De meningen over Hua Hin, de plaats in kwestie, lopen sterk uiteen. Door sommigen wordt het beschreven als een idyllisch en ontspannen kustplaatsje. Waarbij wordt opgemerkt dat het weliswaar niet Thailands mooiste stad is of de stad met de meeste bezienswaardigheden, het is, volgens deze insiders, meer een ‘heerlijke mix van stad, zee, levendige markten, gezellige restaurants en bars en brede stranden. En dat allemaal op slechts drie uur rijden van Bangkok.’ Anderen houden er een totaal andere mening op na. Volgens hen kan Hua Hin beter beschreven worden als een ‘luxe vakantieoord voor de rijken en een luilekkerland voor oude snoeperds die door smoezelige straatjes scharrelen.’ Om te vervolgen met: ‘de meeste gasten zijn goed gebruinde, alleen reizende mannen van over de 60, die blijkbaar allemaal vergeten zijn een t-shirt in te pakken.’ Met recht een stad die door de één bejubeld en door de ander verguisd wordt. Tot welke groep behoren wij?
Hua Hin (letterlijk vertaald: stenen hoofd) heeft een reputatie als ‘het beroemde badplaats resort van Siam’ v.w.b. haar stranden. Vissen, golfen, zwemmen en tegenwoordig ook (kite)surfen horen tot de meest voor de hand liggende bezigheden. Om nog even onze pessimist te citeren: ‘toch is er, afgezien van de stranden en de night market, geen bal te doen in Hua Hin. De nummer één attractie is het treinstation. Dat zegt al genoeg!’ Hij is beslist geen liefhebber en zal het waarschijnlijk ook nooit worden. Goed, wij moeten ons eigen oordeel maar eens gaan vormen. Wat zijn de hoogtepunten in en om deze badplaats? Natuurlijk zijn wij er ook voor de ontspanning en de rust, dus we willen geen overladen programma, maar een stuk of wat ‘highlights’ moet te doen zijn.
We beginnen met de ‘Baan Sillapin Artists Village’. Als je van kunst houdt mag je dit niet missen. Het zijn allemaal open huizen die met elkaar verbonden zijn. Je loopt als het ware van het ene atelier naar het andere. Dit artistieke dorp is in 1998 opgericht door lokale kunstenaars en je hebt nog steeds kans deze kunstenaars zelf aan het werk te zien. In de weekenden proberen ze extra mensen te trekken door concerten te organiseren. We lopen op ons gemakje door een mengeling van kleuren, objecten en antieke voorwerpen. Diverse schilderijen staan half afgemaakt op ezels, terwijl de kunstenaar erachter zit te dutten of even wegloopt voor een kop koffie en de broodnodige inspiratie. Iedereen is even vriendelijk en welwillend. Naast de schilderkunst (zowel figuratief als abstract, traditioneel en modern) is er ook aandacht voor sieraden, werken met natuurlijke materialen en worden er workshops gegeven zowel voor kinderen als voor volwassenen.
Een klein restaurantje voorziet ons van een heerlijke ijskoffie en we bedenken dat dit toch zeker een pluspuntje in het voordeel is.
