Maand: november 2015

LOY KRATHONG

Geplaatst in Azie, Bangkok, ThailandGetagd , , , 2 reacties

Volgens de legende bedacht de dochter van een Brahmaanse priester dat ze de godin Mae Kong Ka (godin van het water) eens op een originele wijze wilde bedanken. Zij maakte, zo’n 700 jaar geleden, de eerste krathong (bootje) in de vorm van een lotusbloem compleet met kaars en wierook en liet deze wegdrijven op de rivier. Uiteraard pas na goedkeuring van de koning! Deze dochter, Nang Noppamas, wordt vaak beschreven als de mooiste, intelligentste en meest talentvolle vrouw die ooit in het koninkrijk Sukhothai heeft geleefd. Het idee van zo’n bijzondere vrouw vraagt toch om navolging? 🙂

Het Thaise volksgeloof kent vijf godinnen die de vijf elementen vertegenwoordigen. Mae Phra Toranee (moeder aarde), Mae Phra Phai (godin van de wind), Mae Phra Plerng (godin van het vuur), Mae Phosop (godin van het eten) en dus Mae Kong Ka (godin van het water). Loy Krathong is de jaarlijkse dankzegging aan de godin van het water voor alle regen en daarmee alle voedsel, drinkwater en transportwegen voor de bevolking. Tegelijkertijd vragen de mensen om vergeving voor de zonde van het verspillen van water.

Loy betekent ‘laten drijven’ en een krathong is een kom in de vorm van een lotusbloem, die meestal gemaakt wordt van bananenbladeren aangevuld met bloemen en/of figuurtjes uitgesneden uit groente en fruit. Je kunt je uitleven op je eigen project :-D! Bovenop komen dan één kaarsje, drie wierookstokjes en enkele Thaise muntjes, Bij voorkeur negen muntjes, omdat de Thai geloven dat dit getal geluk brengt. Ik heb ergens gelezen dat die muntjes vaak verder stroomopwaarts weer uit de krathongs worden gevist……..

Als de krathong wegvaart worden de zonden van het afgelopen jaar meegenomen. Verder is het van belang dat je bootje wat kwaliteit heeft, want hoe verder hij wegdrijft en hoe langer de kaars blijft branden, hoe meer geluk je zult hebben in de toekomst.

Ondertussen heb ik van Riepko’s secretaresse een heel bouwpakket gekregen om mijn eigen krathong te maken. Gekregen van een karton leverancier en compleet met een Thaise handleiding. Om het voor mij makkelijker te maken heeft Khun Am er wel een foto bijgedaan van het beoogde eindresultaat. Oei, dat vraagt beslist enige aandacht. Eigenwijs als ik ben doe ik het toch net iets anders dan het voorbeeldplaatje, zodat alle kartonnen blaadjes van de bovenkant zichtbaar zijn en je nergens tegen een grijze achterkant aankijkt. De tijd zal leren of dat veel geluk gaat brengen (hahaha).

DSC00334-3

We gaan al op tijd naar het Lumpini Park. Lekker dichtbij en met twee grote meren, dus plek genoeg voor de tewaterlating. Het is vandaag volle maan en de bedoeling is om je bootje pas te laten varen als de maan opkomt. Sommige mensen kleden zich er zelfs speciaal voor. Het is nog niet zo druk. We mengen ons tussen de jonge gezinnen met kleine kinderen en de stelletjes die net uit hun werk komen. Thaise paren laten hun krathongs vaak samen te water, want hoe langer de bootjes bij elkaar blijven, hoe mooier en langer de relatie tussen hen zal zijn. Je kunt natuurlijk ook smokkelen door er een dun touwtje tussen te binden. Soms moet je geluk een beetje helpen, nietwaar?

