Maand: juli 2016

Hue was ooit hèt centrum van Vietnam. Ons wordt verteld dat de keizers van de Nguyen dynastie hier tussen 1802 en 1945 regeerden. Het was de plek waar zich talrijke politieke intriges afspeelden, waar culturele innovaties plaatsvonden en waar de beste scholen stonden. Ook nu wordt Hue nog jubelend beschreven in poëtische paren als ‘paleizen en pagodes, tombes en tempels, historie en hartzeer, cultuur en culinair. Voor elk wat wils?
Ondanks het feit dat Hue zwaar beschadigd werd tijdens de Vietnamoorlog kent de stad nog steeds (volgens de boekjes) ‘een aristocratische sfeer en architectonische hoogstandjes uit het keizerlijke verleden.’ Dat belooft wat!

Dwars door Hue, op de vroegere grens van noord- en zuid Vietnam, stroomt de Huong Giang of Parfum rivier. Wij varen met een echte drakenboot (op rode plastic stoeltjes:)) naar ons eerste hoogtepunt van de dag: de Thien Mu (Hemelse Meesteres) Pagode.

In 1601 voorspelde een godin dat degene die een pagode op deze heuvel boven de rivier zou bouwen, een belangrijke dynastie zou stichten. Nguyen Hoang gaf gevolg aan haar profetie en zijn nageslacht, tot aan Vietnam’s laatste keizer, vormde het bewijs dat voorspellingen wel degelijk uit kunnen komen :). Qua herkenningspunt voor Hue wordt de pagode wel vergeleken met de Eiffeltoren in Parijs of de Empire State Building in New York. Het is dus een gebrek aan algemene ontwikkeling als je deze pagode niet kent (haha).

De 8-hoekige tempel is 21 meter hoog, bestaat uit zeven verdiepingen en wordt geroemd om haar eenvoudige uiterlijk. Het originele bouwwerk stamt uit de 17e eeuw, maar door de jaren heen is de tempel meerdere malen verwoest en weer opnieuw opgebouwd. Dat het één van de bekendste bouwwerken van het hele land is, heeft onder andere te maken met het verhaal van de boeddhistische monnik die met zijn turkooizen Austin (wordt hier tentoongesteld) vanaf de pagode naar Saigon reed, alwaar hij zichzelf in brand stak (1963). Hij wilde op deze wijze protesteren tegen de discriminatie van boeddhistische monniken door het zuid Vietnamese regime van die tijd.

Ten noordwesten van de rivier ligt de grote Citadel van Hue. Dat klinkt intrigerend, toch? Helemaal als je leest dat ‘de grote Citadel, die de grandioze Keizerlijke Stad en de fabelachtige Verboden Purperen Stad omsluit, een Aziatische sprookjeswereld is met paleizen, paviljoens, vijvers, tuinen en poorten.’ Bovendien zouden hier de mooiste vrouwen van Vietnam wonen, omdat de keizers destijds uit alle hoeken van het land de mooiste schoonheden naar Hué lieten komen. Als dit geen aantrekkingskracht heeft………

De Citadel (Kinh Thanh), nog steeds het kloppende hart van de stad, wordt omringd door een twee meter dikke en tien km lange muur, een slotgracht van dertig meter breed en vier meter diep en maar liefst tien poorten. We komen binnen aan de zijkant van de Ngo Mon poort tegenover de vlagtoren. De deuren in het midden evenals de brug daarachter over het meer vol lotusbloemen waren vroeger exclusief voor keizer. Hoewel de poort nog steeds gesloten blijft voor het gewone gepeupel, mogen we nu wel over de brug.

Zo komen we op het Voorplein van de Grote Begroetingen (schitterende namen, nietwaar?), waar Mandarijnen in dikke rijen stonden opgesteld tijdens ceremonies aan het hof. De keizer, die zichzelf had uitgeroepen tot de ‘Hemelse Zoon’, regeerde vanuit het grote ‘Paleis van Opperste Harmonie’, een met dakpannen bedekte hal (het gewelf beeldt de hemel uit) en prachtige rood gelakte met verguld houtsnijwerk versierde zuilen. Aan pracht en praal geen gebrek! Helaas is de keizerlijke rijkdom van de Verboden Purperen Stad, ooit alleen toegankelijk  voor de keizer, zijn vrouwen, concubines en eunuchen, niet in volle glorie te bewonderen, omdat een groot deel van het complex verloren is gegaan tijdens bombardementen in de Vietnamoorlog. Ongeveer 20 van de 148 gebouwen zijn gespaard gebleven, en men is vandaag de dag nog steeds bezig me het herstellen van de schade.