Onze volgende stop is de ‘Hutsadin Elephant Foundation’. Volgens onze informatie is deze stichting gestart door drie lokale zakenmannen die vonden dat olifanten die verlaten waren door hun eigenaars, ziek waren, te oud waren geworden of simpelweg hun werk niet meer konden verrichten, opgevangen moesten worden. Op zich een nobel streven en vol verwachting vertrekken wij richting olifantenopvang. Bij de ingang worden we opgeschrikt door een luid gillende dame. Ik dacht even dat ze misschien erg geschrokken was van een olifant, maar ik word snel uit de droom geholpen. Bij de opvang hoort een tempel en deze dame is mogelijk in een trance geraakt. Ze valt ook niet te kalmeren, het lijkt me nogal onaangenaam…… Achter de tempel bevinden zich de olifanten. Volgens onze begeleider zijn het er momenteel zeven. De zes volwassen giganten zijn allen zwaar vastgeketend en hebben daardoor praktisch geen bewegingsvrijheid. We krijgen uitleg over de verschillende karakters. De eerste dame is een dikke tachtig en was, vastgebonden aan een boom, achtergelaten om te sterven. Het bleek dat ze een tand probleem had waardoor ze haar voedsel niet meer kon kauwen. Hier is haar dieet aangepast en is ze weer helemaal opgeknapt. Het volgende vrouwtje kunnen we rustig benaderen. Ze is begin veertig. Ze heeft altijd in het bos gewerkt. Boswerk is veel zwaarder dan toeristenwerk. Deze olifant kreeg een werk gerelateerde wond en werd afgeschreven. Nu is het een dikke, vriendelijke schommel, die we zelfs even over de slurf mogen aaien (verrassend ruw). Om de dame in de buurt moet je in een wijde boog heenlopen, want zij is niet op menselijk gezelschap gesteld. Daar zit natuurlijk een verhaal met afschuwwekkende details achter.
Het enige mannetje is een zachtaardige reus. Stropers hebben eerder dit jaar ingebroken en zijn slagtanden afgezaagd, maar hij is hier goed van hersteld en lijkt zich prettig te voelen temidden van zijn harem. Het lijkt allemaal heel goed wat hier gebeurd en hier zal ook ongetwijfeld met hart en ziel gewerkt worden om de olifanten een beter leven te geven. Op ons komt het echter nogal treurig over. Met Emmen in ons achterhoofd, waar de olifanten vrij rondlopen in hun savanne, lijkt dit een schril contrast waar de beesten geen kant op kunnen. Om geld in te zamelen kun je met de olifant, het jonkie van het stel, wandelen en daarna baden. Uiteraard hoort voeren en een kunstje bij het programma. Op de grote olifanten kan tegen betaling ‘bare back’ gereden worden, waarna je ook deze olifant kunt wassen. Vast een mooie ervaring, maar het roept bij ons gemengde gevoelens op. Hoe goed de inzet ook is, deze attractie is niet voor ons!
‘For Art’s Sake’ is heel wat anders. Kort gezegd komt het erop neer dat je wandelt langs enorme muurschilderingen waar je jezelf in kunt fotograferen. Het is een zeer interactief 4D museum. In elke zaal is personeel aanwezig wat je graag wegwijs wil maken in deze ‘wereld van illusie’. Ze doen met verve even voor hoe en waar je het beste als ‘slachtoffer’ kan gaan staan en wijzen je vooral ook op de beste invalshoek voor de fotograaf. Uiteraard kun je doen wat je zelf leuk vindt maar hier is duidelijk over nagedacht. Enorm grappig en een hele toer om er, qua (handmatige) foto’s, iets leuks van te maken. We hebben een prima middag, weer een plusje erbij!
Als laatste willen we nog even naar de ‘Cicada Market’, een ‘night market’, die slechts in het weekend open is. Op een groot terrein kun je eten, kopen, luisteren en genieten. Veel handgemaakte producten in de vele stalletjes zijn alleen al de moeite van een bezoekje waard. Overal rondom wordt muziek gemaakt of zijn er kleine voorstellinkjes. Echt leuk om hier de tijd voor te nemen. Helaas voor ons (en vele anderen) begint het te regenen en verdwijnen de stalletjes onder dikke lagen plastic, terwijl de muzikanten en de kunstig geschminkte artiesten zich haastig uit de voeten maken om zich tegen het water te wapenen. Al met al hebben we, inclusief ons heerlijke hotel, de verrukkelijke maaltijden met uitzicht op zee en een super massage, meer plussen dan minnen voor deze omgeving. Een badplaats met een hart en dat op slechts drie uur rijden van Bangkok!
OP REIS 