_DSF0325 13.38.22

Het valt nog niet eens mee om ons bootje fatsoenlijk in het water te leggen. Je moet ervoor op de knieën en tegelijkertijd uitkijken dat je kaarsje en wierookstokjes goed blijven branden. De kartonnen versie is echter wel een succes. Het waxinelichtje is veel stabieler dan menig kaarsje om ons heen. Vooral de zelfgemaakte varianten met een (papieren) zeiltje zorgen vaak voor heldere vlammen en een snelle ondergang.

_DSF0328-2

Er is in de kranten een oproep gedaan om vooral geen piepschuim te gebruiken als basis voor je bootje. In een poging om de bevolking wat milieubewuster te maken zijn de woorden ‘niet afbreekbaar’ en ‘giftig bij verbranding’ dik gedrukt. Verder zorgt het gewoon voor een enorme troep in de rivieren, verstopt het de drains en schaadt het het milieu in het algemeen. Duidelijke taal, maar de dag na het feest staat er een enorme foto in de krant waarop een zee van piepschuimen restanten temidden van verlepte bloemen en verdwaalde stukjes papier te zien is. Misschien is er wel meer biologisch afbreekbaar materiaal gebruikt, maar het einddoel is nog ver van gerealiseerd! Maar goed, zover zijn we nog niet, terug naar onze eigen ervaring.

_DSF0342 13.38.22

Het jonge gezin naast ons is druk bezig met hun vier bootjes. Ieder heeft zijn of haar eigen versie gemaakt en de vader probeert ze, met een lange tak, meer richting het midden van het meer te duwen. Opeens zien we een geweldige commotie in het water. Eén van de bootjes zakt scheef en is een kort ogenblikje later compleet verwoest. Het dochtertje rent zeer verontwaardigd heen en weer langs de waterrand. Haar handen wapperen opgewonden richting het water alsof ze iets wil verjagen. Het ongeluk? Verbaasd vraag ik wat er gebeurd is. Haar vader draait zich lachend naar mij toe: ‘It’s just eaten by the fish, her krathong was made of bread. It’s the circle of life’. Ach ja …… de vissen hier worden immers dagelijks gevoerd. Zou deze manier van recyclen ook een vorm van geluk brengen?

Langzamerhand is het compleet donker geworden en al die lichtjes op het water geven de avond een feeëriek, haast magisch tintje. Ik begrijp goed waarom veel mensen juist deze avond hebben gekozen om te picknicken aan de oevers van het meer en te genieten van dit betoverende feest. Volgend jaar weer!

JIM THOMPSON HOUSE

Geplaatst in Azie, Bangkok, ThailandGetagd , , 1 reactie

Het Jim Thompson huis mag dan in het niet vallen bij alle pracht en praal van de vele tempels, het is wel een attractie die niet gemist mag worden. Jim Thompson is toch de man die de zijde, en daarmee de zijde industrie, nieuw leven heeft ingeblazen in Thailand, waarmee hij zelfs de bijnaam ‘zijdekoning’ heeft verworven. Zijn naam is nog altijd onlosmakelijk verbonden met Thaise zijde. Maar laat ik bij het begin beginnen.

DSC00305

James Harrison Wilson Thompson werd op 21 maart 1906 geboren in Greenville, Delaware, USA. Hij was het vijfde kind van een rijke textielfabrikant en de dochter van een bekende generaal uit de Amerikaanse burgeroorlog, naar wie hij is vernoemd.
Hij werd architect in New York, maar besloot als vrijwilliger het leger in te gaan tijdens WOII. Al snel werkte hij voor de OSS (Office of Strategic Services en een voorloper van de huidige CIA), waarbij hij onder meer ook in Bangkok werd gestationeerd. Het leven in Thailand beviel hem zo goed dat hij er besloot te blijven.

