“Like the portals to a forgotten empire, two imposing doors open gradually to reveal Phulay Bay’s regal courtyard enclosed by 30-foot walls”. Dit klinkt toch als het begin van een bijzonder sprookje? Het verhaal gaat verder: “After winding through a palm-fringed corridor, we cross an expansive water feature, padding over limestone stepping-stones”. Dit is een perfecte omschrijving van onze beleving. Het ‘welkom paviljoen’ ligt prachtig, sereen gelegen midden in het water. Een grote gong kan gebruikt worden ter verwelkoming, maar die eer valt ons niet ten deel. Wel worden we opgewacht met een heerlijk verfrissend drankje, een combinatie van lemongrass en gember, en voordat we het weten worden we door onze persoonlijke butler Patty per golfkarretje naar onze villa gebracht.

We komen ogen tekort. Een eigen moestuin, watervalletjes, uitbundig groen, zoveel details en alles even smaakvol en verzorgd. En dan onze villa………. Adembenemend! Van de mooie aubergine kleurige muren tot de verlichting, de inrichting met een enorm vier meter !!! breed bed, een buitenbad, een binnenbad, een terras met een eigen plonsbad en ga zo maar door. Alles straalt luxe uit en is erop gericht om al je verwachtingen waar te maken en te overtreffen. Fantastisch. Nadat Patty zich ervan heeft verzekerd dat alles in orde is en dat we haar directe nummer goed hebben opgeborgen bij de telefoon (voor als we iets nodig mochten hebben…..) laat ze ons alleen. We gedragen ons als overenthousiaste kinderen. De ‘oh’s en ah’s klinken telkens verrast bij elke nieuwe ontdekking of ervaring. Ondertussen stroomt de regen met bakken uit de hemel, maar niets kan onze stemming verstoren.

We genieten van de vindingrijkheid van de Thaise architect Lek Bunnag. Alles is groots en doordacht. Grote lampen weerspiegelen hun licht in enorme spiegels. Op strategische plaatsen zijn uitsparingen gemaakt opdat daglicht de kamers van een gloed kan voorzien. Volgens de manager is alles oversized om de gast het gevoel gegeven zich in een sprookje te bevinden waarin hij of zij de koning(in) is. Ook zijn er veel Marokkaanse kenmerken, die het sfeertje alleen maar verhogen. Tenslotte de ‘Lanna’ art. Schitterende beschilderde panelen sieren de diverse deuren. Laat de regen maar stromen, wij hoeven voorlopig nog nergens naar toe!

Onder het genot van een kopje koffie (Nespresso, what else :)) laten we ons de snack van ‘tastebud-tingling Miang Kum’ goed smaken. Miang Kum betekent zo ongeveer ‘hartig hapje’ en bestaat volgens het bijgeleverde kaartje uit ‘fresh green betel leaves topped with a sweet sauce or chutney and a variety of flavourful Thai condiments – crunchy roasted peanuts, salty dried shrimps, hot chillies, refreshing ginger, pungent shallots, sweet coconut and piquant lime’. Ik had het zelf niet beter kunnen omschrijven (hahaha). Hoewel we dit snackje al vaker hebben gegeten, probeer ik het deze keer eens zoals het echt moet. Alle ingrediënten in het blad (waar je een soort bakje van gevouwen hebt) en alles in één keer in je mond om zo de ‘flavour explosion’ te ervaren. Wow, een explosie is het! De tranen lopen me over de wangen. De volgende hap toch met iets minder chillies :).

We maken een tripje naar Koh Hong (= eiland lagune) met een longtail boat. Koh Hong is het grootste van de vier eilanden die samen de Hong eilanden heten. De eilanden zijn onbewoond, alhoewel er op Hong Island wel gibbons met witte gezichten en enorme hagedissen wonen, maar die zijn erg schuw. Niet gezien dus! Wel parelwitte stranden, enorme rotspartijen en heel veel vissen. Ons strandje is een ideale plaats om te snorkelen. Sommige mensen hebben zelfs brood meegenomen om de vissen te voeren en gezien de enorme commotie en de geweldige nieuwsgierigheid van de vissen gebeurt dit vast vaker. Heerlijk om te snorkelen en de wereld onder water hernieuwd te ontdekken. Dat vraagt om meer!

In ons resortje zelf is het ook goed vertoeven. Het zwembad ligt er prachtig bij en ook hier weer veel aandacht voor privacy en het genieten van. Lekker lunchen aan de rand van het water, happy hour aan de waterbar of even verderop in de lounge-stoelen met zicht op de ondergaande zon. Het kan allemaal. We blijven foto’s maken, al doen de foto’s de werkelijkheid haast onvoldoende eer aan.

’s Avonds eten we in een van de drie restaurants. We kunnen kiezen uit Thai, internationaal of vis, maar aangezien er een bruiloft is (wat wil je ook op zo’n prachtige locatie?) valt het internationale restaurant af. Lae Lay, het visrestaurant, is een paviljoen wat uitkijkt over de Andaman Zee, waar je ook weer over het water naar toe loopt en wat verlicht is met exotische hanglampen. We zitten ‘centre stage’ en genieten van onze ‘crispy-skinned seabass on a crunchy bed of veggies’. Alles even mooi opgemaakt en absoluut vers. Het lijkt wel alsof ik alleen nog maar in superlatieven kan praten. Ik heb echter gelezen: ’unique experiences are priceless and for those who appreciate luxurious sanctuaries tucked away in exquisite corners of the wold, Phulay Bay is a magnificent revelation’. Boven budget, maar wat een ervaring. Eentje om nog lang van na te genieten!