Maand: september 2016

Phuket is een heel eiland en niet slechts een stad met mooie stranden, veel toeristen en eigenlijk, in mijn ogen, een beetje een mindere reputatie. Wat een ontdekking (haha) en tegelijkertijd wat een hiaat in mijn kennis! Alle andere eilanden beginnen met ‘koh’, hetgeen eiland betekent, vandaar dat ik altijd heb gedacht dat Phuket gewoon een uit z’n voegen gegroeide badplaats was. Niets blijkt dus minder waar.

Gelegen voor de westkust van Thailand was Phuket altijd al belangrijk voor de handel. Boten vanuit India stopten vaak in Phuket om te schuilen voor het slechte weer en te overnachten, voordat ze doorgingen op weg naar China. In de 16e en 17e eeuw werden  hier handelshuizen opgericht door de Engelsen, de Fransen en de Nederlanders. Vandaag de dag is er nog steeds een grote Chinese invloed op het eiland wat voornamelijk komt door de vele Chinese immigranten die in de 19e eeuw naar Phuket kwamen om te werken in de tinmijnen. In deze 19e eeuw onderging Phuket een bloeiperiode met name door de tinvoorraad en de uitgebreide rubberplantages. In de stad Phuket kun je nog steeds mooie herenhuizen vinden in koloniale stijl, die herinneren aan deze periode. Wij zien (deze keer) niets van dat alles. Wij komen aan op het vliegveld in het noorden en rijden meteen een uur naar het zuiden, naar de omgeving van Kata Beach. We horen dat Phuket wordt omringd door heel veel kleine eilandjes en dat het ook wel ‘de parel van het zuiden wordt genoemd’ vanwege ‘de zachte zandstranden, het helderblauwe water en de adembenemend mooie baaitjes.’ Verreweg de meest schilderachtige plek is de Phang Nga Bay, waar je (weer :)) enorme kalkstenen rotsformaties hebt die hoog boven het water uitkomen. Deze eilandjes worden de ‘James Bond’ eilandjes genoemd omdat hier een deel van ‘The man with the golden gun’ is opgenomen. Allemaal redenen genoeg om zeker nog eens terug te komen!

Wat hebben we dan wel gezien? 

Ondanks het regenachtige weer hebben we genoten van een magnifiek uitzicht over Kata Beach met in de verte Patong Beach. Phuket heeft wel 35 stranden, het is dan ook een langgerekt eiland. Kata Beach is een prachtig wit zandstrand van ongeveer anderhalve kilometer  lang, dus heerlijk voor een wandeling, zwemmen en voor vele watersport activiteiten. Gezien het weer zien we alleen een enkele surfer, maar ik kan me voorstellen dat het hier prima vertoeven is op zonnige dagen!

Wij zien, vanaf ons logeeradres, midden in ons idyllische plaatje, een hoge alarmpaal in het landschap oprijzen. Er staan diverse van deze palen in de omgeving, want ook deze stranden waren onderdeel van de getroffen gebieden tijdens de tsunami van 2004, waarbij meer dan 250 mensen om het leven kwamen.

Een rondrit over de zuidpunt laat ons genieten van het ene na het andere prachtige uitzicht. Volgens de boekjes heeft ‘Phuket views that would make a landscape painter rush out and buy an easel and brushes and the great thing is that he doesn’t have to trek halfway across the country to appreciate them.’ Dat belooft wat! Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet meer weet hoe de uitkijkpunten allemaal heten, maar genieten is het  zeker.

Het mooiste en meest zuidelijke punt is de Phromthep Cape. Het schijnt het meest romantische plekje in de directe omgeving te zijn……vooral bij zonsondergang. Ik kan me er iets bij voorstellen, maar, zoals gezegd, vandaag werkt het weer niet mee. Toch zien we een bruidspaar dat deze plek desondanks gekozen heeft voor hun bruidsreportage. Behalve een uitzichtpunt is dit ook de plaats waar de vuurtoren staat; zeer belangrijk voor de scheepvaart. Zoals de Thai betaamt hebben ze de vuurtoren bovenop een museum-tempel gebouwd, want waarom alleen een vuurtoren als je ook gebouwen kunt combineren en daardoor verfraaien? Het museum staat vol met maritieme artefacten en is gewijd aan dezelfde zoon van Rama V, die we al eerder in  Chumphon ontmoet hebben; prins Krom Luang, de oprichter van de Thaise Koninklijke Marine.

