Vele steden in de wereld hebben een ‘Chinatown’, maar Bangkok schijnt één van de grootste en meest authentieke in de wereld te hebben. Vroeger was dit een arme wijk van de stad, waar Chinese immigranten zich vestigden om in Thailand te kunnen werken. Ontstaan rond de 18e eeuw kent dit gebied nog steeds vele etnische Chinezen, die vasthouden aan hun eigen tradities en religieuze ceremonies. Aan het einde van de 18e eeuw moesten de Chinese kooplieden hun winkels naar het zuiden verplaatsen toen ze verdreven werden van het land waar Rama I zijn Grote Paleis en de Wat Phra Kaeo wilde bouwen. De koning’s wil is wet! De eerste winkeltjes werden gevestigd aan de smalle Sampeng Lane, wat overdag een winkelstraat en ’s nachts een opiumzone was. Rond 1900 stond het zelfs bekend als ‘Sin Alley’ vanwege de grote hoeveelheid gokhuizen, bordelen en opiumkitten. De meeste illegale praktijken zijn inmiddels wel verdwenen en door de jaren heen is het gebied langzaam uitgegroeid tot één van de belangrijkste commerciële gebieden van de stad. De grondprijzen hier zijn één van de hoogste in Bangkok. Al met al is het een wijk met een geschiedenis, een wijk ’die je gezien moet hebben, altijd bedrijvig met druk bezochte markten, goudwinkels, loterijverkopers en restaurants die variëren van doodeenvoudig tot extreem luxe’. Je kunt deze wijk het best te voet verkennen,waarmee een plan is geboren.
Pauline en ik laten ons eerst door chauffeur Khun Add afzetten bij het Mandarin Oriental Hotel, want……’al bijna 130 jaar hebben koningen, hoogwaardigheidsbe-kleders en andere belangrijke reizigers zich een weg gebaand door het hart van Bangkok door het volgen van de legendarische Chao Phraya River om uit te komen bij de deuren van een van ’s werelds meest luxueuze hotels – het Mandarin Oriental Bangkok’. Hoe is dat voor een aanbeveling? Alle kamers van het hotel zijn ingericht met teakhouten meubelen en Thaise zijden stoffering. Er is een groot buitenzwembad en je kunt er Thaise kooklessen of een yogacursus volgen. Dat gaan wij echter allemaal niet zien of beleven. Ons plan bestaat uit het drinken van een kopje koffie in stijl, in de luxueuze lounge, om daarna een blik te werpen in het oude, originele, gedeelte, de ‘Authors’ Lounge’, waar vroeg 20-eeuwse schrijvers als Graham Greene al verbleven. Helaas voor ons wordt dit deel net gerestaureerd.
Vervolgens nemen we de hotel-ferry naar het officiële bootstation even verderop op de rivier. Fantastisch, we voelen ons prinsessen op het water in deze charmante boot. De ‘bus-boot’ is een heel ander verhaal. Prima vervoersmiddel, maar het is echt net een bus. Stoppen en uitstappen of anders zit je alweer midden op het water. Aangezien alle mededelingen in het Thai worden gedaan en wij even de draad kwijt zijn door ons kleine tocht met de ‘mandarijnboot’, missen we ons uitstappunt. Er zit niks anders op dan een boot terug te nemen. Wijs geworden zitten we deze keer pal bij de uitgang en hebben we alle ‘bootmensen’ geïnformeerd (gealarmeerd?) dat we nu echt willen uitstappen bij halte Chinatown. ‘No problem, madams’. 😀
Meteen aan het water ligt een groot Chinees restaurant met een aantrekkelijk terras aan het water. Ideaal voor een lunch? Het is er druk en mensen hebben totaal geen aandacht voor elkaar, laat staan voor twee ‘farangs’. Met wat duwen en trekken weten we een mooi plekje aan het water te vinden, maar daarmee is dan ook alles gezegd. We worden verder totaal genegeerd. Hoe leuk ook, dit gaat ‘m toch niet worden. Weer buiten is het druk en chaotisch. Oude panden met beschadigde gevels, veel marktkraampjes met divers koopwaar van, fruit, allerlei huishoudelijke zaken tot snacks. Hier zien we ook de sateetjes! Grappig dat alles van de kip wordt gebruikt. Op de BBQ liggen o.a. sateetjes van kippenlevertjes, kippenmaagjes, maar ook de ‘gewone’ met bekende stukjes malse kip. Heerlijk! Dat smaakt naar meer. We moeten nu maar eens serieus op zoek naar een smakelijke maaltijd, want ‘ondanks alle hectiek van het dagelijks leven geldt in Chinatown nog altijd de oude regel dat een ontspannen maaltijd de gezondheid versterkt’.