_DSF0298

In Bangkok begon hij zich te interesseren voor de zijde industrie. De zijdeproductie had zwaar te lijden gehad van de concurrentie met het westen, waar veel goedkoper geproduceerd kon worden door de industrialisatie. In Thailand werd nog steeds handmatig geweefd en gekleurd, waardoor het moeilijk was steeds hetzelfde resultaat te behalen. Jim verbeterde de productie evenals de kwaliteit en richtte in 1948 de ‘Thai Silk Company Ltd’ op samen met George Barrie, wiens naam in de vergetelheid is geraakt. Thompson’s ontwikkeling van de Thaise zijde industrie wordt vaak genoemd als één van de grootste succesverhalen van het naoorlogse Azië.

_DSF0299

Op het terrein zien we een mannetje achter een pot kokend water. Nadere inspectie laat zien dat er witte zijde cocons in het water liggen en dat hij vanuit dat water dunne draden uit de cocons weet te spinnen. Hij vertelt dat alles begint met de zijdemot, een vlinderachtig beestje dat maar een paar dagen leeft, maar gedurende die tijd wel heel veel eitjes weet te leggen. Deze eitjes komen na negen dagen uit, waarop de zijderupsjes na drie weken hun cocon beginnen te maken. Per minuut produceren ze een draad van 12 cm en als ze zichzelf totaal omwikkeld hebben is de draad maar liefst 900 meter lang!! Door de cocon te koken gaat de mot dood en daarmee komt de draad los. De pop zelf wordt gezien als een Thaise delicatesse, maar ik geloof nooit dat zo’n leeg omhulseltje van zichzelf lekker zal smaken?!

_DSF0301

Deze eerste draad is de zgn ruwe zijde. Het spinnenwiel moet zorgen voor een steviger draad, die vervolgens geverfd kan worden. Vroeger louter plantaardig, tegenwoordig veelal chemisch. Tenslotte volgt het echte weven. Al met al een behoorlijk arbeidsintensief werkje!
De gele cocons geven een gouden, wat onregelmatige draad, die typerend is voor de Thaise zijde, zo wordt ons verder verteld.

_DSF0303

Jim Thompson was met recht een kleurrijk figuur: een ex-architect, een gepensioneerd legerofficier, een parttime spion, een zijdehandelaar en een verzamelaar van antiek. Na zijn komst in Thailand was hij ook begonnen met het verzamelen van antiek. Zijn collectie breidde zich dusdanig uit dat hij een locatie zocht om zijn kunstschatten uit te kunnen stallen. Hij wilde iets speciaals en gebruikte daarom zes authentieke teakhouten Thaise huizen (de meesten minstens 200 jaar oud) uit de omgeving van Ayutthaya. Ze werden zorgvuldig ontmanteld en op de huidige locatie weer nauwgezet opgebouwd. Om zoveel mogelijk in de oorspronkelijke stijl te blijven, werd het nieuwe huis ook op palen (een hele verdieping hoog) boven de grond gezet. Vroeger een praktische bouwstijl om overstromingen in huis te voorkomen tijdens de regentijd. De dakpannen werden speciaal gebrand in een patroon wat eigenlijk niet meer gebruikt werd. De rode verf op de buitenmuren werd vroeger gebruikt als een behoud en bescherming van het huis. Kosten nog moeite werden dus gespaard. Wel deed hij enige concessies. Zo werd er een hal gemaakt in het huis (Thaise huizen kennen geen hal) en werden er ook trappen aangelegd binnenshuis, terwijl de oude Thaise huizen slechts gebruik maakten van trappen buitenshuis. Ook de prachtige kroonluchters zijn geïnstalleerd voor het gemak. Toch is hier over zeker nagedacht, want ze komen wel uit de paleizen van weleer. Thompson moet wel een rijk man geweest zijn als je de kamers bekijkt. Er mogen binnen geen foto’s gemaakt worden, maar ik zal je vertellen dat het een scala is van Boeddha beelden in soorten en maten, (antieke) beelden uit Thailand, Cambodja en Myanmar, Chinese Ming vazen en servieswerk en zelfs een eettafel die ooit gebruikt werd door Rama V van Thailand. Zijn collectie beslaat maar liefst 14 eeuwen geschiedenis! Toen het Jim Thompson House in 1959 was voltooid, omschreef de internationale pers het als ‘één van de wonderen van het oosten’.

