Dachten we het waterfeest (Songkran) in Thailand te ontlopen, komen we middenin een vergelijkbaar feest in Laos terecht. Als we ons een beetje beter hadden voorbereid (;-D) hadden we kunnen weten dat het nieuwe jaar rond dezelfde tijd door heel Indochina wordt gevierd. Cambodja en Thailand vieren respectievelijk Chaul Chnam Thhmey en Songkran op 13 april dit jaar. In Laos is het Pi Mai (nieuwjaar) op 14 april en in Myanmar vieren ze Thingyan van 14 tot 16 april. De officiële dag mag dan zijn vastgesteld, in werkelijkheid vieren ze het in alle landen uitgebreid, uitbundig en over meerdere dagen verspreid. In Thailand spreken ze niet voor niets over ‘the seven dangerous days’.

Deze nieuwjaar festiviteiten zijn in alle landen een mengelmoes van Indiase astrologie en lokaal geloof waarbij vaak sprake is van een typerend oorsprongsverhaal. Het meest populaire verhaal (bekend onder verschillende namen in de diverse landen) is dat van de koning van de Goden die een wijze jongeman uitdaagt tot een intelligentiestrijd. Helaas voor de koning wint de jongen, waarop de koning zichzelf laat onthoofden. Volgens de legende mag het hoofd van de koning de grond niet raken anders zal er een vuurzee op aarde ontstaan. Zijn hoofd mag ook niet in de lucht blijven hangen, want dan zal het niet meer regenen en als het in een zee terecht zou komen, zou de zee opdrogen. Wat te doen? Ieder jaar draagt één van de zeven dochters (elke dochter representeert een dag van de week) zorg voor het koningshoofd door het middels besprenkeling te reinigen en rond de voet van de berg Sumeru (de berg van bestaan) te dragen.

Traditioneel wordt het feest nog steeds gevierd door tempels te bezoeken om water over de Boeddha beelden te sprenkelen of door op bezoek te gaan bij de ouderen in je familie om hun handen met water te overgieten. Beiden worden gezien als een reinigingsritueel, een soort ‘spring cleaning’ als het ware. Tegenwoordig is deze zegening ontaard in een enorm watergevecht compleet met gigantische waterpistolen, tuinslangen en zelfs hogedrukspuiten.

In Bangkok gaat het zelfs zo ver dat er heel veel toeristen op afkomen en er wegen afgezet moeten worden speciaal om het volledig uit de hand lopen tegen te gaan. Silom Road (‘Wall Street’ van Thailand) is zo’n straat waar je compleet nat wordt gespoten door iedereen die je tegenkomt. Helemaal doorweekt, maar…….wel volop gezegend!

In Luang Prabang, vroeger bekend als Muang Xieng Thong (oftewel Gouden Stad), is het niet anders. Alhoewel met maar 47.510 inwoners (in tegenstelling tot de geschatte 15 miljoen van Bangkok) maakt het in intensiteit en beleving beslist een verschil. Hier zijn het vooral de kinderen die langs de weg klaar staan met hun zwembadjes, hun waterpistolen of hun emmertjes om alle voorbijgangers een frisse afkoeling te bezorgen. Toeristen (backpackers) doen maar zelden mee. De groepen waar je hier meer voor moet uitkijken zijn de tieners en de jong volwassenen. Gelukkig hoor je vaak al van verre de harde bassen dreunen, waardoor je gauw kunt oversteken naar de andere kant van de weg om de ergste stralen te ontlopen. Natuurlijk zijn ook wij gezegend, maar bij ons was het meer een traditionele zegening dan een onderdompeling. 🙂

Waarom Luang Prabang? Volgens de ‘lonely planet’ ‘slows Luang Prabang your pulse and awakens it your imagination with its combination of world-class comfort and spiritual nourishment. Sitting at the sacred confluence of the Mekong River and the Nam Khan (Khan River), nowhere else can lay claim to this Unesco-protected gem’s romance of 33 gilded wats, saffron-clad monks, faded Indochinese villas and exquisite Gallic cuisine.’ De hele stad werd in 1995 toegevoegd aan de Werelderfgoedlijst van UNESCO en hoewel ‘the lonely planet’ spreekt over 33 tempels wordt er elders gesproken over wel 66 tempels. Hoe dan ook, men is het erover eens dat de ‘Wat Xieng Thong’ (tempel van de Gouden Stad) een aanrader is.