De Vietnamese keizers lieten enorme praalgraven en imposante graftombes voor zichzelf bouwen langs de oevers van de Parfum rivier. Wij bezoeken de majestueuze tombe van Minh Mang, die midden in de natuur ligt en wordt geroemd om de bijzondere architectuur. De Nguyen families bouwden hun graftombes in navolging van de graven uit de Chinese Mingdynastie. De graven zijn vaak te vinden naast een hoge heuvel om de ‘slechte winden’ tegen te houden. De belangrijkste monumenten zoals de driedubbele poort, het erehof, het gedenkstenen paviljoen, de tempel en de begraafplaats zelf werden zoveel mogelijk op dezelfde as, de Weg van de Geest, gebouwd. De beelden van Mandarijnen, paarden en olifanten op het erehof staan er om de keizer na zijn dood te dienen.

Om bij het graf van Minh Mang te komen loop je vanaf de Rode Poort (de poort is, nadat zijn lichaam erdoorheen ging, gesloten) over het erehof, langs twee poorten en bruggen, door een tempel en een paviljoen naar de grafheuvel die ongeveer 700 meter verderop ligt. De Weg van de Geest is niet mals, je hebt voldoende tijd tot overpeinzingen :-D.

Tot besluit nog een paar woorden over het culinaire gedeelte. Voor de keizers werden exquise maaltijden bereid en daardoor staat Hue bekend als de stad van de keizerlijke keuken. Een fraaie presentatie van de gerechten is zeer belangrijk. Sommigen zeggen zelfs dat het in de keizerlijke keuken meer gaat om de presentatie dan om de smaak. Wij hebben een klein beetje mogen proeven aan de ervaringen van toen. Onze lunch van zeven gangen, waarbij het ene gerecht nog mooier en aantrekkelijker wordt opgediend dan het andere, zou, volgens ons, zeker hebben voldaan aan de eisen van het keizerlijke hof.
Waren al deze ervaringen in Hue inderdaad symbolisch voor het ontdekken van Vietnam op haar mooist?

De Baai van Halong (Halong Bay) wordt beschreven als ‘een schitterend zeelandschap met steile karsttorens die tientallen meters boven het jadegroene water oprijzen. Een fascinerend wonder en daarmee een must see!’ Een ‘done deal’ lijkt me 🙂

Aan het ontstaan van deze baai is weer een mooi verhaal verbonden. De naam betekent letterlijk ‘where the dragon descends into the sea’ en volgens de legende werd de baai gecreëerd door een grote draak die vanuit de bergen naar zee vloog. Terwijl hij richting de kust vloog, zwiepte zijn staart op en neer waardoor deze valleien en kloven in het landschap kerfde. Toen de draak eindelijk in de zee plonsde, bracht dat zo’n grote golfreactie teweeg dat slechts de toppen in het nieuwe landschap zichtbaar bleven.
Sinds 1994 staat dit bijzondere landschap van kalkstenen eilandjes op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Het wordt wel vergeleken met Krabi in Zuid Thailand of met Guilin in China, maar het is, volgens kenners, veel spectaculairder. Klinkt goed, toch?

Voordat wij echter zover zijn, voert onze reis ons eerst langs Tam Coc bij Ninh Binh. Deze regio wordt wel vergeleken met Halong Bay. In plaats van water worden de kalkstenen rotsen hier echter omringd door groene rijstvelden en woeste natuur. Je schijnt deze omgeving het best te kunnen appreciëren en verkennen door een boottocht langs de drie grotten (de letterlijke betekenis van Tam Coc) te maken over de rivier Ngo Dong. In lage sampans, veelal geroeid door vrouwen die zich hebben gespecialiseerd in het roeien op de traditionele manier, met hun voeten. Een hele kunst!
Grappig genoeg heeft elk bootje haar eigen parasol, maar die is gereserveerd voor de roei(st)er. De vakantiegangers moeten zich ingevet en gewapend met goedzittende hoofddeksels zelf maar zien te redden. De zon staat inmiddels hoog aan de hemel en de thermometer wijst ondertussen 36 graden in de schaduw aan. Hopelijk brengt een zuchtje wind wat verlichting op het water?

