Maand: augustus 2015

BANGKOK BLAST

Geplaatst in Azie, Bangkok, ThailandGetagd , , Een reactie plaatsen

Opeens krijg je een telefoontje: ‘Ik ben wat later vandaag, want er is net een bom ontploft naast het hoofdkantoor………’ Opluchting schiet als eerste door mij heen – gelukkig hij belt zelf – om meteen daarna plaats te maken voor ongeloof. Een bom? Hier? Dat gebeurt toch alleen ver weg? Niet hier waar we totaal geen signalen hebben opgevangen dat er iets mis zou zijn? Toch is het waar en ik realiseer me verontrust dat die enorme klap van kort geleden dus toch geen ontiegelijke harde onweersklap is geweest.

BBC en CNN hebben wisselend als eerste informatie, maar nieuwe informatie komt maar mondjesmaat vrij. De eerste prioriteit is (logisch) de veiligheid van de mensen en de zorg voor de slachtoffers. Het blijkt te gaan om een pijpbom die in de ‘Erawan Shrine’, een hindoeïstische tempel midden in Bangkok, is afgegaan. Gruwelijke beelden laten de verwoesting zien die de (relatief) kleine bom teweeg heeft gebracht. Bloed op de straat, afgerukte ledematen en witte lakens waaronder de doden liggen te wachten op vervoer. Heel akelig!

De tempel ligt vlakbij het Hyatt hotel en tegenover het grote Central World winkelcentrum, waar ook het hoofdkantoor aan verbonden zit. Deze wijk (Ratchaprasong) is het commerciële hart van Bangkok met vele hotels, kantoren en winkelcentra. De ontploffing vond net voor zeven uur ’s avonds plaats. Spitsuur! Veel mensen verlaten dan de kantoren en vele toeristen komen terug van een dagje sightseeing om even bij te komen in hun hotel, voordat hun avondprogramma van start gaat. Complete chaos dus.

De ‘Erawan Shrine’ is hindoeïstisch en niet boeddhistisch, maar toch trekt deze tempel meer bezoekers dan menig andere tempel in Bangkok. Deze tempel is gebouwd nadat de Thaise regering had besloten om op deze plaats een luxueus hotel neer te zetten (Erawan Hotel). De beginfase van de bouw gaf echter zoveel problemen dat de arbeiders hier niet langer wilden werken. De geesten ter plekke moesten eerst akkoord gaan met de voortzetting. Na rijp beraad met astrologen en anderen die verstand hebben van dit soort zaken werd besloten hier een tempel op te richten gewijd aan Brahma. Het Erawan Hotel werd daarna zonder problemen afgebouwd en heeft meer dan drie eeuwen wereldwijde bekendheid genoten. Later is dit hotel vervangen door het tegenwoordige Grand Hyatt Erawan Hotel.

Vele Thai, maar ook vele toeristen komen hier dagelijks bidden, mediteren, een wierookstokje branden of gewoon genieten van de kleurrijke drukte rondom deze tempel. Het is een wonder dat er maar 20 mensen zijn omgekomen. Twintig teveel, maar het hadden er zoveel meer kunnen zijn….. Het aantal gewonden stijgt gestaag als je de nieuwsberichten mag geloven en is langzamerhand al opgelopen naar tachtig. Ambulances komen van alle stadsdelen aangereden en zowel de weg als de omgeving wordt steeds verder afgezet. Er gaan geruchten over een tweede bom en iedereen is gespannen.

Niemand heeft de aanslag nog opgeëist en niemand weet dus van welke kant of met welke achtergrond deze aanslag is gepleegd. Speculaties zijn er volop. Zijn het de moslimextremisten uit het zuiden? Zij hebben echter nog nooit eerder buiten hun provincie grenzen geopereerd. Is het gericht tegen de militaire regering? Dat zou kunnen gezien de onlusten voordat de militaire coup plaatsvond vorig jaar. Mogelijk spelen de Uyghurs een rol? Thailand heeft dit jaar en vorig jaar grote hoeveelheden Uyghurs uitgezet naar China, de Uyghurs zelf claimen echter Turken te zijn? Dan zijn er nog wildere speculaties dat de CIA betrokken zou zijn? Waarom? Kortom een doolhof aan mogelijkheden en (nog) geen conclusies.

Om negen uur ’s avonds wordt de hele omgeving afgesloten. Alle kantoren en winkelcentra worden gesloten, de straten afgezet en iedereen die hier niets te zoeken heeft moet naar huis. De omgeving moet veilig gesteld worden voor sporenonderzoek en bovendien zijn er nu meldingen van een derde en mogelijk een vierde bom?

