Een tochtje in een supersnel bootje door smalle kanalen met opstuivend water rondom is toch wel de ultieme manier om het ‘innerlijke kind’ en het ‘geheim agent gevoel’ in onszelf volop naar boven te halen. Volgens de verhalen spreekt in zo’n situatie geen enkele boot meer tot de verbeelding dan de ‘James Bond’ boot (ofwel de raketboot). Zo genoemd na zijn ‘optreden’ in de James Bond film ‘The man with the golden gun’ uit 1974, welke (gedeeltelijk?) werd gefilmd in Thailand.

Op papier lijkt het een geweldige tocht, want zeg nou zelf, wie wil zich nu niet even 007 wanen en de held van de dag zijn? Het enige wat ons een beetje doet huiveren is dat het een vijf uur durende tocht is, maar goed we zullen vast niet vijf uur op topsnelheid door de khlongs gaan jagen, toch?

We verzamelen ons in een kantoortje aan de rand van Bangkok’s Chinatown. Met ons gaan nog acht anderen het avontuur aan. We krijgen een gids en een assistent mee op reis en klokslag één uur gaan we op stap.
Eerst een korte wandeling door de achteraf straatjes van Chinatown richting de Chao Phraya rivier. We lopen af en toe haast bij de mensen door hun achtertuinen, hun ‘terrasjes’. Onverstoorbaar gaat het leven door, wij worden compleet genegeerd. Dit gebeurt dus kennelijk veel vaker! Onze eerste stop is bij een Chinese tempel. Het Chinese Nieuwjaar is net geweest. Overal zie je nog restanten van de feestelijkheden en vele Chinezen zijn deze week vrij om het jaar van de aap goed te beginnen. Voor het begin van dit nieuwe jaar zijn alle huizen grondig schoongemaakt, is het afval verbrand en hebben de mensen zich goed voorbereid op een nieuwe start. We zien langs de oevers van de rivier een grote verbrandingsoven staan waarin (nep) geld, (nep) i-pads, (nep) i-phones en andere nep kostbaarheden worden verbrand. Alles om geluk en voorspoed af te dwingen!

Terug naar onze toer. We gaan aan boord van een Chao Phraya River Express Boat (een hele mondvol) die ons kalmpjes naar Nonthaburi, zo’n 20 km ten noorden van Bangkok, vaart. Nonthaburi maakte vroeger deel uit van het koninkrijk Ayutthaya. In 1943 werd het ingedeeld bij Bangkok, maar drie jaar later werd het een zelfstandige provincie. Vanwege de vruchtbare grond is het een belangrijke leverancier van bloemen en planten. Daar zien wij allemaal niets van. Wij stappen bij aankomst onmiddellijk over op een ‘longtail boat’ om de khlongs en het leven in en om de kleine kanalen van nabij te ervaren. We zien enkele noodles verkopende roeibootjes, maar verder is het rustig op het water. De mensen die hier wonen zijn helemaal aangewezen op transport en vervoer over en op het water. Of zou er aan de andere kant van al die huisjes op palen nog een soort weggetje lopen? Hoe dan ook, elk huisje heeft wel een bootje in de buurt, dus ik denk toch dat het water de grootste verkeersader is hier. De website laat weten dat we ‘hier teruggeworpen worden in de tijd. Een tijd waarin het (plattelands) leven eenvoudiger was, een tijd waarin alles minder gejaagd was….’ Vele smalle riviertjes en kanaaltjes kronkelen door deze laag liggende provincie en grote delen van Nonthaburi werden dan ook verwoest tijdens de overstromingen van 2011. Tegenwoordig is het merendeel van de provincie deze ramp te boven gekomen, maar groene, slijmerige waterstrepen op de muren herinneren nog aan deze natuurramp. Onze gids vertelt dat Nonthaburi tegenwoordig juist erg in trek is bij de Thailanders uit Bangkok. Het is er rustig, stukken goedkoper dan Bangkok zelf en de rivierboten zorgen voor een makkelijke verbinding tussen beide plaatsen.

Na ongeveer een uur stoppen we onverwachts bij een tempel. In de veronderstelling dat we die tempel gaan bekijken stappen we vlotjes (nou ja, redelijk vlot) van boord. Bijna meteen krijgen we elk een zakje korreltjes in de handen gedrukt. Niet als een snackje voor ons, maar als een lekkernij voor de vissen alhier. Op de rivier mag overal gevist worden, behalve rondom de tempelcomplexen. Het doden van dieren komt niet overeen met de leer van Boeddha. Hier zijn de vissen niet eens zo groot, dus dit lijkt me geen reguliere voederplaats. Later in de middag zal dit tafereeltje zich herhalen bij het bootstation van Nonthaburi aan de Chao Phraya, waar we de vissen mogen voeren met heuse kadetjes. Ze lusten er wel pap van en dat is te zien ook!

Langzaam komen de raketbootjes aangevaren. Er is slechts plaats voor twee personen in een bootje. De bootjes zijn laag en ik bedenk me wat verontrust dat het wel weer een hele toer zal worden om eruit te ‘klimmen’, laat staan op een elegante manier. Als insiders tip krijg ik het advies om straks op te gaan staan als een koe…..over gracieus gesproken :).
Als we allemaal op onze lage bankjes zitten, stuiven we vooruit. Wat een ervaring en wat gaat het snel!! Om ons heen klinkt gejoel en gelach vanuit elke boot. Iedereen lijkt op en top te genieten van zijn/haar ‘James Bond ervaring’. Mensen langs de kant flitsen aan ons voorbij. Volgens Riepko lijken we zelfs een taxi op de oever in te halen. Ik kan me niet voorstellen dat onze race erg plezierig is voor de mensen die hier wonen. Het lawaai en het onstuimige water moeten toch voor overlast zorgen, zou je denken. Toch zien we slechts vrolijke mensen met grijzende gezichten en zwaaiende handen. De tijd vliegt voorbij. Uiteraard gaan we niet aldoor op volle kracht vooruit. De vele bochten, de enorme velden waterhyacinten en de enkele andere kanaalgebruiker zorgen ervoor dat we af en toe onze vaart moeten verminderen, om meteen daarna weer vol gas achter elkaar aan te jagen. Ons bootje is nummer vijf in de rij, dus het idee van achtervolgen zit er wel degelijk in al heb je soms ook het gevoel dat je in je eentje op het water zit.

Onderweg nog een snelle stop bij een lokale ‘floating market’, waar ter plekke diverse snacks voor ons worden gefabriceerd. “Not spicy”, horen we van alle begeleiders, maar ‘mai phet’ voor de Thai is duidelijk wat anders dan voor ons :). Wel een erg leuke ervaring om op te gaan in en mee te doen aan het leven van alledag!

Ons eindpunt van het snelle avontuur is een grote tempel met ook weer een liggende Boeddha. Achter de tempel bevinden zich vele terracotta beelden (monniken) met een bedelnap en een (echte) bril op hun neus. De bedoeling werd ons niet helemaal duidelijk, maar zou het misschien een ludieke inzamelactie voor brillen kunnen zijn?
Van hieruit varen we met een longtail boot terug naar het drukke bootstation van Nonthaburi alwaar we met de ‘gewone’ bootdienst terug varen naar Chinatown. Al met al een geweldige ervaring, waar we nog lang over kunnen en zullen napraten.