_DSF0308

Met Jim Thompson zelf is het uiteindelijk mysterieus afgelopen. In 1967 reisde hij met Pasen naar de Cameron Highlands in Maleisië, waar hij op 26 maart om 13.30 uur een wandeling ging maken om niet meer terug te keren. ’s Avonds werd de politie gealarmeerd, maar er werd, ondanks veelvuldige en grondige zoektochten, niks meer van hem vernomen. Grote sommen geld voor aanwijzigingen mochten ook niet baten, onze Jim leek van de aardbodem te zijn verdwenen. Zijn verdwijning is altijd een mysterie gebleven, ook zijn lichaam is nooit gevonden. Zelfmoord, een ongeluk, een hartaanval, door concurrenten vermoord, opgegeten door een tijger of toch de CIA? Al deze geruchten dragen bij tot de in stand houding van de legende. Zoals gezegd, het mag niet ontbreken in het lijstje van toeristische attracties!

MU-SIAM

Geplaatst in Azie, Bangkok, ThailandGetagd , , 2 reacties

Het museum Siam is een relatief nieuw museum wat zich vooral richt op de herkomst van de Thai, de geschiedenis van Thailand en haar bewoners en de Thaise identiteit. Wat maakt de Thai Thai? Er wordt gebruik gemaakt van zeven karakters die op een interactieve wijze de verhalen vertellen. Wel typisch oosters, want de humor is vaak niet met de onze te vergelijken :).

IMG_0269

Hoe lang het museum reeds bestaat kan ik niet precies vinden, maar klaarblijkelijk is het al toe aan een grondige renovatie, want, zoals op zoveel plekken in Bangkok, is het ook hier een bouwput met grote stellages, afgeschermde delen en het nodige bijbehorende lawaai. Desondanks is het een statig gebouw (uit 1922 en voorheen gebruikt als huisvesting van het Thaise handelsministerie) in neo klassieke stijl met een prachtige entree en een fantastisch trappenhuis vol met rode plastic figuurtjes in kikkerachtige houdingen; ‘the frogman’ is het symbool van dit museum. De kikker is een oud heilig symbool voor water (regen) en vruchtbaarheid wat gebruikt wordt (of werd?) door heel zuid oost Azië.
Binnen word ik met alle egards ontvangen. Ik krijg bijna geen kans om even om me heen te kijken en de prachtige trap met oude kolommen compleet met krullen en oude tegeltjes te bewonderen. ‘Sawadee ka (goedendag), daar is de kassa, kapun ka (dank u wel)!’ Volgens mijn boekje is de entree maar liefst 300 bath voor de farang, maar óf de prijs is verlaagd, óf ze zien me al aan voor bejaard, want ik mag door voor maar 200 bath (5 €). Ouderdom heeft zo z’n voordelen, zullen we maar zeggen……

IMG_0276

De eerste zaal laat een virtuele wereld zien met een enorme diversiteit aan indrukken. Zowel het verleden als het heden worden aangestipt en alles loopt door elkaar. Gelukkig is het geheel voorzien van een engelse ondertiteling anders was je helemaal de draad kwijt geraakt. Nog daas van het ‘Thaise geweld’ word je vervolgens naar een kamer geleid waar je alle typisch Thaise kenmerken bij elkaar ziet staan. Wat voor ons de tulp, de klomp en de molens zijn, zijn het hier het Thaise boksen, de eetstalletjes, de tuktuk en de drijvende markten. Een duidelijke herkenning! Dan de trap op naar boven, waar je door een aantal verschillende zalen met een grote verscheidenheid aan onderwerpen loopt. Het begint bij het begin met het ‘gouden land’ oftewel Suvarnabhumi, waaraan het huidige internationale vliegveld haar naam heeft ontleend. Rijk aan mineralen en delfstoffen werd hier bij toeval ontdekt dat je door het mengen van malachiet (de groene steen) en houtskool in een oven koper kon maken. Vandaar natuurlijk het gouden land! Koper bleek te zacht en daarmee ongeschikt voor het maken van gereedschappen en oorlogstuig. Gelukkig stond de ontwikkeling niet stil en bleek de combinatie koper en tin juist een hard metaal te geven wat, gegoten in mallen, prima pijlpunten opleverde. Het bijbehorende filmpje laat alles heel aanschouwelijk zien. Zelfs tot en met de inslag van een bliksemflits (vanwege de hoogte van de berg en het vasthouden van metaal) compleet met de bijbehorende kop met uitstaand haar :-D.