Riepko komt aangedaan thuis. Gelukkig is er niemand van zijn collega’s omgekomen of gewond geraakt bij de aanslag, ondanks het feit dat men af en aan liep van en naar het Hyatt hotel om alles in orde te maken voor een grote bijeenkomst de volgende dag. Elke keer loop je dan langs de Erawan Shrine. Alleen een jongen van buiten die voor hen wat inktcartridges kwam brengen en daarna dacht snel even langs te gaan bij de tempel was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.

Het komt dichtbij, zeker als je luistert naar alle schrijnende verhalen die verder de ronde gaan. Een Maleisische man die vertelt dat hij met zijn gezin hier op vakantie was: ‘We kwamen met z’n vijven, maar ik ga alleen terug….’ Een Chinees die al jaren in Bangkok woont zegt: ‘Ik liep nog even terug om iets op te halen en daarom kan ik het nu navertellen…….’. De grens tussen leven en dood is soms erg smal. Zo ook even verderop, misschien nog geen honderd meter van de verwoestende scene vandaan, zitten mensen op terrasjes heerlijk te genieten van een drankje of een maaltijd, ondertussen genoeglijk babbelend over ditjes en datjes. Bizar!

Riep’s werk is thuis nog niet gedaan. Overleg met Zwitserland, overleg met collega’s, informatie aan de medewerkers en een plan voor de volgende dag als eerste en de komende tijd als tweede staan op het program. Het hele gebied is tot 12 uur de volgende dag afgesloten, daarna is het gebied weer open voor verkeer en werk. Het blijft eerst nog rustig, de angst zit er goed in bij velen. Met man en macht zijn er straatvegers aan het werk om alle sporen weg te werken. De tempel is weliswaar extra beveiligd, maar de hekken staan alweer en worden geschilderd. De dag na de aanslag is het er nog relatief stil, maar in de daarop volgende dagen is het er alweer een drukte van belang. Natuurlijk zijn er ook nieuwsgierige kijkers, maar de meeste mensen komen hier toch om te bidden en hun respect te betuigen. De tempel bezwijkt bijna onder de wierookdampen en de enorme hoeveelheid slingers van bloemen. De verslagenheid is groot, de wil tot voortgaan en het leven weer oppakken nog groter.

Nog geen week later is de inhuldiging van het nieuwe Brahma beeld. Het opnieuw vergulde beeld van Than Tao Mahaprom (een Brahma god) heeft nu weer vier gave, gouden gezichten. De gezichten representeren elk een deugd, t.w. barmhartigheid, sympathie, vriendelijkheid en onpartijdigheid. Offeren laat wensen in vervulling gaan en ze zeggen hier wel eens dat gezien de enorme stroom aan bezoekers er bij deze tempel vast vele wensen in vervulling zijn gegaan. Het zal waarschijnlijk niet moeilijk zijn om te bedenken wat vele mensen zullen wensen in de nadagen van deze aanslag.

HUA HIN

Geplaatst in Azie, ThailandGetagd , , Een reactie plaatsen

Hua Hin wordt gezien als de eerste badplaats in Thailand! Oorspronkelijk was deze ‘luxe’ alleen weggelegd voor de ‘bevoorrechte stand’ uit Bangkok. Zelfs de koning had (en heeft) hier een buitenverblijf, wat natuurlijk alleen maar aan de ‘status van belangrijk vakantieoord’ bijdraagt. Eigenlijk woont koning Bhumibol meer in Hua Hin dan in Bangkok, waar hij slechts voor belangrijke aangelegenheden naar terugkeert. Het is dan ook vast deels uit respect voor de koning dat Hua Hin haar rustige en ontspannen sfeer heeft behouden. Hier geen wild uitgaansleven met luidruchtige discotheken en vele nachtclubs waar Pattaya b.v. om bekent staat. Heeft Hua Hin daarom de bijnaam ‘Koningin van de Kalmte’ gekregen? Klinkt dat wat gezapig? Ik zal je vertellen het is er heerlijk! Uiteraard is er wel vertier voor de jongeren, maar het is gelokaliseerd. Daarnaast zijn er tal van leuke restaurantjes en omdat de vissers hier dagelijks met hun vangst aan land komen, is er een overvloed aan keuze aan verse vis. Heerlijk!

