Categorie: Laos

Ooit was Vientiane, samen met Saigon en Phnom Penh, één van de belangrijkste steden van Frans-Indochina. Tegenwoordig is het één van de rustigste (hoofd)steden in zuid-oost Azië. Hier vind je noch de krioelende mensenmassa, al dan niet voorzien van de onmisbare brommer, noch de bezienswaardigheden en de activiteiten die wij gewend zijn. Althans als we de boekjes mogen geloven. ‘Vientiane delivers a relaxing riverside break where one of the best things you can do is grab a drink and enjoy the sun’s spectacular show as it sets over the Mekong. Despite being the largest city in Laos and the hub of commerce and administration, Vientiane is still refreshingly laid back.’         We gaan het zien!

De officiële leus voor het toerisme is ‘simply beautiful’, wat voor Vientiane van toepassing moet zijn op de oude tempels en de gastronomie oftewel de fijne kookkunst. Met de franse invloed lijkt ons dat in elk geval alvast een inkoppertje :).

Grappig genoeg stamt de geschiedenis en de culturele identiteit van Laos uit de koninkrijk van Lan Xang Hom Khao, wat vrij vertaald zoveel betekent als ‘koninkrijk van een miljoen olifanten onder de witte parasol’. Kijk, zo worden sprookjes geschreven! Dit koninkrijk was gedurende vier eeuwen één van de grootste koninkrijken in de regio. Daarna werd het land, na een periode van interne onlusten en conflicten, in drieën gesplitst: Luang Prabang, Vientiane en Champasak. In 1893 werd het weer verenigd onder Franse heerschappij en werd Vientiane opnieuw de hoofdstad (was eerder verplaatst naar Luang Prabang). De koningen bleven echter in Luang Prabang, ook na de onafhankelijkheid in 1953. Een lange burgeroorlog resulteerde tenslotte in de vorming van een communistische staat in 1975; de Lao Peoples Democratic Republic. Ergens lees ik dat het acroniem PDR eigenlijk ‘please slow down’ betekent. Misschien dat beginletters van de Lao vertaling hiervan PDR vormen, anders is dit grapje voor ons beslist te hoog gegrepen (haha).

Na slechts een klein uurtje vliegen landen we op het bescheiden vliegveld van Vientiane. In recordtempo hebben we een visum geregeld en zitten we in de taxi richting ons hotel. De wereld om ons heen is inderdaad een wereld van verschil vergeleken met Bangkok. Vientiane ligt in een bocht van de Mekong en we hopen ook hier een tochtje over de rivier te maken tijdens de zonsondergang. Helaas zal dit niet lukken. Het meisje achter de receptie van ons hotel kijkt ons ontzet aan. Is dit een heel nieuw gegeven? De plaatselijke toeristenindustrie heeft deze activiteit kennelijk nog niet in haar pakket opgenomen. Volgens haar zijn de belangrijkste bezienswaardigheden Pha That Luang, Wat Si Saket en Patuxai, de lokale Arc de Triomphe. Wij voegen daar nog het Boeddha Park en de Wat Si Muang aan toe inclusief een aantal ‘must visit’ restaurantjes en ons programma voor het weekend ligt vast. Gevuld, maar niet te vol, zodat we inderdaad het voorbeeld kunnen volgen van de Laotianen :).

We beginnen met de Wat Si Muang, gewoon omdat deze tempel op loopafstand van ons Green Park Hotel ligt. Deze tempel wordt gezien als één van de meest populaire lokale plaatsen van verering en staat vooral bekend als brenger van geluk en voorspoed. Hier woont dan ook de beschermgeest van Vientiane. Volgens de legende werd de tempel gebouwd in 1563. Om de boze geesten tijdens de bouw gunstig te stemmen bood de jonge, zwangere Si Muang aan om in het gat te springen, waar de centrale paal voor het gebouw zou komen. De massieve paal werd vervolgens langzaam op de juiste plaats gebracht waardoor Si Muang werd verpletterd. Het lijkt natuurlijk waarschijnlijker dat Si Muang, als aangewezen vrijwilligster, weinig keus had in deze. Het resultaat is echter wel dat er nog dagelijks veel mensen naar de tempel komen, want er wordt heilig geloofd dat wanneer je hier bidt voor iets en tegelijkertijd een belofte doet, de wens uitkomt….. tenminste als je terugkomt om je belofte te vervullen. In de praktijk betekent dat meestal een offer van bananen, kokosnoten, bloemen, wierook en kaarsen (twee van elk). De pilaar bestaat nog steeds, al is hij tegenwoordig gewikkeld in een ‘heilige doek’.