IMG_0226

Uiteraard is er veel aandacht voor de diverse oorlogen, de val van Ayutthaya en het feit dat Thailand nooit een kolonie is geweest.
Vanuit de geschiedenis komen we aan in het heden en de invloed van vooral het westen op de ontwikkeling van het land. Architectuur, kunst en de cultuur van alledag baseren zich meer en meer op de westerse wereld.

IMG_0278

Het hoogtepunt (volgens de folder van het museum) is wel het gezellige café uit de jaren zestig. In dit ‘Bangkok Café’, compleet met jukebox, art deco behang en jaren 60 muziek, kun je daadwerkelijk even zitten. Gezellig op plastic bankjes aan tafeltjes waarop een plastic bordje met nasi goreng, een gebakken ei en worstjes zijn vastgeplakt. Zelfs de extra grote coca cola ontbreekt niet in het plaatje. Het geheel zou in Amerika niet hebben misstaan. Helaas is dit niet uitgebreid met een koffie service. Het is slechts bedoeld als tijdsbeeld en om een leuke achtergrond te vormen voor de vele foto-lustigen. Misschien toch een gemiste kans?

IMG_0284

De rondgang eindigt in een smalle zaal vol met armen waaraan kleine TV monitoren hangen. Op het moment dat ik er doorheen loop zijn ze niet aan, maar ik kan me voorstellen dat elke monitor wat anders zal laten zien. Deze zaal staat symbolisch voor de toekomst. Thailand wordt nu, vandaag de dag, beïnvloed door de wereld en alleen de huidige generatie zal meemaken en ervaren wat dit gaat inhouden voor de toekomst en het behoud van eigen identiteit.

CHAO PHRAYA

Geplaatst in Azie, Bangkok, ThailandGetagd , , , , 3 reacties

De geschiedenis van deze ‘rivier der Koningen’, zoals de Chao Phraya rivier ook wel genoemd wordt, is onlosmakelijk verbonden met de geschiedenis van Bangkok zelf. Vroege kolonisten kozen deze plek al om zich te vestigen, vanwege de vruchtbare grond en de overvloedige aanwezigheid van vis. Een ideale combinatie. Veel later, na de val van Ayutthaya, vestigde de toenmalige koning zijn nieuwe hoofdstad aan de westelijke oevers van de rivier; het gebied wat tegenwoordig bekend staat als Thonburi. Weer later bedacht een volgende koning dat de oostelijke oevers eigenlijk veel beter geschikt waren voor een hoofdstad, waarop hij het hedendaagse moderne Bangkok een eerste gezicht gaf. Onder zijn heerschappij zijn op deze oever ook een aantal van de meest bekende tempels gebouwd (denk aan Wat Pho en het Grand Palace).