De tocht is echt prachtig. Ondanks dat we niet de enigen op het water zijn, krijg je zo wel een indruk van de enormiteit van wat de natuur te bieden heeft. Er schijnen hier zelfs zeldzame apen en vogels voor te komen. We zien ze niet, dat is kennelijk iets teveel gevraagd zo midden op de dag. Wat je (gelukkig) ook niet kunt zien vanaf de rivier, maar wat verder zeker opvalt, is dat de omgeving meer en meer ontsierd wordt door de vele cementfabrieken. Zonder rekening te houden met de directe (natuurlijke) omgeving worden er nietsontziend nieuwe fabrieken gebouwd. Jammer! Je kunt de ontwikkeling niet tegenhouden. Een leuk weetje is wel dat de dijk die Ninh Binh moet beschermen tegen overstromingen, is aangelegd met behulp van Nederlandse expertise.

Terug naar Halong Bay. Wij checken in op de Pelican cruise en varen onder het genot van een heerlijke lunch richting Bai Tu Long Bay, terwijl we om ons heen de enorme rotsformaties langs zien komen. Omdat de weersvoorspellingen verre van ideaal zijn, er is een tyfoon op komst, wordt ons programma van anderhalve dag ingekort tot een halve dag. Een teleurstelling, want nu wordt alles een beetje afgejakkerd en heb je niet de tijd om alles goed in je op te nemen. Aan de andere kant, een dag later en we waren helemaal niet gegaan……..dus ‘count your blessings’ 😀

Volgens onze handleiding zijn de ‘meer dan 2000 fantastische karstrotsen, begroeid met een korte, stoppelige vegetatie en gedurende miljoenen jaren uitgesleten in verschillende vormen als zwanen, ketels, padden, monsters, wierookbranders en nog veel meer, het hoogtepunt van de baai. Sommige van de indrukwekkendste rotsen zijn wel zes keer zo hoog als breed.’ Wij varen langs bekende en beroemde rotsen met prachtige namen als ‘Perfume Rock, ‘Fighting Cock’ en ‘Saddle Rock’, maar ik zie het er niet in ondanks een geweldige inspanning van mijn creatieve brein. Ik laat de namen dus maar voor wat ze zijn en installeer mij op het zonnedek met een goed boek en een kop koffie, terwijl het spektakel langs mij glijdt. Van een afstand zijn de rotsen vaak nog spectaculairder dan van dichtbij. Dit is genieten! Je moet je blik wel weten te richten, want ook hier zijn wij absoluut niet de enigen. Jaren geleden moet het beslist een extra speciale ervaring geweest zijn om hier praktisch alleen rond te varen! Het water wordt tegenwoordig haast te druk met deze cruise boten en ik houd mijn hart vast hoe het vanavond zal zijn. De overheid heeft nu in al haar wijsheid besloten dat alle boten die in de baai opereren wit geverfd moeten zijn en dat geeft toch een zekere rust en eenheid.

Terwijl de anderen op onderzoek uitgaan naar ‘Hang Sung Sot’ – Grot der Verrassingen – maak ik een extra tochtje met de kleine boot door de baai. Het leven op het water is niet makkelijk. Diverse verkopers proberen hun waren te slijten aan de vele toeristen. Op hun gemakje peddelen ze langs de vele grote boten onder het eentonig uitstoten van, voor ons, onbegrijpelijke klanken. Ze lijken niet veel te verkopen. Gelukkig zijn hun bootjes voorzien van een klein motortje, zodat ze ’s avonds vlot naar huis kunnen. Het peddelen is kennelijk alleen belangrijk om de sfeer en de betovering in stand te houden.

De grot blijkt een openbaring te zijn. Hij wordt niet voor niets gezien als één van de twee mooiste grotten van het gebied. Een 800 meter lang pad voert je door drie steeds groter wordende ruimtes, waarin veel te zien valt. Stalactieten en stalagmieten worden geraffineerd verlicht en laten verschillende bijzondere vormen zien. Al moet je hier ook weer goed je fantasie gebruiken en misschien een behoorlijk inzichtelijk vermogen hebben om de ‘gelukzalige boeddha’, de schildpad of een ‘speciaal deel’ van een draak te kunnen ontdekken. Dit doet echter niets af aan de verwondering en de magie.

Langzaam maar zeker wordt het donker. Even wordt mijn vrees bewaarheid en worden we omringd door luide disco dreunen. Een aankondiging voor happy hour, misschien? Even snel als het begon, is het lawaai echter ook weer verdwenen, waarop er een weldadige rust neerdaalt. Rondom ons doemt plotseling een wereld op van schaduwen en kleine lampjes, die de baai een haast sprookjesachtig effect geven. Een half uur later is het pikkedonker en wanen we ons alleen in onze eigen wereld. Al met al was het avontuur kort en krachtig en hoewel druk en chaotisch, we hadden het niet willen missen.