Dit uitzichtpunt hebben we niet alleen. Vele Thai komen hier voor het uitzicht, de grote ‘sugar palms’ en proberen zover mogelijk aan de andere kant van het muurtje hun selfies of foto’s te maken. De grootste ‘daredevils’ lopen helemaal naar beneden om het einde van de rots en daarmee het einde van het eiland te bereiken. Heen is relatief makkelijk, maar terug is onverwachts steil en pittig. Wij geloven het wel en vermaken ons met de ‘olifantentempel’ aan de andere kant van het terrein. Het lijkt alsof iedereen die een olifant bezit deze hier gebracht heeft. Er staan honderden, in allerlei soorten en maten, in een bonte kring om de grote olifanten beelden in het midden. Een verering van de olifant? Of misschien van de olifantengod, Ganesh? Wie zal het vertellen?

We hebben beslist een indruk, maar hebben nog maar een fractie van het geheel gezien en ervaren. Aangezien duiken en snorkelen eigenlijk ook nog ‘a must’ zijn in deze omgeving, kunnen we bijna niet anders dan dit eiland opnieuw op ons wenslijstje zetten. Het volgende tripje naar het zuiden vereist wel mooier weer!

We hebben wel zin in ‘photo-walk’, maar zullen zelf creatief moeten zijn. Onze ‘normale’ gangmakers zijn op vakantie. Het weer is afwisselend regenachtig en warm of zonnig en nog warmer, hetgeen inhoudt dat we niet alleen een goede lokatie, maar eveneens een goed moment van de dag moeten kiezen. De vroege ochtend is al voorbij, houdt dat dan in laat in de middag? Ideaal gesproken wel, maar ….. skype afspraken zijn ook belangrijk. Het resultaat van alle overwegingen is daarmee dat we eerst gaan lunchen bij de Coffee Club om vervolgens de ‘skytrain’ vanaf Ratchadamri te pakken.

We stappen uit bij Surasak en  zien onmiddellijk het stijlvolle, kenmerkende gebouw van de ‘Blue Elephant’ voor ons opdoemen. Dit internationaal bekende restaurant heeft een Europese koloniale façade en hoewel er filialen zijn in bekende steden als Dubai, Londen en Parijs, heeft geen van de andere restaurants dezelfde uitstraling als hier in Bangkok! ‘A trip to the Blue Elephant in Bangkok is about so much more than the food. It’s an immersive experience that allows you to time travel and enjoy the best of Thailand, from excellent service to the beautiful surroundings.’ Als dat geen goede reclame is? Voor ons roept het vooral leuke en gezellige herinneringen op aan een gezamenlijke kookcursus. Bloed, zweet en tranen (:-D) leverde prachtige en smaakvolle gerechten op, waar we, later, in de knusse eetzaal heerlijk van konden genieten. Voor herhaling vatbaar!

Deze keer laten we het hotel echter links liggen. Ons plan is om de wijk (Sathorn) zelf te verkennen met als uiteindelijk doel de grote Chinese begraafplaats, de Teochew Chinese Cemetery. Teochew is de naam voor de Chinezen die, jaren geleden, gevlucht zijn uit de Guangdong provincie in China. In die dagen was het plaatselijke regime corrupt, waren er meer mensen dan banen en waren de belastingen torenhoog. Geen wonder dus dat velen het wel ergens anders wilden proberen. De Chinese bevolking in Thailand liep op van 230.000 in 1825 tot 792.000 in 1910. Veel van de hedendaagse Chinese Thai stammen af van deze oorspronkelijke Teochew immigranten.