Op veel oude kaarten staat de rivier vaak aangegeven onder de naam Mae Nam. Deze naam is ontstaan in de tijd dat de VOC een handelspost in Bangkok had. Een gebruikelijk misverstand, want terwijl deze naam in het Thais letterlijk ‘moeder water’ betekent, dachten de Nederlanders dat het de naam van de rivier was. Hebben we niet een vergelijkbaar verhaal in Vietnam gehoord? 😏

12244248_10205754299400945_1854052687973211241_o

Volgens ons boekje ‘kronkelt de Mae Nam Chao Phraya als een slang door Bangkok en is het een ware levensader van de stad, waar dagelijks ruim 50.000 mensen gebruik van maken. Wij besluiten ons eens bij dit ‘leger’ aan te sluiten, zij het dan op een iets andere manier. De gewone waterbussen kennen we al, dus voor ons is de ‘long-tail boat’ aan de beurt. We wijken daarmee af van de gebaande ‘bootbanen’ en zoeken de khlongs, de smalle kanaaltjes ‘achter langs het leven’, op. Bangkok heeft dankzij de rivier en haar veel kleine kanalen ooit de bijnaam ‘Venetië van het oosten’ gekregen. Er moet dus genoeg te ontdekken zijn!

Uiteraard betalen we veel teveel voor onze anderhalf durende tocht, maar het is absoluut de moeite waard! Op de brede Chao Phraya zelf is het een drukte van belang, naast de ‘busboten’ en de ferries zien we kleine hotelbootjes en zelfs enorme volgeladen aken die langzaam voortgetrokken worden door krachtige trekbootjes. Aan de oevers zien we de gouden schitteringen van prachtige tempels, die omringd worden door torenhoge flatgebouwen en luxueuze hotels. Een enkel oud, haast Europees aandoend, gebouw vraagt om aandacht temidden van al dit moderne geweld. Op en rondom de pieren is het een drukte van belang, want, zoals bekend ;), het transport over het water is een belangrijk middel van vervoer.

Riepko.Krijthe2

Eenmaal van de hoofdweg af beland je in de khlongs. Smalle waterwegen omringd door weelderig groen met daartussen een variatie van houten huisjes. Onze ‘kapitein’ heeft de sokken er maar eens goed ingezet, dus we vliegen haast door de kanalen. Het lijkt wel een wedstrijd. Ondertussen heeft hij zijn complete aandacht gevestigd op Riepko (de man met het geld) en wordt Riepko regelmatig aangespoord om toch vooral foto’s te maken. Helaas zijn het meestal onderwerpen die hem zelf aanspreken en gunt hij ons niet zoveel tijd om te genieten van de tafereeltjes die ons meer aanspreken. Desondanks is het volop genieten. Opeens ben je in een heel andere wereld aangekomen. Hier geen luxe en hoogbouw. Hier vind je kindertjes die aan de rand van het grijze water spelen, veel (jonge) mannen die met een enkel visdraadje vanuit de hand een avondmaaltje proberen te vangen en onder de bruggen groepjes jongeren die elkaar daar ontmoeten. Uit de zon en vast ook uit het gezicht van vele nieuwsgierige ogen! Zelfs een enkele houten sampan, die snel even langszij komt varen om te proberen of ze wat toeristische rommel aan ons kan slijten. Zou ze veel verkopen?
De huisjes aan weerskanten zijn grotendeels van hout, veelal op palen en verkeren in diverse stadia van verval. Sommigen heel schilderachtig, maar vast geen onverdeeld genoegen om in te wonen.

12240969_10205754240599475_8431943814642464060_o

Terwijl onze gids regelmatig onze aandacht blijft vragen door bij elke gouden glinstering enthousiast ‘tempelllll’ te roepen, gooit het gas nog wat verder open. Het water spuit aan weerskanten langs de boot omhoog. Andere long-tail boten kijken verschrikt op als ze ons aan horen komen om ons vervolgens snel ruim baan te geven. We dansen nu werkelijk over de golven en telkens als we te wild neerklappen op het water, klinkt er een vreugdevol ‘hihoeiiiiiii’ van achteren. Bijzondere man (haha).

