Als er één plaats in Bangkok is waar je van een High Tea in stijl kunt genieten, dan is het wel het Mandarin Oriental Hotel. Dit hotel, ook wel ‘La Grande Dame’ genoemd, ligt in het centrum van Bangkok aan de oever van de majestueuze Chao Phraya rivier.

De lofzang op dit hotel vervolgt met vergelijkingen als ‘tijdloos, maar tegelijkertijd absoluut van deze tijd’, ‘klassiek, terwijl ook vooruitstrevend’ en ‘een unieke mengeling van luxe en comfort’. Het hotel staat niet voor niets al ruim 140 jaar aan de top, zullen we maar zeggen. 🙂

Bangkok zelf is ook een stad van ‘shock and delight’ (afkeer en verrukking). Het is een stad vol tegenstellingen. Je ziet oude tempels naast moderne torenflats, moderne kunst tegenover oude muurschilderingen en natuurlijk is er de mix van het zogenaamde ‘streetfood’ en de luxe tegenhanger. Bangkok fascineert en deze fascinatie heeft o.a. talloze schrijvers naar Bangkok gebracht die, hoe kan het ook anders, logeerden in het Mandarin Oriental. Haar ‘Author’s Lounge’ is een hommage aan al deze schrijvers en een ideale plek om in koloniale stijl te genieten van een relaxte middag.

Terwijl ik naarstig en meer en meer ontmoedigd op zoek ben naar een beetje geschiedenis over dit hotel en de ‘Author’s Lounge’ in het bijzonder, vind ik bij toeval een kort artikeltje in ‘the lonely planet’ met de pakkende titel ‘from literati to glitterarti’. Het blijkt dat het nu grootse hotel ooit begonnen is als een gewoon guesthouse. De toenmalige eigenaren verkochten hun hotelletje aan Hans Niels Andersen, de grondlegger van de East Asiatic Company. Andersen had visie. Hij droomde over spraakmakende architectuur, ingetogen luxe en gedistingeerde paleizen. Hij wist het een en ander te combineren en met de hulp van een Italiaanse architect ontstond op de plaats van het guesthouse het meest prestigieuze gebouw niet door koningen gebouwd. Wij kennen dat nu als de ‘Author’s Wing’, waar de ‘Author’s Lounge’ een onderdeel van is.

De rest van de geschiedenis van dit hotel wordt min of meer toegeschreven aan de (nu) beroemde gasten. Er circuleren verschillende verhalen over toevalligheden of zou het inderdaad zo zijn dat je precies dát gelooft waarop je bij toeval stuit? (Empedocles, Grieks filosoof 492-432 v. Chr). Hoe dan ook……het schijnt dat de schrijver William Somerset Maugham in ‘ons’ hotel arriveerde met ernstige malariaklachten. In zijn koortsdromen hoorde hij een verhit gesprek tussen de dokter en de manager van het hotel over het feit dat een dode hotelgast niet goed voor de image van het hotel zou zijn. Deze gebeurtenis is later beschreven in één van zijn boeken (‘Gentleman in the parlour’). Een ander verhaal vertelt over schrijver Joseph Conrad. Hij logeerde hier in 1888 en was toen nog zeeman. Hier kreeg hij commando over zijn eerste schip. De reis van Bangkok naar Port Adelaide gaf hem de inspiratie van zijn vroege verhalen. Zo zijn er vast meer voorbeelden te ontdekken. Naar verluidt beweren zelfs hedendaagse schrijvers dat ‘an Oriental stay’ een schrijversblok kan verhelpen. Toch leuk om zulke mythes in ere te houden. Daar is dan ook rekening mee gehouden. Deze vleugel geeft je een idee van de tijd waarin het hotel zijn (literaire) allure verkreeg inclusief foto’s van vele bekende schrijvers. ‘Hertitage’ schrijvers als Somerset Maugham en Joseph Conrad, maar ook Noël Coward en James Michener zijn nu ‘vereeuwigd’ in aparte privé kamers, mocht je je nog meer willen vereenzelvigen met de tijd van toen. Naast portretten van de schrijvers vind je hier ook prachtige zwart-wit foto’s van het Thailand van toen en de koninklijke familie vanaf de 19e eeuw. Het geheel geeft zeer zeker een tijdsbeeld!

‘Elk  moment is een plaats waar je nog nooit geweest bent’. Met die gedachte lopen we, vol verwachting en voorpret, naar onze eindbestemming voor vandaag. We zijn net op tijd, er wordt ons medegedeeld dat er aan het eind van de middag een besloten bijeenkomst zal plaatsvinden. We hebben gelukkig nog ruim een uur en dat moet toch voldoende zijn voor een spectaculaire thee ervaring? Er blijkt een dresscode gehanteerd te worden waar we onvoldoende rekening mee hebben gehouden. In het land van de glimlach zijn ze echter niet voor één gat te vangen. De oplossing bestaat uit een prachtig batik (tafel)kleedje wat zwierig over de blote knieën wordt gedrapeerd. Als dat niet in stijl is?

