Een luie zondag vraagt op een gegeven moment om een beetje actie. Wat te denken van een korte wandeling naar het Benjakiti park? Volgens mijn compagnon hoeven we slechts  de loopbrug op en daarna is het één lange trip hoog boven de weg richting park. Heen en terug, voegt hij er grijnzend aan toe, is het maar (!) zes kilometer…… Voor mij een uitdaging, maar het moet te doen zijn, toch?  Ik bereid mij voor alsof ik de Mount Everest ga beklimmen of in elk geval een uitdaging van formaat moet aangaan. Sokken met dikke schoenen voorzien van goede profielzolen en een goede laag zonnebrand ondanks dat het al tegen het eind van de middag loopt, want de zon is fel en staat praktisch recht boven ons. Mijn maatje wandelt, als een sherpa om de vergelijking door te trekken (haha), in korte broek en sandalen relaxed naast mij. Verschil moet er zijn!

De eerste trap komt vlot in zicht en is redelijk makkelijk te bedwingen. Vanaf hier een makkie? Het asfalt onder onze voeten zindert en kaatst de warmte weer omhoog. Ondanks de schaduwplekken en de wind, die warm om ons heen waait en nauwelijks voor wat verkoeling zorgt, moet ik al bijna onmiddellijk mijn wandeltempo aanpassen. Met ruim 38 graden is het nog steeds erg warm! Dit gaat vast wat langer duren dan gepland :-D.

Mensen die aan weerskanten beneden langs de loopbrug wonen hebben heel slim grote lappen gespannen tussen brug en dak om wat schaduw en daarmee afkoeling in hun straat te creëren. Vast geen overbodige luxe, want zelfs de wind (en dat beetje verkoeling)  bereikt deze straat, zo ingeklemd tussen huizen en pilaren, praktisch niet.

De loopbrug is ingedeeld in een gedeelte voor wandelaars/lopers en een gedeelte voor fietsers. Je schijnt zelfs van ons park, het Lumpini park, over de brug naar het Benjakiti park te kunnen gaan zonder aan het drukke verkeer beneden deel te nemen. Sportief!

Vergeleken met het Lumpini Park (het meest populaire park van Bangkok) is dit park een stuk stiller. Hier geen luide muziek met snel en druk bewegende aerobic instructeurs die de groep voor  zich proberen te inspireren. De nadruk ligt hier vooral op buitensport en dan met name fietsen. Er is een speciaal asfalt parcours rondom het meer, waar je als fietser niet gestoord wordt door wandelaars of enthousiaste joggers. Om de wandelaars tegemoet te komen is er een gedeelte vlak langs het meer voorzien van houten vlonders, waarop je kunt genieten van het meer, inclusief  ‘swane peddel boats, aan de ene kant en de bloemenweelde aan de andere kant. Hier is over nagedacht.

Maar ik loop op de zaken vooruit. We zijn er nog niet. Op de loopbrug doemt in de verte een volgende steile trappenpartij op. ‘Och ja, vergeten, ik geloof dat er nog een paar van zulke trappen in ons traject zitten’, klinkt het nonchalant naast mij. Deze tweede trap gaat al iets minder soepeltjes, de derde wordt steeds meer een martelgang en de vierde doet mij tenslotte de das om. We zijn daarmee weliswaar in het park aangekomen, maar ik heb geen tijd om de schoonheid ervan in me op te nemen. Mijn aandacht is vooralsnog geheel gefocust op het vinden van dat ene bankje in de buurt. Als het even kan voorzien van een beetje wind voor de broodnodige afkoeling. Het zweet loopt ondertussen in straaltjes over mijn lijf, het is tijd voor een momentje rust! Om me heen kijkend blijkt dat je in het park fietsen kunt huren, waar veelvuldig gebruik van wordt gemaakt. Sommigen proberen in recordtempo het meer rond te fietsen (ca 2 km), anderen nemen elke afleiding te baat om af te stappen. Op strategische plekken liggen mensen languit in het gras in de schaduw van een grote boom. Een boek ligt verloren in het groen, terwijl ze zichtbaar genieten van een (welverdiende) ’powernap’. Ik kan me er alles bij voorstellen :).

Aan de andere kant van het meer lokt een  restaurantje waar we een heel welkom sapje kunnen drinken. Terwijl we de laatste etappe van de (heen)reis overbruggen probeer ik met een fotografen-oog om me heen te kijken. Het park ligt als een groene oase temidden van ‘high rise’ hotels en kantoren. Het is ongeveer 21 ha groot en wordt gedomineerd door een groot meer in het midden. Zoals gezegd zijn er twee verschillende paden, opdat fietsers en joggers ongehinderd van elkaar hun sport kunnen beoefenen. Het valt me elke keer weer op hoeveel mensen hier gebruik van maken ondanks de ‘unrelenting evening heat’. Het park is in 2004 geopend ter ere van de 72e verjaardag van koningin Sirikit. De ontwikkeling was een onderdeel van het overheidsplan om de leefbaarheid van de stad te verbeteren door groene plekken te  creëren. Deze opzet lijkt me geslaagd.

Een heerlijk glaasje watermeloensap (echt een aanrader met die warmte) later voel ik mij sterk en fit genoeg om in ieder geval het meer te ronden. Op die manier kunnen we nog even genieten van het avondzonnetje en alle drukte om ons heen. Wonderlijk hoe mensen (Thai) enerzijds echt rekening houden met hun medemens, terwijl ze aan de andere kant luidkeels telefoon gesprekken voeren (luidspreker stand) of harde muziek uit hun telefoontje laten schallen om hun eigen activiteit te veraangenamen. Wat een ander daarvan denkt is minder belangrijk. De zwanen op het meer drijven schijnbaar lusteloos in het water en worden door de toenemende wind richting andere oever geblazen. De bestuurders gaan kennelijk zo in elkaar op dat ze niets in de gaten hebben. Dat wordt nog weer een hele toer om terug te komen!

Onze tocht was de moeite waard, maar qua afstand lag de lat voor mij te hoog vandaag. Eigenlijk zijn het de trappen, de warmte en mijn eerdere gedane zwemprestaties die me nekken. Met zachte dwang laat ik me dus heel gemakkelijk overhalen om de rest van de terugtocht per taxi af te leggen. Zoals een engelse professor zijn klas eens voorhield: ‘a woman without her man is nothing’. Grappig genoeg kan je dit op twee manieren interpreteren. ‘A woman, without her man, is nothing’ of ‘a woman, without her, man is nothing’. Ik weet welke voor mij van toepassing is, jij ook?