Op aandrang van de koninklijke bezoekers werd er een spoorweg tussen Bangkok en Hua Hin aangelegd (1922). In Hua Hin werden zelfs twee stations gebouwd, vlak naast elkaar, eentje voor het ‘gewone volk’ en eentje voor het vorstelijke bezoek. Het koninklijke spoorwegstation is in Thaise tempelstijl uitgevoerd. Ik zeg wel eens gekscherend dat de Thai al hun geld spenderen aan het versieren en verfraaien van hun tempels en dat er voor de rest niets is overgebleven. Of mogelijk is dat ook helemaal niet belangrijk in hun ogen? De tempels compenseren ruimschoots de grauwheid van alledag met hun ongelooflijke pracht en praal.

Het pittoreske station is het oudste treinstation in Thailand, wat door haar unieke architectuur wereldberoemd is geworden. Het wordt omschreven als: ‘het houten gebouw heeft een overhangend, steil aflopend, betegeld dak, hoekige ramen, bewerkte houten palen en gevelspitsen die de overhangende delen ondersteunen.’ Je kunt niet om dit station heen ook al ga je niet zelf daadwerkelijk kijken, want overal in de stad hangen posters en plaatjes om je attenderen op deze unieke bezienswaardigheid.

Voor ons is het volop genieten in het dorp (of is het een stadje?). Eerst met een drankje op een terras aan het einde van een pier, boven het water. Later, met uitzicht op een kleine inham inclusief een paar vissersboten, in een Frans restaurantje (Brasserie de Paris). Dit is met recht een verwenweekend!

DSCF1154 2

We lopen op ons gemak langs het haventje. De boten liggen allemaal geankerd en alle levendigheid is allang voorbij. Ik neem aan dat de vissers genieten van hun schaarse vrije momenten voordat het echt donker wordt en de plicht weer roept? Het schijnt dat Hua Hin de één na grootste visvloot heeft van Thailand en uiteraard een drukke vismarkt die daarbij hoort. Het moet een geweldig gezicht zijn om ’s ochtends (heel) vroeg de boten thuis te zien komen.

DSCF1148

Ons onderkomen voor deze dagen is de Hyatt Regency. Riepko is hier al eens eerder geweest met het managementteam en wil mij graag mee laten genieten. Een prachtig hotel met een heerlijk zwembad, compleet met bruggetjes en kleine kanaaltjes temidden van een weelderige groene oase. Heel smaakvol en doordacht aangelegd. Hier komen we onze tijd wel door :). Wij weten een plaatsje te bemachtigen met uitzicht op het strand en de zee, onder een grote parasol en met een verkoelend briesje. Hoe luxe is dat? Hoewel ik mij insmeer met factor 50 weet ik toch een beetje bruiner te worden in de schaduw! Riepko verbrandt zelfs, terwijl ook hij amper in de zon zit. Bizar.

Op het 5 km lange strand is het rustig. Zover we kunnen zien is het geel zand en een blauwe zee. Een echt tropisch plaatje. Tijdens vloed verdwijnt het strand op vele plaatsen en ook bij ons hotel komt het water tot aan de randen van het (verhoogde) hotelgedeelte. Een aparte ervaring want een strandwandeling zit er met vloed dus helemaal niet in.’s Ochtends is het echter eb en wij hebben serieus geprobeerd om vroeg op te staan om een strandwandeling te maken en zo de monniken te zien die voor dag en dauw op het strand hun aalmoezen bij elkaar verzamelen. Natuurlijk is hun vroeg eerder dan ons vroeg (haha).

Terwijl wij, na gedane inspanning, genieten van een heerlijke cappuccino onder onze parasol, zien we op het strand vele jongens met pony’s. De klandizie is matig, maar er is zowaar een geïnteresseerde. Het mannetje moet wel (hardlopend) mee, achter het paard aan, want alleen met berijdster is ze niet erg vooruit te branden. Het is toch ook veel te warm voor een drafje? Verderop probeert een eenzame verkoper zijn grote (zijden?) lappen te slijten aan de hotelgasten. Wij zitten, zoals gezegd, op een soort verhoging en echt dichtbij kunnen ze daardoor niet komen. Hier is over nagedacht.

DSCF1175

Al met al doen we niet veel dit weekend. Luieren, zwemmen, lezen en lekker eten zijn wel de hoogtepunten van nu. Alle andere bezienswaardigheden laten we graag liggen voor een volgende keer, want terugkomen doen we zeker!