De stad kent brede boulevards die doen denken aan de Champs Elysee in Parijs (minus de luxueuze winkels ;)) en het verbaast ons dan ook eigenlijk niet eens om in de verte de lokale Arc de Triomphe te ontdekken. Deze Patuxai (patu betekent boog en xai staat voor triomf) is niets meer of minder dan een geïnspireerde replica gebouwd met cement uit de Verenigde Staten dat eigenlijk bedoeld was om een nieuw vliegveld aan te leggen. Gekscherend wordt de boog dan ook wel de ‘verticale startbaan’ genoemd.

Aangelegd met het zicht op het presidentieel paleis in de verte ligt het mooi in een groen park met fonteinen. Helaas, zoals met zoveel bezienswaardigheden hier, is het geheel erg slecht onderhouden. Het betonrot is overal duidelijk zichtbaar en hoewel er een trap naar boven leidt, zijn wij benieuwd hoelang die nog toegankelijk zal zijn. Het uitzicht van boven is (uiteraard) de moeite waard, maar wij blijven wijselijk een eindje van de kantelen vandaan. De weg naar beneden is ons te lang!

Wij vervolgen onze weg naar een belangrijk nationaal monument, symbolisch zowel voor het Boeddhisme als de soevereiniteit van Laos. De Pha That Luang (boeddhistische stoepa uit de 16e eeuw) is daarom verwerkt in het wapen van Laos en staat eveneens afgebeeld op de bankbiljetten van de nationale munteenheid, de ‘kip’. Volgens overlevering wordt er op deze plaats een haar van Gautama Boeddha bewaard, al beweren andere bronnen dat het gaat om een stukje borstbeen. Het lijkt me een gemakkelijk te verifiëren onderscheid? De tempel ondergaat een uitgebreide renovatie en is maar zeer beperkt toegankelijk. Zo krijgen we wel een indruk, maar missen we de details en de grandeur in de tempel zelf. Misschien een parodie op het leven hier in Laos?

Het lijkt allemaal gemoedelijk en ‘laid back’, maar het schijnt dat het onder de opervlakte broeit. Het internet laat ons weten dat Laos nog steeds één van de meest corrupte landen ter wereld blijft wat buitenlandse investeringen tegenhoudt. Een derde van de bevolking verdient, mede als gevolg hiervan, minder dan 1.25 dollar per dag en moet rondkomen van een bedrag onder de internationale ‘armoede grens’. Daarnaast liggen er tot op de dag van vandaag nog steeds heel veel (miljoenen?) onontplofte bommen, mijnen en handgranaten verspreid door Laos. Een nalatenschap uit de bombardementen tijdens de Vietnamoorlog. Onwetendheid over deze bommen en hun locaties zorgt voor dagelijkse verminkingen, waarbij sommigen van hen het niet overleven.Het is haast onvoorstelbaar te lezen dat er tijdens de Vietnamoorlog meer dan 270 miljoen bommen zijn gedropt boven Laos, meer dan in ieder ander land in de geschiedenis. Daarvan is dus een groot gedeelte nooit geëxplodeerd en langzaam maar zeker één geworden met het land. Het moet verschrikkelijk zijn dat je altijd op je hoede moet zijn waar je loopt, werkt of waar je kinderen spelen. In het COPE museum worden de verhalen gedocumenteerd en maken ze protheses van ontplofte bomschalen om de slachtoffers te helpen. Bijzonder.

Onze laatste ‘must see’ ligt 25 km ten zuiden van Vientiane. Wat Xieng Khuan (‘spirit city’) aka Buddha Park is in 1958 opgericht door de ‘eerbiedwaardige grootvader’ Bunleua Sulilat. Hij integreerde Boeddhistische met Hindoeïstische elementen, hetgeen resulteerde in een ‘mysterieus en onverklaarbaar geheel’ van meer dan 200 religieuze beelden gemaakt van gewapend beton. In het begin van het park staat een reusachtige pompoen met als ingang de opengesperde mond van een demon. Deze pompoen heeft drie verdiepingen die (hoe kan het ook anders) de hel, de aarde en de hemel voorstellen. Vanuit de hemel kun je het park overzien en genieten van het moois, want wat mooi is, kost immers moeite (Erasmus).