Het Boeddisme leert dat elke glimlach die je uitzendt weer tot je terug zal keren. Zou deze overtuiging alleen gebaseerd zijn op de andere regels binnen de Thaise cultuur of…. In Thailand (en andere Aziatische landen) zijn mensen veel meer gericht op de groep. Respect en het vermijden van gezichtsverlies zijn erg belangrijk. Door kwaad te worden verstoor je de harmonie en zal iedereen jouw negatieve emotie zien. Een glimlach laat daarentegen zien dat er geen slechte bedoelingen zijn en dat je de ander met respect tegemoet treedt. Je glimlacht om de situatie te redden. Een leuker en misschien zelfs wel een inspirerender verhaal vind ik dat van de ‘lachende Boeddha’. Volgens de legende trok deze lachende heilige van plaats naar plaats om geluk en plezier naar de mensen te brengen. Dat deed hij door snoepgoed uit te delen wat hij uit zijn knapzak haalde. Daarna zette hij de zak op de grond, richtte hij zijn blik naar de hemel en begon hij uitbundig te lachen. Zijn bulderende lach was erg aanstekelijk en het duurde dan ook niet lang voordat de menigte om hem heen eveneens in lachen uitbarstte. Dat was het teken dat zijn werk erop zat. Volgens hem stond het uitdelen van snoepgoed symbool voor het idee dat hoe meer je geeft, hoe meer je ontvangt. Zijn knapzak stond voor de problemen waar ieder mens in het leven mee te maken krijgt, maar in plaats van te lang bij een probleem te blijven stilstaan, moet je er afstand van nemen, het van je af zetten (zoals hij zijn knapzak neerzette) en erom lachen, want of je nu huilt of lacht, het probleem zal niet veranderen. De kracht van het lachen doet problemen kleiner lijken, zodat ze beter te behappen zijn. Laat wetenschappelijk onderzoek nu bewezen hebben dat je lichaam bepaalde hormonen  en enzymen aanmaakt, als je lacht, die je een gelukkiger gevoel geven en wanneer je je goed voelt kijk je heel anders tegen je problemen aan. Is de glimlach hier de voorbode van de lach?

Naar wens geïnstalleerd werpen we een blik op de kaart. Wat een mogelijkheden. We kiezen theesoorten met exotische namen als ‘pink flamingo’, ‘eternal summer’ en ‘white house’, respectievelijk een rode, een groene en een witte thee, welke op een klein tafeltje naast ons worden gezet. Geheel in stijl met een traditionele Engelse afternoon tea. Grappig genoeg is zo’n ‘afternoon tea’ wat wij een ‘high tea’ noemen en is de echte, oorspronkelijk ‘high tea’ niets meer of minder dan een Engelse maaltijd, vooral bedoeld voor arbeiders, die rond een uur of zes gegeten wordt aan een normale (hoge) tafel. Om het allemaal nog wat gecompliceerder te maken wordt de ‘high tea’ ook wel ‘meat tea’ of simpelweg ‘tea’ genoemd als het een synoniem betreft voor ‘supper’ of ‘dinner’. Een Engelse ‘high tea’ heeft dus niets te maken met het luxueuze middagritueel wat wij ervan maken. Kort gezegd is de ‘afternoon tea’ dus meer een sociaal  gebeuren voor de hoge(re) klasse, terwijl de ‘high tea’ meer een noodzakelijke maaltijd was voor de werkende klasse. Later gingen de hogere klassen ook wel hier en daar de uitdrukking ‘high tea’ gebruiken, maar dan ging het meer om een maaltijd die makkelijk te bereiden was en die ze konden eten als hun bedienden even niet beschikbaar waren. Het werd een soort samenvoeging van een ‘afternoon tea’ en een ‘high tea, met luxe toevoegingen. Hier gaan wij van genieten!

Voor het ontstaan van de ‘high tea’ (afternoon tea ;)) moeten we terug naar Anna, de zevende hertogin van Bedford. In haar tijd werden de kerosine lampen uitgevonden en (avond)maaltijden bij de nieuwe lamp werden populair bij de welgestelde bovenlaag. Deze maaltijden werden pas rond 20.00 uur gegeten en het gat tussen de enige andere maaltijd van de dag (rond het midden van de ochtend) bleek opeens wel erg groot. Met andere woorden Anna kreeg rond een uur of vier gewoon enorme trek in wat te knabbelen. Haar bediende (of in elk geval eentje ervan) kreeg de opdracht om in het grootste geheim elke namiddag een groot blad met thee, sandwiches en andere lekkernijen te brengen. Geruchten verspreiden zich als een lopend vuurtje, dus andere aristocratische dames volgden al snel haar voorbeeld. Het middagritueel breidde zich uit tot een exclusieve bijeenkomst voor dames van goed komaf. Hier kon de nieuwste kleding getoond worden evenals de laatste roddels verteld.

Voor ons zijn kleding en roddels niet interessant, tenminste niet op dit moment. Wij verlustigen ons aan de etagère met Europese lekkernijen en de prachtige kommen met de Thaise variant. We weten dat je het lekkers van de etagère van beneden naar boven eet, maar zit er ook een volgorde in de identieke oosterse bakjes? Het maakt niets uit, we snoepen, praten, nippen, lachen en vertoeven in een haast sprookjesachtige wereld bedacht door de ‘koningin van de thee’. Dit is inderdaad een ‘high tea’ in stijl!