Hua Hin wordt gezien als de eerste badplaats in Thailand! Oorspronkelijk was deze ‘luxe’ alleen weggelegd voor de ‘bevoorrechte stand’ uit Bangkok. Zelfs de koning had (en heeft) hier een buitenverblijf, wat natuurlijk alleen maar aan de ‘status van belangrijk vakantieoord’ bijdraagt. Eigenlijk woont koning Bhumibol meer in Hua Hin dan in Bangkok, waar hij slechts voor belangrijke aangelegenheden naar terugkeert. Het is dan ook vast deels uit respect voor de koning dat Hua Hin haar rustige en ontspannen sfeer heeft behouden. Hier geen wild uitgaansleven met luidruchtige discotheken en vele nachtclubs waar Pattaya b.v. om bekent staat. Heeft Hua Hin daarom de bijnaam ‘Koningin van de Kalmte’ gekregen? Klinkt dat wat gezapig? Ik zal je vertellen het is er heerlijk! Uiteraard is er wel vertier voor de jongeren, maar het is gelokaliseerd. Daarnaast zijn er tal van leuke restaurantjes en omdat de vissers hier dagelijks met hun vangst aan land komen, is er een overvloed aan keuze aan verse vis. Heerlijk!

Op aandrang van de koninklijke bezoekers werd er een spoorweg tussen Bangkok en Hua Hin aangelegd (1922). In Hua Hin werden zelfs twee stations gebouwd, vlak naast elkaar, eentje voor het ‘gewone volk’ en eentje voor het vorstelijke bezoek. Het koninklijke spoorwegstation is in Thaise tempelstijl uitgevoerd. Ik zeg wel eens gekscherend dat de Thai al hun geld spenderen aan het versieren en verfraaien van hun tempels en dat er voor de rest niets is overgebleven. Of mogelijk is dat ook helemaal niet belangrijk in hun ogen? De tempels compenseren ruimschoots de grauwheid van alledag met hun ongelooflijke pracht en praal.

Het pittoreske station is het oudste treinstation in Thailand, wat door haar unieke architectuur wereldberoemd is geworden. Het wordt omschreven als: ‘het houten gebouw heeft een overhangend, steil aflopend, betegeld dak, hoekige ramen, bewerkte houten palen en gevelspitsen die de overhangende delen ondersteunen.’ Je kunt niet om dit station heen ook al ga je niet zelf daadwerkelijk kijken, want overal in de stad hangen posters en plaatjes om je attenderen op deze unieke bezienswaardigheid.

Voor ons is het volop genieten in het dorp (of is het een stadje?). Eerst met een drankje op een terras aan het einde van een pier, boven het water. Later, met uitzicht op een kleine inham inclusief een paar vissersboten, in een Frans restaurantje (Brasserie de Paris). Dit is met recht een verwenweekend!

We lopen op ons gemak langs het haventje. De boten liggen allemaal geankerd en alle levendigheid is allang voorbij. Ik neem aan dat de vissers genieten van hun schaarse vrije momenten voordat het echt donker wordt en de plicht weer roept? Het schijnt dat Hua Hin de één na grootste visvloot heeft van Thailand en uiteraard een drukke vismarkt die daarbij hoort. Het moet een geweldig gezicht zijn om ’s ochtends (heel) vroeg de boten thuis te zien komen.

Ons onderkomen voor deze dagen is de Hyatt Regency. Riepko is hier al eens eerder geweest met het managementteam en wil mij graag mee laten genieten. Een prachtig hotel met een heerlijk zwembad, compleet met bruggetjes en kleine kanaaltjes temidden van een weelderige groene oase. Heel smaakvol en doordacht aangelegd. Hier komen we onze tijd wel door :). Wij weten een plaatsje te bemachtigen met uitzicht op het strand en de zee, onder een grote parasol en met een verkoelend briesje. Hoe luxe is dat? Hoewel ik mij insmeer met factor 50 weet ik toch een beetje bruiner te worden in de schaduw! Riepko verbrandt zelfs, terwijl ook hij amper in de zon zit. Bizar.

Op het 5 km lange strand is het rustig. Zover we kunnen zien is het geel zand en een blauwe zee. Een echt tropisch plaatje. Tijdens vloed verdwijnt het strand op vele plaatsen en ook bij ons hotel komt het water tot aan de randen van het (verhoogde) hotelgedeelte. Een aparte ervaring want een strandwandeling zit er met vloed dus helemaal niet in.’s Ochtends is het echter eb en wij hebben serieus geprobeerd om vroeg op te staan om een strandwandeling te maken en zo de monniken te zien die voor dag en dauw op het strand hun aalmoezen bij elkaar verzamelen. Natuurlijk is hun vroeg eerder dan ons vroeg (haha).

Terwijl wij, na gedane inspanning, genieten van een heerlijke cappuccino onder onze parasol, zien we op het strand vele jongens met pony’s. De klandizie is matig, maar er is zowaar een geïnteresseerde. Het mannetje moet wel (hardlopend) mee, achter het paard aan, want alleen met berijdster is ze niet erg vooruit te branden. Het is toch ook veel te warm voor een drafje? Verderop probeert een eenzame verkoper zijn grote (zijden?) lappen te slijten aan de hotelgasten. Wij zitten, zoals gezegd, op een soort verhoging en echt dichtbij kunnen ze daardoor niet komen. Hier is over nagedacht.

Al met al doen we niet veel dit weekend. Luieren, zwemmen, lezen en lekker eten zijn wel de hoogtepunten van nu. Alle andere bezienswaardigheden laten we graag liggen voor een volgende keer, want terugkomen doen we zeker!