Het is zover, ik ben klaar voor een volgende uitdaging …….. alles volledig handmatig met mijn kleine camera. Riepko heeft me opgegeven voor een middagje ‘intermediate photography’, onder de supervisie van fotografen Dennie en DK, in het Benjasiri Park. Dit is een wat kleiner park, gebouwd in 1992 ter ere van de 60e verjaardag van Koningin Sirikit. Het wordt daarom ook wel het ‘Koninginnenpark’ (Queen’s Park) genoemd. Volgens de beschrijving is het ‘the place to be’ voor liefhebbers van beeldhouwwerken en sculpturen, want sommigen van de beste Thaise voorbeelden hiervan moeten verspreid staan in dit park. Dat belooft wat :).
De instructies vooraf zijn duidelijk. Men neme mee: een geformatteerde geheugenkaart, de handleiding van je fototoestel, een evt. extra flits en optioneel een laptop om notities te maken. Ik kom niet verder dan de geformatteerde kaart, maar ik heb Riepko bij me voor alle andere extra’s 😇.
Keurig om drie uur staan we bij de ingang van het park. Midden in het park bevindt zich een grote fontein, waar drie maal per dag een multimedia ‘water dance’ wordt geshowd. Natuurlijk niet op dit moment, maar ik kan me voorstellen dat het veel bezoekers trekt. Het meer rondom de fontein is een stuk kleiner dan die in het Lumpini Park. Hier vind je dan ook geen ‘paddle boats’. Toch is er ook in dit park volop bedrijvigheid. Zo wordt er op dit moment volop gebasketbald en begint er meer en meer beweging te komen op de skateboard baan. Dat zal straks nog van pas komen wanneer wij, studenten, ons moeten gaan richten op de sluitertijd en het vastleggen van beweging!
We zijn met een groepje van zes. Wat meteen opvalt is het enorme vertoon van camera’s met lenzen en allerlei extra snufjes en hebbedingetjes. Terwijl ik eigenlijk een beetje aan het ‘downsizen’ ben met mijn camera en me de geheimen van mijn kleine fuji camera probeer eigen te maken, ben ik absoluut de uitzondering in deze groep. Als ik niet beter zou weten, zou ik beslist denken met een groep professionals te maken te hebben. Gelukkig zit het resultaat niet in de lengte van de lens of de grootte van de camera, maar meer in het beheersen van de techniek en de creativiteit van de persoon zelf. Fotografie betekent letterlijk ‘schrijven met licht’ en dat kan, zoals in elk geschreven stuk, variëren van saai tot boeiend tot origineel of verrassend en alles wat daar tussen ligt. Er is hoop!!
Onze eerste opdracht is om binnen een straal van 50 meter een object te fotograferen, waarbij je rekening moet houden met de drie-eenheid sluitertijd, diafragma en iso. De sluitertijd bepaalt hoeveel licht erop de sensor valt en dus ook hoeveel detail je in een foto ziet, maar ook hoe scherp of onscherp de foto uiteindelijk wordt. Met het diafragma controleer je de hoeveelheid licht die op je sensor valt en daarnaast controleer je er ook de scherpte-diepte in je foto mee. De iso waarde tenslotte is de lichtgevoeligheid, het geeft aan hoe snel de sensor reageert op licht dat door de lens op de sensor valt. Heel wat om rekening mee te houden. Hoewel ik het allemaal eigenlijk wel weet, is het niet verkeerd om het nog eens te horen en er mee te gaan oefenen terwijl je onmiddellijk respons krijgt. Vooral dat laatste is heel belangrijk. Je hoort meteen wat je fout doet en hoe je daar wat aan kunt doen. Opnieuw proberen is het devies en vooral opnieuw laten beoordelen. Mijn eerste resultaten zijn volgens de kenners ‘origineel – ‘nobody took the cone from this angle before’ – en in evenwicht qua belichting – ‘the gold of the cone blinks but is not overexposed’. Niet gek, deze eerste start!
De tweede opdracht is, voor mij, een stuk uitdagender. De skateboarders komen aan bod. De bedoeling is om het onderwerp scherp te houden, terwijl de beweging wordt vastgelegd. Uiteraard is de achtergrond ook van belang. Het moet vooral een rustige achtergrond zijn. Onscherp mag (als aan de andere voorwaarden maar is voldaan :-D), maar rommelig (veel mensen, veel verschillende dingen etc) is niet de bedoeling. Als onze groep de baan op komt lopen, kijken de aanwezige skateboarders ons verrast aan. Dat is nog eens een invasie. Er zijn meer fotografen dan mensen op de baan. Een aantal boarders haakt haastig af, tegen zoveel camera geweld zijn zij niet bestand! De overgebleven die-hards draaien voorzichtig hun rondjes. Zullen ze wel of durven ze niet? Wij verdelen ons langs de zijkant van de ring. Bijna iedereen zoekt een laag punt en probeert de foto naar boven de maken. Aangezien dat voor mij niet is weggelegd, probeer ik het andersom. Van boven naar beneden is misschien ook een optie? Ondanks het feit dat ik heel wat foto’s gemaakt heb, is er niet één goed genoeg om door de ballotage commissie te komen :(. Of ik nu niet lang genoeg ben of mijn camera niet in de goede hoek vasthoudt……wie zal het zeggen. In elk geval missen er gewoon op elke foto vitale onderdelen van de hoofdpersoon. Het ergst zijn de foto’s waarop zijn complete hoofd is verdwenen, het minst erg de foto’s waarop hij slechts zijn hand moet missen. Nog maar even flink door oefenen dus!
We zijn bij de portret fotografie aangeland. In groepjes van twee mogen we elkaar portretteren. In eerste instantie zonder het gebruik van een (invul) flits. Met mijn 50 mm lens moet ik dichtbij mijn onderwerp staan, terwijl mijn partner, met haar enorme 2000 mm (of is dat overdreven?) lens vanaf grote afstand kan schieten. Hoe dan ook, een grote lens geeft niet altijd een beter resultaat. Ik moet er maar even bij gaan zitten omdat ik dan meer op gelijke hoogte ben met mijn Thaise partner :). Voor anderen ook meteen de ideale gelegenheid om een (prachtig) portret te maken! Ik vind het prima, voor mij is het genoeg en ik geef me eventjes over aan de overpeinzingen van hoe het zal zijn als je altijd volop in de belangstelling staat. De conclusie is snel getrokken. Niets voor mij, dus gauw terug naar de orde van de dag!
OP REIS 