Als verste punt varen we langs het Royal Barges National Museum. Helaas gaan de rolluiken net naar beneden en kunnen we niet meer dan een glimp opvangen van deze prachtige koninklijke boten. Volop goud, prachtige ornamenten en vol religieuze symboliek. De grootste boot is meer dan 45 meter lang en er zijn maar liefst 50 roeiers, 7 parasol dragers, 2 roergangers, 2 navigators, 1 vlagdrager, 1 zanger en 1 persoon om het ritme aan te geven nodig om de boot in vol ornaat te laten varen! Het blijkt dat we de ‘cloth-giving ceremony’, waarbij deze koninklijke boten in al hun pracht op de Chao Phraya te bewonderen zijn, net gemist hebben. Dit feest heeft begin deze maand al plaatsgevonden. Zouden ze bij deze gelegenheid de zgn ‘koninklijke mijl’ (Grand Palace, Nationaal Museum, Wat Arun) varen? Volgend jaar (in de herkansing) weten we vast meer!

Al met al is het de combinatie van kalmte en chaos, modern en traditioneel, religieus en wereldlijk, lelijk en wonderbaarlijk, inheems en buitenlands wat de Chao Phraya haar allure verleend en waardoor mensen, door de eeuwen heen, steeds weer in de ban raken van deze machtige, prachtige rivier. Beslist voor herhaling vatbaar!

BENJASIRI PARK

Geplaatst in Azie, Bangkok, ThailandGetagd , , 1 reactie

Het is zover, ik ben klaar voor een volgende uitdaging …….. alles volledig handmatig met mijn kleine camera. Riepko heeft me opgegeven voor een middagje ‘intermediate photography’, onder de supervisie van fotografen Dennie en DK, in het Benjasiri Park. Dit is een wat kleiner park, gebouwd in 1992 ter ere van de 60e verjaardag van Koningin Sirikit. Het wordt daarom ook wel het ‘Koninginnenpark’ (Queen’s Park) genoemd. Volgens de beschrijving is het ‘the place to be’ voor liefhebbers van beeldhouwwerken en sculpturen, want sommigen van de beste Thaise voorbeelden hiervan moeten verspreid staan in dit park. Dat belooft wat :).

De instructies vooraf zijn duidelijk. Men neme mee: een geformatteerde geheugenkaart, de handleiding van je fototoestel, een evt. extra flits en optioneel een laptop om notities te maken. Ik kom niet verder dan de geformatteerde kaart, maar ik heb Riepko bij me voor alle andere extra’s 😇.

Keurig om drie uur staan we bij de ingang van het park. Midden in het park bevindt zich een grote fontein, waar drie maal per dag een multimedia ‘water dance’ wordt geshowd. Natuurlijk niet op dit moment, maar ik kan me voorstellen dat het veel bezoekers trekt. Het meer rondom de fontein is een stuk kleiner dan die in het Lumpini Park. Hier vind je dan ook geen ‘paddle boats’. Toch is er ook in dit park volop bedrijvigheid. Zo wordt er op dit moment volop gebasketbald en begint er meer en meer beweging te komen op de skateboard baan. Dat zal straks nog van pas komen wanneer wij, studenten, ons moeten gaan richten op de sluitertijd en het vastleggen van beweging!

We zijn met een groepje van zes. Wat meteen opvalt is het enorme vertoon van camera’s met lenzen en allerlei extra snufjes en hebbedingetjes. Terwijl ik eigenlijk een beetje aan het ‘downsizen’ ben met mijn camera en me de geheimen van mijn kleine fuji camera probeer eigen te maken, ben ik absoluut de uitzondering in deze groep. Als ik niet beter zou weten, zou ik beslist denken met een groep professionals te maken te hebben. Gelukkig zit het resultaat niet in de lengte van de lens of de grootte van de camera, maar meer in het beheersen van de techniek en de creativiteit van de persoon zelf. Fotografie betekent letterlijk ‘schrijven met licht’ en dat kan, zoals in elk geschreven stuk, variëren van saai tot boeiend tot origineel of verrassend en alles wat daar tussen ligt. Er is hoop!!

