De voormalige hoofdstad van koning Bodawpaya, Mingun, ligt zo’n elf kilometer stroomopwaarts langs de Irrawaddy rivier. De Irrawaddy of Ayeyarwady, de belangrijkste rivier van Myanmar, ontstaat door het samenvloeien van de rivieren Nmai en Mali, die beiden weer ontstaan uit gletsjers in de gebergten in het noorden van Myanmar. Met een lengte van meer dan 2.170 kilometer en een stroomgebied van ruim 400.000 km2 is het ook één van de grootste rivieren in zuidoost Azië. De rivier wordt ook wel ‘de weg naar Mandalay’ genoemd, een verwijzing naar de belangrijkheid van de vroegere hoofdstad.

Droogte aan de oevers van de Irriwaddy – RK

Terug naar Mingun…….. Eind 18e eeuw (1790) begon koning Bodawpaya, met hulp van duizenden krijgsgevangenen en slaven, met de bouw van wat de grootste tempel van Birma moest worden, de Mingun Paya. Zijn plotselinge dood in 1819 maakte echter een vroegtijdig einde aan de bouwlust. De tempel is dus nooit helemaal af gemaakt, want geen van zijn 120 kinderen (!) wilden de bouw voortzetten. In 1839 zorgde een sterke aardbeving er nog eens voor dat het reeds gebouwde deel begon te scheuren en af te brokkelen. Oorspronkelijk zou de tempel ongeveer 150 meter hoog worden, maar wat we nu kunnen zien is een half afgebouwde stoepa van slechts zo’n 50 meter hoogte. Desalniettemin biedt de ruïne, ondanks alle scheuren en beschadigingen, een indrukwekkende aanblik. Helemaal als je de restanten van de enorme leeuwen ziet die eens de toegang tot het complex moesten bewaken.

Restanten Mingun Paya – IK

We klimmen vol enthousiasme naar boven, niet om  het er later ingebouwde spuuglelijke heiligdom te bekijken, maar om te genieten van het uitzicht over de rivier en het omliggende landschap.

De grooste bel ter wereld – RK

Vlakbij de stupa ligt de Mingun Bell, de grootste bronzen klok ter wereld met een hoogte van vier en een omtrek van vijf meter. Deze bel zou, als de stupa klaar was, bovenin komen te hangen. Tijdens de aardbeving van 1839 werd de bronzen bel van bijna 91.000 kilo van zijn sokkel getrild. De bel bleef wonder boven wonder heel en werd in 1896 weer opnieuw in een staander geplaatst. Er zit geen klepel in de bel. Deze wordt geluid door op de buitenrand van de klok te slaan, hetgeen door vele bezoekers ook vol verve wordt gedaan. Je kunt er eveneens onder gaan staan om de binnenkant van de klok te bekijken. Mogelijk heeft dit ook een religieus aspect of anders is het gewoon pure nieuwsgierigheid, maar tot mijn verbazing zie ik zowel jong als oud op de knieën onder de klok kruipen.

De slagroomtaart – IK

Verderop langs het pad kom je aan bij de Mya Thein Tan of Hsinbyume Pagode, een spierwitte tempel die de kosmos, Mount Meru, van Boeddha moet voorstellen. Deze tempel is in 1816 gebouwd door de toenmalige kroonprins Bagyidaw ter nagedachtenis aan zijn vrouw Hsinbyume die gestorven was in het kraambed. Hsinbyume betekent letterlijk ‘witte olifant’. De compleet witte tempel bestaat uit zeven lagen omzoomd door een golvende rand rondom die de bergketens van Birma symboliseren. Beslist een totaal andere tempel dan we tot nu toe gezien hebben in Myanmar. De gelezen associatie met een slagroomtaart is niet misplaatst ;). Het verhaal gaat dat er maar liefst 100.000 smaragden werden betaald om de pagode te kunnen realiseren. ‘Mye’ betekent smaragd en ‘Thein Tan’ staat voor honderdduizend. The name says it all!!

Donateurs – RK

Onderweg naar de lunch van 415 monniken zien we allemaal borden langs de kant van de weg waarop van alles staat geschreven. Onze chauffeur vertelt dat dit de donateurs zijn voor herstel, lunch en onderhoud van zowel tempels als monniken.

Onderweg naar de lunch – RK

Monniken en ook nonnen eten tweemaal per dag een gedoneerde maaltijd, d.w.z. om 6 uur ’s ochtends en ’s middags tegen twaalven. Mocht je het interessant vinden dan kun je zo’n maaltijd bijwonen. Het is een fascinerend gezicht hoe de monniken zich opstellen in een lange rij met de novicen, in het wit, achteraan. Langzaam schuifelen ze met hun bedelnap (ja, zo wordt dat nu eenmaal genoemd) en drinkbeker in de armen richting eetzaal. De slippers worden buiten achtergelaten en volgens een strak stramien vindt iedereen een plaats in de royale eetzaal. Alles in stilte, je hoort slecht de geluiden van de natuur en het schuifelen van de voeten. In kleermakerszit wordt de maaltijd aan lange, lage tafels genuttigd.

Zoek je slippers …. – IK

Eenmaal klaar, dan vertrek je met medeneming van nap en beker, zoek je je slippers (valt soms nog niet mee!) en vertrek je naar de (studie)zalen. Opzienbarend hoe rustig en ingetogen het hele proces verloopt.

De U Bein brug – RK

Een andere ‘must do’ is de U Bein brug bij Amarapura. Deze voetgangersbrug is met ruim 1,2 kilometer de langste teakhouten brug in de wereld. De drie meter brede brug over het Taungthmanmeer werd in 1870 gebouwd met teakhout afkomstig van een verlaten paleis in de voormalige hoofdstad Ava. toenmalig koninkrijk Birma heeft inderdaad heel veel hoofdsteden gekend! De naam van de brug is ontleend aan de burgemeester die de brug liet bouwen. De brug rust op zware pijlers en staat (heel) hoog boven het water. Volgens kenners kan de brug tijdens de regentijd gedeeltelijk onder water staan, maar dat lijkt mij haast onmogelijk. Ooit is de brug waarschijnlijk gebouwd als doorgangsroute voor het dorpje aan de overkant van het meer. Daar bevindt zich o.a. het Mahagandayon klooster en het zijn vooral de monniken uit dit klooster die de brug haar faam hebben gegeven. Tegenwoordig ligt er een zandpad door het meer. waardoor de brug haar noodzaak v.w.b. verbinding een beetje heeft verloren. Nu is het vooral een toeristische attractie waarop de plaatselijke bevolking samen met de vele toeristen flaneert. In de wachthuisjes wordt ondertussen van alles verkocht. Hier zijn bankjes geplaatst als rustmoment en misschien om weer even op adem te komen? Het ‘verkeer’ op de brug is namelijk behoorlijk chaotisch en druk en hoewel het platform zich hoog boven het water bevindt, zijn er geen leuningen aanwezig. Hopelijk is dat teakhout inderdaad zo degelijk en sterk als wordt beweerd.

Zonsondergang – IK

Zowel zonsopgang als zonsondergang zijn de momenten bij uitstek om van de brug te genieten. Onder ons varen bootjes naar de meest geschikte plek om het ultieme moment goed vast te kunnen leggen. Luxe voorzien van borreltafel inclusief hapjes. Toerisme is een gouden zaakje hier. We zijn blij dat we het gezien hebben, maar de plaatjes met eenzame monniken, die in gedachten op de brug lopen, zijn hier niet meer te zien.