Zoals dat gaat in het leven, overlijden mensen na verloop van tijd, waarmee de noodzaak voor een begraafplaats werd geboren. In 1899 werd het Pa Chat Wat Don (graven van de Don tempel) geopend en in 1900 werden de eerste mensen op dit terrein begraven. Veel mensen geloven dat sommigen van deze  immigranten hier nog altijd spoken. Er wordt beweerd dat het ‘spookachtigste gebied’ van de 100 rai (ongeveer 16 hectare) het stuk is waar de alleenstaande mannen zonder familieleden zijn begraven. Deze begraafplaats werd door de jaren heen meer en meer gemeden vanwege de rondspokende geesten. Het was zelfs zo erg dat taxi chauffeurs hier niet wilden stoppen omdat ze bang waren een geest als passagier mee te nemen. Het gevolg was dat de graven totaal verwaarloosd werden en min of meer veranderden in ruïnes.

In 1996 werd besloten het merendeel van de begraafplaats een opknapbeurt te geven. Hoewel……dat is ondertussen ook al weer tien jaar geleden. De natuur heeft haar stem weer laten gelden en claimt het terrein terug. Tegenwoordig liggen de graven ruig en vervallen temidden van vele wolkenkrabbers, want de  wereld om het terrein heen heeft niet stilgestaan. Wat deze begraafplaats verder zo bijzonder maakt?

In tegenstelling tot het westen waar begraafplaatsen meestal een beetje naargeestig zijn, wordt het terrein, hier in Bangkok, tevens gebruikt als een park. Waarschijnlijk onder het motto: ‘what better place to feel alive than surrounded by death’?

Dwars door het park loopt een brede weg waarop volop gejogd, gerend en gewandeld wordt. We komen weinig buitenlanders tegen, dit lijkt nog echt een gebied dat vooral bekend is bij de ‘locals’. Net voorbij de grote toegangspoort bevindt zich een fitnesscentrum, waar flink getraind wordt. Het uitzicht op honderden grafstenen werkt vast inspirerend voor het ontwikkelen van een hoger fitness niveau :).

Op onze wandeling ontdekken we meerdere mogelijkheden op het gebied van sociale activiteiten. Naast het betuigen van respect en aandacht voor de doden kun je hier o.a. volleyballen, badmintonnen, basketballen, schaken en zelfs jezelf volkomen uitleven met karaoke.  Om alles nog aantrekkelijker voor het publiek te maken, hangen er, op  strategische plaatsen, luidsprekers in de bomen, waaruit vreselijke (mijn mening) Thaise muziek schalt. Het kan zijn dat dit alleen een zondagse attractie is, maar dat betwijfel ik eigenlijk.

Terwijl we langzaam weer richting uitgang wandelen, komen we nog langs de urnenmuur. Ooit was deze muur vast een belangrijke aanvulling van de begraafplaats,  nu is de muur volledig verwaarloosd. Veel luiken zijn kapot of verwijderd en veel urnen zijn uit hun rustplaats verdwenen. Het zijn mooie potten, die waarschijnlijk een aardige cent opbrengen, dus wij ontkomen niet aan de veronderstelling dat deze muur gewoon langzaamaan leeggeroofd wordt. Of dat echt zo is, blijft natuurlijk de vraag.

Het was grappig, interessant en verrassend om zo’n plek in Bangkok te ontdekken. We horen later dat deze begraafplaats slechts een van de velen is en dat ze allemaal worden gezien als multifunctionele terreinen en als oases van rust en bezinning in ‘onze’ drukke metropool.