We kijken terug op een warm, rustig, gemoedelijk en soms onverwachts verrassend weekend. We zijn een ervaring rijker!

 

 

 

 

Dachten we het waterfeest (Songkran) in Thailand te ontlopen, komen we middenin een vergelijkbaar feest in Laos terecht. Als we ons een beetje beter hadden voorbereid (;-D) hadden we kunnen weten dat het nieuwe jaar rond dezelfde tijd door heel Indochina wordt gevierd. Cambodja en Thailand vieren respectievelijk Chaul Chnam Thhmey en Songkran op 13 april dit jaar. In Laos is het Pi Mai (nieuwjaar) op 14 april en in Myanmar vieren ze Thingyan van 14 tot 16 april. De officiële dag mag dan zijn vastgesteld, in werkelijkheid vieren ze het in alle landen uitgebreid, uitbundig en over meerdere dagen verspreid. In Thailand spreken ze niet voor niets over ‘the seven dangerous days’.

Deze nieuwjaar festiviteiten zijn in alle landen een mengelmoes van Indiase astrologie en lokaal geloof waarbij vaak sprake is van een typerend oorsprongsverhaal. Het meest populaire verhaal (bekend onder verschillende namen in de diverse landen) is dat van de koning van de Goden die een wijze jongeman uitdaagt tot een intelligentiestrijd. Helaas voor de koning wint de jongen, waarop de koning zichzelf laat onthoofden. Volgens de legende mag het hoofd van de koning de grond niet raken anders zal er een vuurzee op aarde ontstaan. Zijn hoofd mag ook niet in de lucht blijven hangen, want dan zal het niet meer regenen en als het in een zee terecht zou komen, zou de zee opdrogen. Wat te doen? Ieder jaar draagt één van de zeven dochters (elke dochter representeert een dag van de week) zorg voor het koningshoofd door het middels besprenkeling te reinigen en rond de voet van de berg Sumeru (de berg van bestaan) te dragen.

Traditioneel wordt het feest nog steeds gevierd door tempels te bezoeken om water over de Boeddha beelden te sprenkelen of door op bezoek te gaan bij de ouderen in je familie om hun handen met water te overgieten. Beiden worden gezien als een reinigingsritueel, een soort ‘spring cleaning’ als het ware. Tegenwoordig is deze zegening ontaard in een enorm watergevecht compleet met gigantische waterpistolen, tuinslangen en zelfs hogedrukspuiten.

In Bangkok gaat het zelfs zo ver dat er heel veel toeristen op afkomen en er wegen afgezet moeten worden speciaal om het volledig uit de hand lopen tegen te gaan. Silom Road (‘Wall Street’ van Thailand) is zo’n straat waar je compleet nat wordt gespoten door iedereen die je tegenkomt. Helemaal doorweekt, maar…….wel volop gezegend!

In Luang Prabang, vroeger bekend als Muang Xieng Thong (oftewel Gouden Stad), is het niet anders. Alhoewel met maar 47.510 inwoners (in tegenstelling tot de geschatte 15 miljoen van Bangkok) maakt het in intensiteit en beleving beslist een verschil. Hier zijn het vooral de kinderen die langs de weg klaar staan met hun zwembadjes, hun waterpistolen of hun emmertjes om alle voorbijgangers een frisse afkoeling te bezorgen. Toeristen (backpackers) doen maar zelden mee. De groepen waar je hier meer voor moet uitkijken zijn de tieners en de jong volwassenen. Gelukkig hoor je vaak al van verre de harde bassen dreunen, waardoor je gauw kunt oversteken naar de andere kant van de weg om de ergste stralen te ontlopen. Natuurlijk zijn ook wij gezegend, maar bij ons was het meer een traditionele zegening dan een onderdompeling. 🙂

Waarom Luang Prabang? Volgens de ‘lonely planet’ ‘slows Luang Prabang your pulse and awakens it your imagination with its combination of world-class comfort and spiritual nourishment. Sitting at the sacred confluence of the Mekong River and the Nam Khan (Khan River), nowhere else can lay claim to this Unesco-protected gem’s romance of 33 gilded wats, saffron-clad monks, faded Indochinese villas and exquisite Gallic cuisine.’ De hele stad werd in 1995 toegevoegd aan de Werelderfgoedlijst van UNESCO en hoewel ‘the lonely planet’ spreekt over 33 tempels wordt er elders gesproken over wel 66 tempels. Hoe dan ook, men is het erover eens dat de ‘Wat Xieng Thong’ (tempel van de Gouden Stad) een aanrader is.

