Wanneer je de stad binnenrijdt overvalt je haast een gevoel van weldaad, van rust. Brede straten omzoomd met winkels waar in grote etalage ruiten luxueuze waren staan uitgestald. Is dit een oosterse stad? Het is een momentopname. Ondanks dat er inderdaad relatief weinig autoverkeer op de brede (soms wel zesbaans) wegen rijdt, worden diezelfde wegen overspoeld door brommertjes. Overal brommertjes. De fiets van weleer heeft plaats gemaakt voor de gemotoriseerde variant, maar het gedrag is niet aangepast. Volgens Riepko wordt het buitenlanders hier afgeraden om zelf te rijden. Dat verbaast me niks, een ongeluk is zo gemaakt! De verkeersregels zijn streng en er wordt goed op toegezien. Iedereen houdt zich er redelijk aan, want ook de boetes zijn niet misselijk. Zo is een helm verplicht, je ziet ze ook in alle varianten, van pothelm tot integraal helm, maar je mag wel met z’n drieën of vieren op de brommer zitten. Kinderen zonder helm tussen de ouders ingeklemd of helemaal voorop staand achter het stuur. Over gevaarlijk gesproken! Mijn chauffeur kan eigenlijk niet harder dan 30 km/uur rijden i.v.m. de chaotische taferelen om ons heen en dat op een zesbaans weg! Werkelijk alles wordt op de brommer vervoerd. We zien zelfs een gastank overdwars op de bagagedrager liggen. Een klein stootje tegen de bovenkant en het geheel verandert in een projectiel.
Ons hotel (Novotel) ligt midden in de stad. Vanaf het dakterras heb je een prachtig uitzicht over de gebouwen. Het is een heerlijke plek om te genieten van zowel een drankje, het uitzicht en een verkoelende windje. Qua temperatuur doet het hier beslist niet onder voor Bangkok. We hebben het geluk dat we het hele weekend gebruik mogen maken van de auto met chauffeur van een collega van Riepko. Omdat deze zich wat zorgen maakte over het gebrek aan engels van zijn chauffeur heeft hij zelfs een programma met hoogtepunten (inclusief leuke restaurantjes) voor ons gemaakt en ervoor gezorgd dat zijn secretaresse het hele weekend op afroep beschikbaar is om ons met raad en daad bij te staan mochten we er niet uitkomen met de chauffeur. Fantastisch, wat een welkom! Natuurlijk hebben we ons prima gered met chauffeur en auto, maar toch….
De stad heeft vele namen gekend, maar als de Fransen de regio koloniseren en de stad in 1859 moet capituleren wordt deze officieel omgedoopt tot Saigon. De stad gold als een van de belangrijkste steden voor de Franse kolonisten en kreeg dan ook de bijnaam ‘Parel (of Parijs) van de Orient’. Veel Franse invloeden zijn ook nu nog zichtbaar. Neem b.v. de basiliek van Notre-Dame, een kathedraal in de binnenstad en een replica van de ons meer bekende versie in Parijs. De rooms katholieke kerk werd indertijd gebouwd om religieuze diensten aan te bieden aan de gelovige Franse kolonialisten. Al het bouwmateriaal is afkomstig uit Frankrijk, zo is de buitenmuur gebouwd met rode bakstenen uit Marseille. Volgens de verhalen zou het Mariabeeld op het plein voor de kathedraal in oktober 2005 hebben gehuild. Duizend mensen kwamen op dit ‘wonder’ af en de politie moest het verkeer rond de kerk stopzetten. In een reactie liet de kerk weten dat het verhaal niet waar was, maar desondanks bleven nieuwsgierige mensen nog dagenlang toestromen. Ook nu is het er een drukte van belang. Veel toeristen, maar ook zeker veel Vietnamezen. De kathedraal is een uitgelezen plek om huwelijksfoto’s te maken! Het gaat nog net niet zover dat het in plastic gevatte nepboeketje van de ene bruid aan de andere bruid wordt doorgegeven, maar massaproductie is het wel!
Er is veel aandacht voor de Vietnamoorlog en alles wat daarbij hoort. Twee van de belangrijkste bezienswaardigheden in de stad zelf zijn het ‘Herenigingspaleis’ en het ‘War Remnants Museum’. Hoe zat het ook alweer? In WOII bezet Japan grote delen van Indochina, waaronder Vietnam. Britse troepen landden in augustus 1945 bij Saigon en herstelden daar het gezag, waarna zij de macht onmiddellijk overdroegen aan de Fransen. Het lukte de Fransen echter niet om de macht in het noorden van het land ook terug te krijgen en de deling van Vietnam werd op 21 juli 1954 geformaliseerd in de akkoorden van Geneve. Saigon werd de hoofdstad van Zuid-Vietnam. Al in 1957 ontstond er een oorlog tussen de Vietcong (de communistische rebellen uit het zuiden) gesteund door Noord-Vietnam en het door de Amerikanen gesteunde Zuid-Vietnam die zo’n 20 jaar zou duren.
Op 30 april 1975 valt Saigon. Een belangrijk en beroemd moment van de inname van Saigon door de Noord Vietnamezen is de bestorming en verovering van het ‘Herenigingspaleis’. Een tank reed dwars door de hekken van wat toen nog het Onafhankelijkheidspaleis heette heen en de vlag van het Saigon regime werd neergehaald. Als op 2 juli 1976 Noord- en Zuid Vietnam herenigd worden, wordt de stad Saigon hernoemd tot Ho Chi Minh City. Tegenwoordig is het paleis meer een museum en kun je de zalen bekijken en een indruk krijgen hoe het eraan toeging in de jaren ’60-’70. In de tuinen staan de tanks opgesteld. Ze zijn een geliefd onderwerp in vele (Vietnamese) fotoreportages.
Het oorlogsmuseum is een topattractie met ongeveer een half miljoen bezoekers per jaar. Vanuit het westen schijnt er soms kritiek te zijn op dit museum omdat het de Vietnamoorlog ‘te eenzijdig’ zou laten zien en het ‘een grote anti-Amerika propaganda’ is. Toegegeven er is veel aandacht voor de bombardementen uitgevoerd door de Amerikanen, waaronder die met napalmbommen (de bekende foto van het naakte kleine meisje dat over de weg vlucht voor het geweld) en de gevolgen van het giftige Agent Orange, het ontbladeringsmiddel wat over Vietnam werd uitgestrooid om de Vietcong strijders in het welig tierend gebladerte te kunnen ontdekken. Afschuwelijk gevolgen, verschrikkelijke foto’s. Wat een ellende! Onbegrijpelijk soms hoe die oorlogsfotografen dat hebben kunnen vastleggen. Het verstand moet dan toch echt op nul, lijkt mij. Het verhaal onder een van de oorlogsfoto’s vertelt dat de personen op de foto zouden worden gefusilleerd. Op verzoek van de fotograaf wordt er even gewacht opdat hij zijn foto kan nemen. De fotograaf draait zich om en achter hem weerklinken de dodelijke schoten. Dat geloof je toch niet? Dit museum laat je niet onberoerd, het is haast teveel.
Na al dit oorlogsgeweld zijn wij wel toe aan wat ontspanning. Gelukkig kent Ho Chi Minh ook heel veel restaurantjes, waar het eten heerlijk is en de sfeer relaxed en gemoedelijk.
We hebben een goede indruk, maar zijn nog lang niet uitgekeken!
OP REIS 