De aanleiding is een ‘farmers day’ voor de koffieboeren uit de omgeving, maar omdat het, voor mij, een nieuw gebied is, knopen we er een ontdekkingsweekend (haha) aan vast. Om alvast in de stemming te komen, probeer ik mij ‘in te lezen’, terwijl Riepko tegelijkertijd zijn voelhorens uitsteekt bij zijn assistente. Zij komt tenslotte uit deze regio en kan ons vast meer vertellen over de ‘do’s and don’t’s? Volgens haar is ‘haar’ provincie, evenals de gelijknamige hoofdstad, een gebied waar je weinig toeristen tegenkomt. Het is weliswaar de ‘gateway’ naar het zuiden, maar de meeste toeristen komen hier slechts om meteen door te reizen naar bekende eilanden als Koh Tao en Koh Samui. In een ver verleden heeft Chumphon wel wat populariteit gekend. De trein vanuit Bangkok naar het verre zuiden ging niet verder dan Chumphon, waar de reizigers dan moesten overstappen hetgeen meestal een overnachting betekende. Restanten van deze vroegere gloriedagen zijn nog steeds te zien, maar het is door de jaren heen wel een erg vergane glorie geworden. Mijn zoektocht op het internet en in de boekjes levert reacties op als ‘saai’ en ‘niets te doen’. Dat belooft wat! Gelukkig vind ik nog wel een site waarop de beste (top tien!) bezienswaardigheden staan vermeld en daarmee is een eerste plan gemaakt.

Riepko’s assistente komt tenslotte nog met een heel programma voor ons over de brug, waarop zowel haar eigen aanbevelingen staan, als een plan B, mochten we wat anders willen. Schitterend! Ze heeft er zelfs aan gedacht om de contactgegevens van een engels sprekende chauffeur te noteren, want taxi’s zijn er praktisch niet in deze omgeving en de hoogtepunten liggen wijd verspreid in en rondom de hoofdstad. De pret kan beginnen!

De top bezienswaardigheid in Chumphon is het ‘Krom Luang Chumphon Khet Udomsak Royal Palace’, een hele mondvol. Het is het heiligdom van de prins van Chumphon, die in 1923 op zee overleden is. Deze prins, een zoon van koning Rama V,  is de oprichter van  de Thaise Koninklijke Marine. Dit heiligdom is uitgegroeid tot een toeristische plek, vooral voor de Thai, maar vooral ook tot een plaats van aanbidding en het betonen van respect.

Aangezien de attracties hier niet voor het oprapen liggen, proberen we de plaatsen die we gaan bekijken zo aantrekkelijker mogelijk voor onszelf te maken door elkaar vooraf een uitdaging te geven op fotogebied. Het moet ons leren kijken met een ‘creatief oog’ (haha). Riepko moet vooral het maritieme aspect vastleggen en ik moet mijn aandacht vestigen op details, die op zichzelf kunnen staan. Wanneer we bij tempel aankomen schieten we in de lach. Met dat maritieme gevoel zit het wel goed. We zien een enorme boot op het droge, een lange mast vlak voor de tempel,  reddingsboeien en een anker. Riepko’s uitdaging is gewoon te makkelijk! Het is druk bij de tempel. Om ons heen klinken geweerschoten en knallen de rotjes. Allemaal als eerbetoon aan Krom Luang. Het lawaai is oorverdovend en komt telkens weer onverwachts, waardoor er van rustig rondlopen eigenlijk geen sprake is. Wij zijn echter op een missie en bestuderen de tempel, de stalletjes langs de weg en het uitzicht op het Sai-ree strand en de zee minutieus. Het levert het gewenste resultaat op.

Vol zelfvertrouwen rijden we door naar onze volgende stop. Het ‘Khao Matsee Viewpoint’ is een bijna 360 graden uitzicht over de zee, de bergen en waarschijnlijk Myanmar in de verte. Ook hier is het druk. Veel Thai die in allerlei poses selfies maken op de meest uitgelezen plekjes. Het is lastig om zelf een foto te maken zonder armen en benen die je eigenlijk niet wil zien. Jammer dat ze niet veel gemaakt hebben van het cafeetje op dit mooie plekje. In een poging een zekere harmonie te creëren met de omgeving hebben ze een (kunst) grasmat op de grond gelegd met een onnatuurlijk groene tint, waarop hanen en katten pikken en krabben alsof er echt wat te halen valt. Temidden van deze beestenboel schuiven wij aan een wiebelig tafeltje voor een verder heerlijk kopje thee in combinatie met bananenchips. Het lijkt wel vakantie :).