BRIDGE OVER DE RIVER KWAI

Geplaatst in Azie, ThailandGetagd , , Een reactie plaatsen

Kanchanaburi is een rustige stad, op ongeveer 2 uur rijden, ten noordwesten van Bangkok. Het ligt in een mooie, groene, omgeving, maar is vooral bekend geworden door de beruchte Birmaspoorlijn. Het belangrijkste monument en een beroemde herinnering aan WOII in Kanchanaburi was eigenlijk een eenvoudige houten brug met dwarsbalken. Deze eerste brug die de krijgsgevangenen, met krammen en touw, over de Kwai bouwden werd in 1943 vervangen door een ijzeren constructie, die vandaag de dag nog steeds bestaat.

De oorlog in Europa had Japan de gelegenheid gegeven aan verdere uitbreiding van haar grondgebied te werken. Toen Japan haar doel min of meer bereikt had, moest er natuurlijk een sterke verdedigingsmacht opgebouwd worden. De Japanners hadden in het najaar van 1942 het plan opgevat om een 414 km lange spoorlijn aan te leggen dwars door Thailand naar Birma om het grote leger in Birma in stand te kunnen houden.Er was een dringend tekort aan voorraden en andere behoeften.

De verbindingen met Birma moesten verbeterd worden, want de zeeroutes waren geblokkeerd door operaties van de geallieerden rondom Singapore en de straat van Malakka. Ook de wegen waren niet geschikt voor zwaar transport en daarom besloot men de bestaande spoorweg in Birma van Rangoon naar Moulmein uit te breiden met een verbinding naar Bangkok. Dit plan was niet eenvoudig uit te voeren. Het traject liep door dichte oerwouden en bergachtig gebied. Dit samen met een tropisch klimaat, ondervoeding en ziektes maakte het zeer zwaar voor de dwangarbeiders! De aanlegtijd van dit project werd aanvankelijk geschat op vijf jaar, maar het Japanse opperbevel besliste dat het in 12 maanden voltooid moest worden!! Het werden er uiteindelijk 16, maar het is wel duidelijk dat er weinig coulantie was met de werkers. Er wordt wel eens gezegd dat er een leven is gegeven voor elke biels. Om een idee te geven: tijdens de aanleg van deze dodenlijn stierven er gemiddeld 75 arbeiders per dag; 15.000 krijgsgevangenen stierven aan uitputting, ondervoeding en ziekte. Onder hen waren bijna 3000 Nederlanders voornamelijk uit het vroegere Nederlands Indie. Wat minder bekend is dat er eveneens ruim 100.000 (!) Aziatische dwangarbeiders zijn omgekomen. Met deze wetenschap kijk je beslist anders naar dit stukje brug!

IMG_2208.jpg

Het talud van de spoorweg bestond voornamelijk uit zand. Na de moessonregens moesten dan ook steeds hele stukken gerepareerd worden of opnieuw worden aangelegd. Ook na de voltooing in oktober 1943 bestonden de werkzaamheden vooral uit onderhoud en het repareren van de schade veroorzaakt door de geallieerde bommenwerpers. Omdat de werkkampen vaak naast de vitale punten van de spoorweg lagen vielen er ook tijdens de bombardementen veel slachtoffers onder de dwangarbeiders. Meestal werden ze naast de spoorweg begraven. Later zijn ze herbegraven op drie erebegraafplaatsen waaronder die in Kanchanaburi. Idioot gegeven is dat de eerste trein die over deze spoorlijn reed een bordeeltrein was voor de Japanse officieren. Zoals gezegd er was een groot tekort aan diverse behoeften.

IMG_2210

De brug (ondertussen de ijzeren constructie die nog steeds bestaat) vormde een regelmatig doelwit voor Amerikaanse bommenwerpers, die de centrale overspanning in 1945 verwoestten. Na de oorlog is de brug, met Japanse hulp herbouwd. In het midden zie je nu ‘vierkante bogen’ i.p.v. de originele ronde vorm. De spoorlijn heeft slecht twee jaar gefunctioneerd. Tegenwoordig wordt slechts nog een 77 km lang traject gebruikt van Kanchanaburi naar Nam Tok. Het schijnt dat deze trein maar 1x per dag rijdt en dat is nog een unicum als je bedenkt hoeveel mensen er dagelijks over de brug lopen. Zelfs schoolreisjes worden hier naar toe georganiseerd. Uiteraard heeft dit tot gevolg dat er een levendige markt in souvenirs en etenswaren is ontstaan op het plein vlakbij de brug evenals de nodige restaurantjes met terrassen boven het water en met uitzicht op de brug. Ook wij lopen heen en weer over dit stukje geschiedenis en proberen ons voor te stellen hoe het moet zijn geweest in de tijden van de bouw van deze spoorlijn. Een haast onmogelijke opgave.