We laten de twee belangrijkste verkeersaders, Thanon Yaowarat en Thanon Charoen Krung, links liggen. Misschien een gemis want hier vind je de stijlvolle goudwinkels, winkels waar heiligenbeelden en altaren worden verkocht en bovendien vind je hier exotische apotheken. Volgens mysterieuze recepten kan hier voor elke klant een passend medicijn gemengd worden. In plaats daarvan zwaaien wij af naar de Sampeng Lane, het hart van Chinatown. Het blijkt een doolhof van steegjes en zijstraatjes. Sommige steegjes zo smal dat je er bijna niet doorheen kunt fietsen, al wordt dat zeker wel geprobeerd. De koopwaar is hier letterlijk op straat te vinden :). In dit deel van Chinatown kun je alles kopen van ‘goedkope kleding en schoenen (Pauline heeft hier leuke sandalen gekocht!) tot kleverige, zoete Chinese snoepjes en smakeloze glitter sieraden’. The place to be dus :). Temidden van al dit ‘geweld’ weet Pauline toch een paar tafeltjes te ontdekken, waar we aanschuiven bij de ‘locals’ voor een heerlijke ‘sop noodles’. Op een krukje temidden van bezems, emmers en meer van dit soort attributen, is dit absoluut een unieke ervaring.
Toch mist hier voor mij nog iets. Waar zijn de Chinese uithangborden? De typisch Chinese prullaria? En bovenal de Chinese kenmerken die van de wijk een Chinese wijk maken? Kan het zijn dat ik door de bomen het bos niet meer zie? Of misschien zijn we hier niet op het juiste moment? Dat ik geen kenner ben moge blijken uit een artikel uit de Telegraaf van kort geleden waarin wordt gesteld dat het Chinatown in Bangkok uniek is en dat media uit China zelfs hierheen komen om tradities te filmen die in hun eigen land verloren zijn gegaan. Datzelfde artikel vertelt verder dat de sloop dreigt voor dit gebied. De eigenaar van dit stadsdeel is de burgemeester van Bangkok en de bewoners hebben er niets over te zeggen.
Volgens de krant geldt bescherming van cultureel erfgoed in Thailand in de meeste gevallen slechts voor tempels en paleizen. Verder telt alleen het economisch gewin. Cynisch! Wij hebben het fenomeen ‘Chinatown’ in elk geval nog op tijd meegemaakt en moeten nog maar eens (snel!) terugkomen om de andere bijzonderheden die deze wijk te bieden heeft te ervaren!
Ter afsluiting nog even het volgende. Ken je nog het sprookjesachtige verhaal van de koning van Siam, die een Britse gouvernante, Anna, in dienst nam om zijn kinderen te onderwijzen? Haar eigen zoon Louis kreeg eveneens les van haar, samen met de koningskinderen. Na zijn opleiding in Engeland, keerde Louis terug naar Siam, waar hij in dienst trad bij zijn toenmalige vriend de prins, die ondertussen koning was geworden. Hij kreeg opdracht de grenzen van het koninkrijk vast te leggen en de houtvoorraden in het noorden te beschermen, waar hij veel geld verdiende als pionier van de Siamese teakindustrie. In 1896 richtte hij zijn eigen bedrijf op, handelsmaatschappij Louis T. Leonowens Ltd. Begin 20e eeuw werd zijn bedrijf ingeschreven in Bangkok en hoewel het bedrijf tegenwoordig in andere handen is, is de oorspronkelijke naam tot de dag van vandaag bekend gebleven. Wie zegt dat sprookjes niet op waarheid berusten? 🙂
OP REIS 