We hebben wel zin in ‘photo-walk’, maar zullen zelf creatief moeten zijn. Onze ‘normale’ gangmakers zijn op vakantie. Het weer is afwisselend regenachtig en warm of zonnig en nog warmer, hetgeen inhoudt dat we niet alleen een goede lokatie, maar eveneens een goed moment van de dag moeten kiezen. De vroege ochtend is al voorbij, houdt dat dan in laat in de middag? Ideaal gesproken wel, maar ….. skype afspraken zijn ook belangrijk. Het resultaat van alle overwegingen is daarmee dat we eerst gaan lunchen bij de Coffee Club om vervolgens de ‘skytrain’ vanaf Ratchadamri te pakken.

We stappen uit bij Surasak en  zien onmiddellijk het stijlvolle, kenmerkende gebouw van de ‘Blue Elephant’ voor ons opdoemen. Dit internationaal bekende restaurant heeft een Europese koloniale façade en hoewel er filialen zijn in bekende steden als Dubai, Londen en Parijs, heeft geen van de andere restaurants dezelfde uitstraling als hier in Bangkok! ‘A trip to the Blue Elephant in Bangkok is about so much more than the food. It’s an immersive experience that allows you to time travel and enjoy the best of Thailand, from excellent service to the beautiful surroundings.’ Als dat geen goede reclame is? Voor ons roept het vooral leuke en gezellige herinneringen op aan een gezamenlijke kookcursus. Bloed, zweet en tranen (:-D) leverde prachtige en smaakvolle gerechten op, waar we, later, in de knusse eetzaal heerlijk van konden genieten. Voor herhaling vatbaar!

Deze keer laten we het hotel echter links liggen. Ons plan is om de wijk (Sathorn) zelf te verkennen met als uiteindelijk doel de grote Chinese begraafplaats, de Teochew Chinese Cemetery. Teochew is de naam voor de Chinezen die, jaren geleden, gevlucht zijn uit de Guangdong provincie in China. In die dagen was het plaatselijke regime corrupt, waren er meer mensen dan banen en waren de belastingen torenhoog. Geen wonder dus dat velen het wel ergens anders wilden proberen. De Chinese bevolking in Thailand liep op van 230.000 in 1825 tot 792.000 in 1910. Veel van de hedendaagse Chinese Thai stammen af van deze oorspronkelijke Teochew immigranten.

Zoals dat gaat in het leven, overlijden mensen na verloop van tijd, waarmee de noodzaak voor een begraafplaats werd geboren. In 1899 werd het Pa Chat Wat Don (graven van de Don tempel) geopend en in 1900 werden de eerste mensen op dit terrein begraven. Veel mensen geloven dat sommigen van deze  immigranten hier nog altijd spoken. Er wordt beweerd dat het ‘spookachtigste gebied’ van de 100 rai (ongeveer 16 hectare) het stuk is waar de alleenstaande mannen zonder familieleden zijn begraven. Deze begraafplaats werd door de jaren heen meer en meer gemeden vanwege de rondspokende geesten. Het was zelfs zo erg dat taxi chauffeurs hier niet wilden stoppen omdat ze bang waren een geest als passagier mee te nemen. Het gevolg was dat de graven totaal verwaarloosd werden en min of meer veranderden in ruïnes.

In 1996 werd besloten het merendeel van de begraafplaats een opknapbeurt te geven. Hoewel……dat is ondertussen ook al weer tien jaar geleden. De natuur heeft haar stem weer laten gelden en claimt het terrein terug. Tegenwoordig liggen de graven ruig en vervallen temidden van vele wolkenkrabbers, want de  wereld om het terrein heen heeft niet stilgestaan. Wat deze begraafplaats verder zo bijzonder maakt?

In tegenstelling tot het westen waar begraafplaatsen meestal een beetje naargeestig zijn, wordt het terrein, hier in Bangkok, tevens gebruikt als een park. Waarschijnlijk onder het motto: ‘what better place to feel alive than surrounded by death’?

Dwars door het park loopt een brede weg waarop volop gejogd, gerend en gewandeld wordt. We komen weinig buitenlanders tegen, dit lijkt nog echt een gebied dat vooral bekend is bij de ‘locals’. Net voorbij de grote toegangspoort bevindt zich een fitnesscentrum, waar flink getraind wordt. Het uitzicht op honderden grafstenen werkt vast inspirerend voor het ontwikkelen van een hoger fitness niveau :).

Op onze wandeling ontdekken we meerdere mogelijkheden op het gebied van sociale activiteiten. Naast het betuigen van respect en aandacht voor de doden kun je hier o.a. volleyballen, badmintonnen, basketballen, schaken en zelfs jezelf volkomen uitleven met karaoke.  Om alles nog aantrekkelijker voor het publiek te maken, hangen er, op  strategische plaatsen, luidsprekers in de bomen, waaruit vreselijke (mijn mening) Thaise muziek schalt. Het kan zijn dat dit alleen een zondagse attractie is, maar dat betwijfel ik eigenlijk.

Terwijl we langzaam weer richting uitgang wandelen, komen we nog langs de urnenmuur. Ooit was deze muur vast een belangrijke aanvulling van de begraafplaats,  nu is de muur volledig verwaarloosd. Veel luiken zijn kapot of verwijderd en veel urnen zijn uit hun rustplaats verdwenen. Het zijn mooie potten, die waarschijnlijk een aardige cent opbrengen, dus wij ontkomen niet aan de veronderstelling dat deze muur gewoon langzaamaan leeggeroofd wordt. Of dat echt zo is, blijft natuurlijk de vraag.

Het was grappig, interessant en verrassend om zo’n plek in Bangkok te ontdekken. We horen later dat deze begraafplaats slechts een van de velen is en dat ze allemaal worden gezien als multifunctionele terreinen en als oases van rust en bezinning in ‘onze’ drukke metropool.