Ongeveer eens per maand gaat de Bangkok Photographers Group (BPG) op stap. De scouts zetten een wandeling uit met interessante onderdelen en op de uitgekozen dag volgen vele amateur fotografen in hun voetstappen om juist die foto te schieten die het verschil moet maken :). Hoe ze steeds aan verrassende wandelingen komen? Volgens één van de organisatoren is het een kwestie van wandelen, veel wandelen. Volgens hem is elke wandeling in Bangkok de moeite waard, want er is altijd en overal wel iets te zien wat vastgelegd kan worden. Want zo zegt hij: ‘photography is the only language that can be understood everywhere around the world.’ Toch is, volgens hem, lang niet elke tocht geschikt voor de groep. Een echte ‘photowalk’ moet compact zijn en van het ene onderwerp naar het andere lopen zonder al te grote ‘gaten’ ertussen. De fotograaf van vandaag houdt van actie en wil graag onmiddellijke vervulling van zijn wensen :-D.
Het is vandaag de 50e toer en dat lijkt mij een uitermate geschikt getal om in te stappen en mee te doen, al zie ik er wel een beetje tegen op. Zoveel mensen, drie uur lang, heel erg warm……..zijn zomaar een paar bedenkingen die in me op komen. Aan de andere kant moet je af en toe ook eens een uitdaging aangaan en je grenzen verleggen, toch?
Daar staan we dus, om acht uur ’s ochtends op de Thewet Pier. Alle steigers (tha in Thai) langs de Chao Phraya rivier zijn duidelijk gemarkeerd, zowel in het engels als in het thai. De centrale pier (waar wij ook opgestapt zijn) is Tha Sathorn en ligt vlakbij het Taksin skytrain station. Het openbaar vervoer is in Bangkok heel goed geregeld! Onze bootreis bedraagt maar liefst ruim een half uur. Het is echter heerlijk varen zo vroeg in de ochtend met de eerste zonnestralen op je gezicht en tegelijkertijd de afkoeling van een zacht briesje. De lucht is zelfs een beetje blauw! Om ons heen meerdere enthousiastelingen gewapend met een assortiment aan fotocamera’s. Je krijgt haast een beetje een ‘schoolreisjes gevoel’.
Als wij van de boot stappen maakt de al aanwezige groep net aanstalten om te vertrekken. De eerste stop is uiteraard voor de groepsfoto, aan alles is gedacht ;). Volgens Dennie (de ‘hoofdorganisator’) zijn we met 61 mensen en het valt dan ook niet mee om iedereen een beetje fatsoenlijk in beeld te krijgen.
Terwijl we een zijkanaal van de Chao Phraya oversteken stort de groep zich op de eerste bezienswaardigheden. Het arme visvrouwtje weet vast niet wat haar overkomt. Ik sta er ook wat lamgeslagen naar te kijken. Moet je je nu brutaalweg in het gewoel storten, moet je rustig je beurt afwachten en daarmee het risico lopen de rest van de groep kwijt te raken of moet je dit onderwerp maar helemaal vergeten? Zou het zo zijn als Cees Buddingh (Nederlands dichter en prozaïst) beweerde: ‘de meeste mensen die menen van schilderkunst (lees hier fotografie) te houden, houden alleen maar van plaatsjes kijken’ of doe ik daarmee de groep in haar geheel tekort? Ik merk in elk geval een zekere gêne bij mezelf en moet dat waarschijnlijk overwinnen, want de ‘onderwerpen’ zelf lijken er geen problemen mee te hebben.
Een smal kronkelpaadje achter langs de huizen leidt ons verder naar Wat Thewarat Kunchorn Worawihan. Een hele mondvol voor een ‘third grade royal temple’, wat dat dan ook moge inhouden. Deze tempel is niet echt bekend en is volgens het internet ook amper de moeite waard om te bezoeken. Maar goed, dat is afgezet tegen de grote broers als Wat Pho en de tempel van het Koninklijk Paleis….. Hier geldt absoluut de regel van Johan Cruijff: ‘je gaat het pas zien als je het doorhebt!’
De groep waaiert voorzichtig uiteen. Je ziet duidelijk de verschillen tussen de ervaren rotten en de naïeve beginners. Iedereen wil in z’n hart graag de enige zijn die iets bijzonders opmerkt en vastlegt, maar dat is, volgens mij, naast het hebben van oog voor ook een beetje een kwestie van geluk en ervaring. Ik leer dat je de tijd moet nemen, rustig moet wandelen (heel handig in mijn situatie :)) en uiteraard je ogen goed de kost moet geven. Het zijn vaak de onverwachte invalshoeken, de net unieke val van het licht of juist net die ene blik of houding die een foto boven het maaigras doet uitsteken. Helaas doet deze tempel dat voor mij niet.
Even verderop ligt de Thewet Market, ‘an authentic neighborhood wet market; pungent and colorful.’ Grotendeels overdekt is het overvol met stalletjes met verse groenten, talloze chili variëteiten, stukken rauw vlees die aan grote haken naar beneden bungelen en vooral veel nog levende vissen. Deze vissen leven nog (net) en er wordt bepaald niet zachtzinnig met hen omgegaan. Het is de bedoeling dat je zo’n vis (vaak een lange glibberige aal) kunt kopen om hem daarna weer vrij te laten in de rivier. Dus als je een klein beetje geluk nodig hebt………
Eén van de fotografen vertelt later dat de visverkoopster zijn Thaise vriendin had gevraagd een vis te kopen om vrij te laten tere ere van Visakha Bucha (belangrijke Boeddhistische feestdag waarop drie belangrijke gebeurtenissen in het leven van Boeddha plaatsvonden, namelijk de geboorte, de verlichting en het overlijden). De vriendin schudde, als antwoord, ontkennend haar hoofd, waarop de verkoopster de vis met een knuppel begon te slaan. Schaterend riep haar vriend tegen zijn buurman: ’fun morning’, die daarop meteen terugkwam met een laconiek: ‘now you will be reborn as a fish!’ Humor op de werkplaats!
Op de markt heb ik mijn (foto)slag geslagen! Vele foto’s, vele frustraties en uren van ‘post processing’ later zijn er toch een paar foto’s die (voorlopig) de moeite waard zijn als herinnering, als eerbetoon aan deze foto expeditie. Ik heb net gelezen dat je eerste 1000 foto’s (ben ik daar al) je slechtste foto’s zijn. Deze kun je na een paar maanden allemaal wel verwijderen, voordat je je echt gaat focussen op de ‘National Geographic postion you’ve always wanted.’ De droom van elke fotograaf? Hoe dan ook, zo’n ontdekkingstocht smaakt naar meer, dus zoals Dennie en zijn vrouw DK altijd roepen: ’lets keep going places together!!!’
OP REIS 