IMG_2236

Deze duik in het verleden is niet compleet zonder een bezoek aan de begraafplaats. Het eerste wat je ziet als je het ereveld oploopt is een groot marmeren kruis ter nagedachtenis aan de slachtoffers. Op deze begraafplaats liggen vnl. Australiërs, Britten en Nederlanders, maar er is ook een hele hoek voor Thaise slachtoffers. Het is niet precies bekend hoeveel Nederlandse slachtoffers hier liggen omdat veel graven anoniem zijn. Opvallend is de soberheid bij ‘onze’ graven. Vind je bij de Australiërs hele teksten over dapperheid, opoffering en heldenmoed, de Nederlanders volstaan met slechts de noodzakelijke informatie. Het zal wel passen bij de volksaard. Hoe dan ook, het geheel is zeker indrukwekkend. Vele vrijwilligers houden het terrein keurig in orde en ondanks het gebrek aan regen staat het gras er frisgroen bij. Het terrein nodigt uit tot respect en een moment van bezinning. Ook dit mag niet vergeten worden!

SAIGON

Geplaatst in Azie, VietnamGetagd , , Een reactie plaatsen

Wanneer je de stad binnenrijdt overvalt je haast een gevoel van weldaad, van rust. Brede straten omzoomd met winkels waar in grote etalage ruiten luxueuze waren staan uitgestald. Is dit een oosterse stad? Het is een momentopname. Ondanks dat er inderdaad relatief weinig autoverkeer op de brede (soms wel zesbaans) wegen rijdt, worden diezelfde wegen overspoeld door brommertjes. Overal brommertjes. De fiets van weleer heeft plaats gemaakt voor de gemotoriseerde variant, maar het gedrag is niet aangepast. Volgens Riepko wordt het buitenlanders hier afgeraden om zelf te rijden. Dat verbaast me niks, een ongeluk is zo gemaakt! De verkeersregels zijn streng en er wordt goed op toegezien. Iedereen houdt zich er redelijk aan, want ook de boetes zijn niet misselijk. Zo is een helm verplicht, je ziet ze ook in alle varianten, van pothelm tot integraal helm, maar je mag wel met z’n drieën of vieren op de brommer zitten. Kinderen zonder helm tussen de ouders ingeklemd of helemaal voorop staand achter het stuur. Over gevaarlijk gesproken! Mijn chauffeur kan eigenlijk niet harder dan 30 km/uur rijden i.v.m. de chaotische taferelen om ons heen en dat op een zesbaans weg! Werkelijk alles wordt op de brommer vervoerd. We zien zelfs een gastank overdwars op de bagagedrager liggen. Een klein stootje tegen de bovenkant en het geheel verandert in een projectiel.

Ons hotel (Novotel) ligt midden in de stad. Vanaf het dakterras heb je een prachtig uitzicht over de gebouwen. Het is een heerlijke plek om te genieten van zowel een drankje, het uitzicht en een verkoelende windje. Qua temperatuur doet het hier beslist niet onder voor Bangkok. We hebben het geluk dat we het hele weekend gebruik mogen maken van de auto met chauffeur van een collega van Riepko. Omdat deze zich wat zorgen maakte over het gebrek aan engels van zijn chauffeur heeft hij zelfs een programma met hoogtepunten (inclusief leuke restaurantjes) voor ons gemaakt en ervoor gezorgd dat zijn secretaresse het hele weekend op afroep beschikbaar is om ons met raad en daad bij te staan mochten we er niet uitkomen met de chauffeur. Fantastisch, wat een welkom! Natuurlijk hebben we ons prima gered met chauffeur en auto, maar toch….