Het is dan ook een schitterende tempel die wordt gezien als een klassiek voorbeeld van lokaal design. Verassend zijn de mozaïek afbeeldingen van het dagelijks leven op de achterkant van één van de gebouwen en je kunt absoluut niet heen om de gouden façade van een ander gebouw op het terrein. Heel anders dan de tempels in Thailand en beslist niet minder indrukwekkend.

De laatste jaren is er veel geïnvesteerd in het stadje waardoor oude vervallen franse villa’s een nieuw leven hebben gekregen als mooie boetiekhotels (dat houdt in: een hotel dat een luxueuze, eigenzinnige maar ook intieme sfeer heeft en vaak niet behoort tot een hotelketen :)). Wij logeren in de Mekong Estate met uitzicht op de ‘Mighty Mekong’. Wat zijn we deze rivier al in veel landen tegengekomen. Telkens opnieuw een bron van fascinatie!

In de stad zelf is de bevolking door de jaren heen toegenomen, maar het lijkt nog steeds alsof de tijd hier heeft stil gestaan.Is dit het Bangkok van vijftig jaar geleden? De franse invloed is duidelijk zichtbaar (Laos is een Franse kolonie geweest) zowel in de architectuur als op de menukaarten of in de aanwezigheid van vele bakkerijen waarin de baguettes, de croissants en de chaussons de pommes lekker naast de pains au chocolat liggen.

Maar ja, we zijn hier niet alleen om culinair te genieten, we willen ook verdere bezienswaardigheden ontdekken. De watervallen staan aan top, dus de keuze is snel gemaakt. Dat past ook goed in een waterweekend, toch? De Tat Kuang Si watervallen liggen zo’n dertig kilometer ten zuiden van de stad en worden beschouwd als één van de  mooiste watervallen van Laos.

Het is er druk, maar desondanks krijgen we een goed beeld van de verschillende kleinere watervallen en het spektakelstuk op het eind. Staand op een houten brug kun je hier prachtige foto’s maken, tenminste…….als je niet aan de kant wordt gedrukt.

Voor de sportievelingen is er een pad naar de top van deze hoge waterpartij. Het lijkt een behoorlijke stevige klim over een glibberige bodem, die wij dus maar links hebben laten liggen. Ondanks het feit dat we zelf niet gezwommen hebben in het ogenschijnlijk heldere azuurblauwe water (volgens onze chauffeur is het water ‘very dirty’) hebben we zeker genoten van alle waterpret om ons heen. Helaas is de vlindertuin naast de watervallen vanwege de feestdagen gesloten. Jammer want dit initiatief van een Nederlands stel is voorzien van een goed restaurant, waar ook Nederlandse gerechten zijn te bestellen. Een deel van hun inkomsten gaat naar projecten om de lokale bevolking te ondersteunen en dan met name het onderwijs.

Wat we verder nog hebben meegemaakt? We zijn op bezoek geweest bij de Hmong, een etnisch bergvolk, waar we het geluk hadden een aantal mensen in hun prachtig versierde klederdracht te zien en waar we een praatje hebben gemaakt met een aardige moeder van zes dochters, die zich net opgedoft had om naar het feest in Luang Prabang te vertrekken. Zij vond het een geweldige ervaring om op haar paasbest op de foto te gaan!

Ter afsluiting nog een bliksembezoekje aan het dorp van onze chauffeur om kennis te maken met zijn oma van 120 jaar! Haha, ik denk dat ze ergens begin tachtig moet zijn, oud was ze in elk geval wel. Het blijft een ervaring om de gastvrijheid en de openheid van mensen in hun eigen omgeving mee te maken. We zijn hier nog lang niet uitgekeken. We zijn niet toegekomen aan het ‘storytelling theatre’, we zijn ook niet toegekomen aan de stadswandeling, verder willen we graag meer genieten van de culinaire hoogstandjes en de bijzondere architectuur en tenslotte v.w.b. de natuur…….’the sky is the limit’.