Met slechts een half uurtje vertraging vertrekken we vol verwachting naar een privé pier, zo’n 40 minuten rijden vanaf Kanchanaburi, aan Highway 323. Ons onderkomen voor dit weekend is een ‘floatel’ in Ban Kaeng Raboet in het Sai Yok district en kan alleen bereikt worden per boot. Als je de website mag geloven bestaat ‘The Floathouse River Kwai Resort’ uit luxueuze, ruime, drijvende en rijk gedecoreerde kamers, waarbij veel gebruik is gemaakt van natuurlijke materialen. Gelegen aan de oevers van de ‘River Kwai’ temidden van een weelderige omgeving vormt het een mengeling van lokaal design en natuurlijk groen. Een oase van rust en een uniek concept. We zijn benieuwd!
De weg is vandaag lang en druk. In plaats van een twee en een half uur durende tocht naar Kanchanaburi doen wij er bijna vier uur over. Zoals gewoonlijk zit het venijn in de staart ……. de laatste veertig minuten worden gemakkelijk anderhalf uur.
Eenmaal bij de pier lijkt het alsof iedereen op ons zat te wachten. Als bij toverslag meert de long-tail boot aan en komen de andere passagiers naar het water toegelopen. We kunnen onmiddellijk vertrekken!
Met de wind in je haren, de verkoelende spetters op je huid en het lawaai van de motor, wat een gesprek praktisch onmogelijk maakt, genieten we elk op onze eigen manier van de wereld om ons heen. De opgedane stress glijdt weg.
De rivier wordt omgeven door tropische bossen en bergen. We leren dat we eigenlijk tussen twee nationale parken varen: het Erawan National Park en het Sai Yok National Park. Er schijnen hier zelfs tijgers voor te komen, al zijn ze dan meer gesignaleerd richting de grens met Myanmar, naar het westen. Je weet echter nooit, dus we houden onze ogen goed open! 😀
Onze kamer is inderdaad lekker royaal en ons uitzicht is fantastisch. Je waant je midden op het water, inclusief het heen en weer zwaaien alsof je op een boot zit. De rivier is snel stromend en het idee is om bij de receptie in het water te springen en je dan te laten drijven naar de trap een eind verderop. Mis je de trap dan kom je terecht op het strandje en moet je een heel eind omlopen om weer bij het hotel te komen, dus aandacht erbij!
Het water is heerlijk koel en het is een grappig gezicht om hotelgasten in hun zwemvest voorbij te zien dobberen, terwijl je zelf relaxed met de golfjes mee schommelt op de vlonder voor je villa. Een drankje erbij en het leven is goed. Als dit geen vakantiegevoel oplevert, dan weet ik het niet meer 🙂
Een extra boottochtje verder de rivier op geeft ons nog een betere indruk van het leven op en rondom het water. Naast meerdere drijvende hotelletjes zien we bamboe raften, andere long-tail boten, heel veel vogels en vooral veel natuurschoon. Dit is werkelijk nog een gebied van ongerepte schoonheid.
De kalkstenen rotsen zijn steil en hoog en zijn dikwijls volledig begroeid. Dit geeft een bijzondere blik op de tegenwoordige hype van het verticaal tuinieren. Het water van de rivier klotst regelmatig stevig langs de oevers. De langsvarende boten houden van snelheid! Hierdoor worden er gaten in de rotsen geslepen en ontstaan er mooie reliëfs.
Om het sportieve element nog een beetje verder uit te breiden gaan de mannen een eindje mountainbiken. Helaas zijn de geleende fietsen niet het succes wat ze beloven, maar als rasechte Nederlanders laten de heren zich niet kisten. Ze maken een tocht door het oerwoudachtige terrein van het Sai Yok National Park.
Dit park is bekend geworden vanwege scenes uit de film ‘The Deer Hunter’ (1978). Onder de Thai heeft het vooral bekendheid vanwege het feit dat koning Chulalongkorn (Rama V) hier geregeld kwam om te zwemmen. Het totale park is ruim 500 vierkante kilometer groot en bevat naast de kalkstenen bergen ‘interessante grotten, watervallen en een aantal zeer zeldzame dieren. Dicht bebost met gigantische teak bomen vormt dit park o.a. een thuis voor ’s werelds kleinste zoogdier; de Kitti’s Hog-nosed Bat’. Wij hebben tijgers in gedachten, maar kennelijk moeten we onze blik verleggen van groot en gevaarlijk naar klein en bijna onzichtbaar? 🙂
Over de waterval horen we verschillende geluiden. Van idyllisch en bejubeld tot klein en onbeduidend. Ik denk toch dat de eerste beschrijving het wint gezien het aantal auto’s en toeristen (veelal Thai) rondom de ingang. We laten het aan ons voorbij gaan (deze keer). Ik voorzie file-achtige situaties op de touwbrug waarmee je de rivier kunt oversteken om de waterval beter te kunnen zien…….
Al met al zijn we maar een dagje weg, maar het voelt als een week! Van zulke uitjes kun je alleen maar genieten!
OP REIS 