Het is dan ook een schitterende tempel die wordt gezien als een klassiek voorbeeld van lokaal design. Verassend zijn de mozaïek afbeeldingen van het dagelijks leven op de achterkant van één van de gebouwen en je kunt absoluut niet heen om de gouden façade van een ander gebouw op het terrein. Heel anders dan de tempels in Thailand en beslist niet minder indrukwekkend.

De laatste jaren is er veel geïnvesteerd in het stadje waardoor oude vervallen franse villa’s een nieuw leven hebben gekregen als mooie boetiekhotels (dat houdt in: een hotel dat een luxueuze, eigenzinnige maar ook intieme sfeer heeft en vaak niet behoort tot een hotelketen :)). Wij logeren in de Mekong Estate met uitzicht op de ‘Mighty Mekong’. Wat zijn we deze rivier al in veel landen tegengekomen. Telkens opnieuw een bron van fascinatie!

In de stad zelf is de bevolking door de jaren heen toegenomen, maar het lijkt nog steeds alsof de tijd hier heeft stil gestaan.Is dit het Bangkok van vijftig jaar geleden? De franse invloed is duidelijk zichtbaar (Laos is een Franse kolonie geweest) zowel in de architectuur als op de menukaarten of in de aanwezigheid van vele bakkerijen waarin de baguettes, de croissants en de chaussons de pommes lekker naast de pains au chocolat liggen.

Maar ja, we zijn hier niet alleen om culinair te genieten, we willen ook verdere bezienswaardigheden ontdekken. De watervallen staan aan top, dus de keuze is snel gemaakt. Dat past ook goed in een waterweekend, toch? De Tat Kuang Si watervallen liggen zo’n dertig kilometer ten zuiden van de stad en worden beschouwd als één van de  mooiste watervallen van Laos.

Het is er druk, maar desondanks krijgen we een goed beeld van de verschillende kleinere watervallen en het spektakelstuk op het eind. Staand op een houten brug kun je hier prachtige foto’s maken, tenminste…….als je niet aan de kant wordt gedrukt.

Voor de sportievelingen is er een pad naar de top van deze hoge waterpartij. Het lijkt een behoorlijke stevige klim over een glibberige bodem, die wij dus maar links hebben laten liggen. Ondanks het feit dat we zelf niet gezwommen hebben in het ogenschijnlijk heldere azuurblauwe water (volgens onze chauffeur is het water ‘very dirty’) hebben we zeker genoten van alle waterpret om ons heen. Helaas is de vlindertuin naast de watervallen vanwege de feestdagen gesloten. Jammer want dit initiatief van een Nederlands stel is voorzien van een goed restaurant, waar ook Nederlandse gerechten zijn te bestellen. Een deel van hun inkomsten gaat naar projecten om de lokale bevolking te ondersteunen en dan met name het onderwijs.

Wat we verder nog hebben meegemaakt? We zijn op bezoek geweest bij de Hmong, een etnisch bergvolk, waar we het geluk hadden een aantal mensen in hun prachtig versierde klederdracht te zien en waar we een praatje hebben gemaakt met een aardige moeder van zes dochters, die zich net opgedoft had om naar het feest in Luang Prabang te vertrekken. Zij vond het een geweldige ervaring om op haar paasbest op de foto te gaan!

Ter afsluiting nog een bliksembezoekje aan het dorp van onze chauffeur om kennis te maken met zijn oma van 120 jaar! Haha, ik denk dat ze ergens begin tachtig moet zijn, oud was ze in elk geval wel. Het blijft een ervaring om de gastvrijheid en de openheid van mensen in hun eigen omgeving mee te maken. We zijn hier nog lang niet uitgekeken. We zijn niet toegekomen aan het ‘storytelling theatre’, we zijn ook niet toegekomen aan de stadswandeling, verder willen we graag meer genieten van de culinaire hoogstandjes en de bijzondere architectuur en tenslotte v.w.b. de natuur…….’the sky is the limit’.