IMG_2162

De stad heeft vele namen gekend, maar als de Fransen de regio koloniseren en de stad in 1859 moet capituleren wordt deze officieel omgedoopt tot Saigon. De stad gold als een van de belangrijkste steden voor de Franse kolonisten en kreeg dan ook de bijnaam ‘Parel (of Parijs) van de Orient’. Veel Franse invloeden zijn ook nu nog zichtbaar. Neem b.v. de basiliek van Notre-Dame, een kathedraal in de binnenstad en een replica van de ons meer bekende versie in Parijs. De rooms katholieke kerk werd indertijd gebouwd om religieuze diensten aan te bieden aan de gelovige Franse kolonialisten. Al het bouwmateriaal is afkomstig uit Frankrijk, zo is de buitenmuur gebouwd met rode bakstenen uit Marseille. Volgens de verhalen zou het Mariabeeld op het plein voor de kathedraal in oktober 2005 hebben gehuild. Duizend mensen kwamen op dit ‘wonder’ af en de politie moest het verkeer rond de kerk stopzetten. In een reactie liet de kerk weten dat het verhaal niet waar was, maar desondanks bleven nieuwsgierige mensen nog dagenlang toestromen. Ook nu is het er een drukte van belang. Veel toeristen, maar ook zeker veel Vietnamezen. De kathedraal is een uitgelezen plek om huwelijksfoto’s te maken! Het gaat nog net niet zover dat het in plastic gevatte nepboeketje van de ene bruid aan de andere bruid wordt doorgegeven, maar massaproductie is het wel!

11807575_1609572605996872_3174758388433690562_o

Er is veel aandacht voor de Vietnamoorlog en alles wat daarbij hoort. Twee van de belangrijkste bezienswaardigheden in de stad zelf zijn het ‘Herenigingspaleis’ en het ‘War Remnants Museum’. Hoe zat het ook alweer? In WOII bezet Japan grote delen van Indochina, waaronder Vietnam. Britse troepen landden in augustus 1945 bij Saigon en herstelden daar het gezag, waarna zij de macht onmiddellijk overdroegen aan de Fransen. Het lukte de Fransen echter niet om de macht in het noorden van het land ook terug te krijgen en de deling van Vietnam werd op 21 juli 1954 geformaliseerd in de akkoorden van Geneve. Saigon werd de hoofdstad van Zuid-Vietnam. Al in 1957 ontstond er een oorlog tussen de Vietcong (de communistische rebellen uit het zuiden) gesteund door Noord-Vietnam en het door de Amerikanen gesteunde Zuid-Vietnam die zo’n 20 jaar zou duren.

Op 30 april 1975 valt Saigon. Een belangrijk en beroemd moment van de inname van Saigon door de Noord Vietnamezen is de bestorming en verovering van het ‘Herenigingspaleis’. Een tank reed dwars door de hekken van wat toen nog het Onafhankelijkheidspaleis heette heen en de vlag van het Saigon regime werd neergehaald. Als op 2 juli 1976 Noord- en Zuid Vietnam herenigd worden, wordt de stad Saigon hernoemd tot Ho Chi Minh City. Tegenwoordig is het paleis meer een museum en kun je de zalen bekijken en een indruk krijgen hoe het eraan toeging in de jaren ’60-’70. In de tuinen staan de tanks opgesteld. Ze zijn een geliefd onderwerp in vele (Vietnamese) fotoreportages.

Het oorlogsmuseum is een topattractie met ongeveer een half miljoen bezoekers per jaar. Vanuit het westen schijnt er soms kritiek te zijn op dit museum omdat het de Vietnamoorlog ‘te eenzijdig’ zou laten zien en het ‘een grote anti-Amerika propaganda’ is. Toegegeven er is veel aandacht voor de bombardementen uitgevoerd door de Amerikanen, waaronder die met napalmbommen (de bekende foto van het naakte kleine meisje dat over de weg vlucht voor het geweld) en de gevolgen van het giftige Agent Orange, het ontbladeringsmiddel wat over Vietnam werd uitgestrooid om de Vietcong strijders in het welig tierend gebladerte te kunnen ontdekken. Afschuwelijk gevolgen, verschrikkelijke foto’s. Wat een ellende! Onbegrijpelijk soms hoe die oorlogsfotografen dat hebben kunnen vastleggen. Het verstand moet dan toch echt op nul, lijkt mij. Het verhaal onder een van de oorlogsfoto’s vertelt dat de personen op de foto zouden worden gefusilleerd. Op verzoek van de fotograaf wordt er even gewacht opdat hij zijn foto kan nemen. De fotograaf draait zich om en achter hem weerklinken de dodelijke schoten. Dat geloof je toch niet? Dit museum laat je niet onberoerd, het is haast teveel.

IMG_2161

Na al dit oorlogsgeweld zijn wij wel toe aan wat ontspanning. Gelukkig kent Ho Chi Minh ook heel veel restaurantjes, waar het eten heerlijk is en de sfeer relaxed en gemoedelijk.
We hebben een goede indruk, maar zijn nog lang niet uitgekeken!