Volgens khun Am (Riepko’s assistente) is het een topper om te eten bij At Luy. Een restaurantje aan het strand, aanbevolen door de ‘locals’, dus dat moet goed zijn, toch?Het voldoet niet helemaal aan onze verwachtingen……… Kale tafels met grote TL buizen die geen vlek of andere onvolkomenheid onverlicht laten, is de lokale definitie van gezelligheid. Het menu is compleet in het Thais, maar gelukkig kunnen we ons behelpen met de plaatjes. Alle gekheid op een stokje, het eten, geserveerd op plastic bordjes, smaakt verrukkelijk. Het gaat hier duidelijk niet om de ambiance, maar om lekker eten voor weinig geld en daarmee zijn we hier absoluut aan het juiste adres.

De volgende ochtend regent het pijpenstelen. Daar gaat ons plan om naar het nationale park te gaan. Dan toch maar naar het ‘national museum’? ‘Oh nee, dat is dicht’, waarschuwt de receptionist van ons hotel. Eigenwijs als wij zijn, gaan we het desondanks proberen. We hebben tenslotte weinig andere keuzemogelijkheden die ons droog zullen houden. Laat het museum nu open zijn! Ze zijn echter helemaal niet voorbereid op bezoekers. De kaartjes verkoopster duikt nerveus onder de toonbank. Die (dure) kaartjes voor buitenlanders zijn er toch nog wel? Ondertussen hebben de andere dames de tijd om snel alle lichten aan te doen, zodat we ook echt wat kunnen zien straks. Het toppunt is echter dat we onze schoenen uit moeten trekken, alsof we een tempel betreden. Even later lopen we dus op sokken langs de vitrines, terwijl de dames ons inlichten over de gebeurtenissen en de geschiedenis van Chumphon. Het gebied blijkt een rijk verleden te hebben en veel is bewaard gebleven. We zien zelfs aardewerk uit de tijd van de Nederlandse koopvaardij. Zowaar, wij gebruiken thuis een museumstuk als dekschaal :).

Na het museum (onverwachts leuk) is het tijd voor een kopje koffie bij ‘het Cera Café op Highway 1007 met zijn unieke gezicht op het weidse land met vogels en waterbuffels’. Dit is een plezierige verrassing. Inderdaad meteen aan de snelweg, maar afgeschermd met een dikke haag om zowel zicht als geluid te weren, is het een knus cafe wat voornamelijk gerund wordt door islamistische vrouwen. Genietend van thee met zalig huisgemaakt gebak proberen wij de rest van de middag een invulling te geven.

Onze chauffeur weet nog een plek. Even buiten de stad bevinden zich grotten waarin veel boeddha’s geplaatst zijn. Is dat wat voor ons? Wij zijn overal voor in! Geen idee meer hoe het grottencomplex heet, maar het is beslist de moeite waard. Totaal verlaten, al komen we op de terugweg een monnik tegen die kennelijk zijn dagelijkse boodschappen heeft gedaan, klimmen we een lange trap omhoog naar donkere grotten, waar inderdaad talrijke boeddha’s staan opgesteld. In allerlei poses, in allerlei formaten en in allerlei combinaties. We kunnen echter alleen de voorste grotten bezichtigen, want alle lampen verderop zijn uit en, zoals gezegd, het terrein lijkt compleet verlaten. Bijzonder is het wel en je vraagt je af wat het verhaal is wat hierbij hoort. Er is niemand die het ons kan vertellen…….mysterieus.

We hebben nog tijd voor een laatste uitkijkpunt vlakbij het vliegveld. Hier ligt een roofvogel centrum in wording. Hoog in de bergen, alleen Riepko durft de klim aan, zitten vogelaars om roofvogels te fotograferen en te identificeren. In het centrum beneden hangen een paar foto’s, maar het moet verder nog ontwikkeld worden, denk ik?

Al met al was dit weekend een ontdekking. Volgende keer een trip naar de koffie?