_DSF0187-2

Onze eerste opdracht is om binnen een straal van 50 meter een object te fotograferen, waarbij je rekening moet houden met de drie-eenheid sluitertijd, diafragma en iso. De sluitertijd bepaalt hoeveel licht erop de sensor valt en dus ook hoeveel detail je in een foto ziet, maar ook hoe scherp of onscherp de foto uiteindelijk wordt. Met het diafragma controleer je de hoeveelheid licht die op je sensor valt en daarnaast controleer je er ook de scherpte-diepte in je foto mee. De iso waarde tenslotte is de lichtgevoeligheid, het geeft aan hoe snel de sensor reageert op licht dat door de lens op de sensor valt. Heel wat om rekening mee te houden. Hoewel ik het allemaal eigenlijk wel weet, is het niet verkeerd om het nog eens te horen en er mee te gaan oefenen terwijl je onmiddellijk respons krijgt. Vooral dat laatste is heel belangrijk. Je hoort meteen wat je fout doet en hoe je daar wat aan kunt doen. Opnieuw proberen is het devies en vooral opnieuw laten beoordelen. Mijn eerste resultaten zijn volgens de kenners ‘origineel – ‘nobody took the cone from this angle before’ – en in evenwicht qua belichting – ‘the gold of the cone blinks but is not overexposed’. Niet gek, deze eerste start!

_DSF0193-2

De tweede opdracht is, voor mij, een stuk uitdagender. De skateboarders komen aan bod. De bedoeling is om het onderwerp scherp te houden, terwijl de beweging wordt vastgelegd. Uiteraard is de achtergrond ook van belang. Het moet vooral een rustige achtergrond zijn. Onscherp mag (als aan de andere voorwaarden maar is voldaan :-D), maar rommelig (veel mensen, veel verschillende dingen etc) is niet de bedoeling. Als onze groep de baan op komt lopen, kijken de aanwezige skateboarders ons verrast aan. Dat is nog eens een invasie. Er zijn meer fotografen dan mensen op de baan. Een aantal boarders haakt haastig af, tegen zoveel camera geweld zijn zij niet bestand! De overgebleven die-hards draaien voorzichtig hun rondjes. Zullen ze wel of durven ze niet? Wij verdelen ons langs de zijkant van de ring. Bijna iedereen zoekt een laag punt en probeert de foto naar boven de maken. Aangezien dat voor mij niet is weggelegd, probeer ik het andersom. Van boven naar beneden is misschien ook een optie? Ondanks het feit dat ik heel wat foto’s gemaakt heb, is er niet één goed genoeg om door de ballotage commissie te komen :(. Of ik nu niet lang genoeg ben of mijn camera niet in de goede hoek vasthoudt……wie zal het zeggen. In elk geval missen er gewoon op elke foto vitale onderdelen van de hoofdpersoon. Het ergst zijn de foto’s waarop zijn complete hoofd is verdwenen, het minst erg de foto’s waarop hij slechts zijn hand moet missen. Nog maar even flink door oefenen dus!

12184279_1636920013262131_2308813288286467620_o 2

We zijn bij de portret fotografie aangeland. In groepjes van twee mogen we elkaar portretteren. In eerste instantie zonder het gebruik van een (invul) flits. Met mijn 50 mm lens moet ik dichtbij mijn onderwerp staan, terwijl mijn partner, met haar enorme 2000 mm (of is dat overdreven?) lens vanaf grote afstand kan schieten. Hoe dan ook, een grote lens geeft niet altijd een beter resultaat. Ik moet er maar even bij gaan zitten omdat ik dan meer op gelijke hoogte ben met mijn Thaise partner :). Voor anderen ook meteen de ideale gelegenheid om een (prachtig) portret te maken! Ik vind het prima, voor mij is het genoeg en ik geef me eventjes over aan de overpeinzingen van hoe het zal zijn als je altijd volop in de belangstelling staat. De conclusie is snel getrokken. Niets voor mij, dus gauw terug naar de orde van de dag!