluis (naar het zuiden) gelijk zou komen te liggen met het Eemskanaal en zou daarmee het Winschoterpeil (NAP + 0,62 m) krijgen. Top.

Reitdiep bij Wetsinge 

Ondanks dat het weer op z’n minst gezegd frisjes valt te noemen, probeert het zonnetje telkens door de wolken te breken. Dit deel langs het Reitdiep is nog een onontdekt en werkelijk schitterend plekje, aldus het jarige jetje. Een picknicktafel wordt vervolgens uitnodigend gedekt compleet met (toepasselijk) damast (haha) en zelfs een waakhond wordt getrotseerd om op een naburige boerderij een absoluut noodzakelijke kurkentrekker te bemachtigen. Met jas, een enkele zonnestraal en warm gezelschap is het hier heerlijk toeven.

Gezelligheid kent geen tijd en daarom moeten we toch weer door. Een volgende overdracht staat op het program. Een keuze tussen krant en rust of thee aan het water valt niet mee. Met de verwachtingen hoog gespannen wordt besloten tot de eerste optie, want volgens het eerder genoemde onderzoek mag onze fysieke kwaliteit van leven dan misschien wat verslechteren als we ouder worden, daartegenover staat dan dat ons geestelijk welzijn tegelijkertijd wordt verhoogd. Dat klinkt toch positief?

Volledig opgefrist en opgekwikt wordt ons duo daarna naar huis gebracht alwaar hun voltallige nageslacht totaal onverwacht en onaangekondigd van het terras naar binnen springt. Vrolijk zwaaiend met rode ‘Meet Greet’ hartjes onderwijl een luid ‘Hallo Lieve Greet’ gezang ten gehore brengend op de muziek van juf Ank van de Luizenmoeder. Een dusdanig succes dat we zelfs overgaan tot een toegift van hetzelfde lied. Van iets goed krijg je immers niet snel genoeg :).

Een glaasje bubbels en een hapje verder gaan we tenslotte gezamenlijk tafelen. Weer met een damasten tafelkleed, dat wel. Damast, een weeftechniek waarbij tekeningen worden aangebracht op een achtergrond van (meestal) dezelfde kleur, wordt ook wel ‘het witte goud’ genoemd. Damast moet het van het licht hebben: dankzij het strijklicht ziet men de draden die in horizontale richting gaan, anders oplichten dan de draden in verticale richting, bijvoorbeeld in een helder wit en in een iets donkerder schaduwtint. Subtiel dus met verschillende verschijningsvormen naarmate de kijkhoek verandert. We houden het voorlopig op deze …….

Het diner is een goed besluit van een memorabele dag. Het valt misschien niet mee om de hele dag de regie uit handen te moeten geven, het blijkt echter zeker de moeite van het proberen waard.