Phuket is een heel eiland en niet slechts een stad met mooie stranden, veel toeristen en eigenlijk, in mijn ogen, een beetje een mindere reputatie. Wat een ontdekking (haha) en tegelijkertijd wat een hiaat in mijn kennis! Alle andere eilanden beginnen met ‘koh’, hetgeen eiland betekent, vandaar dat ik altijd heb gedacht dat Phuket gewoon een uit z’n voegen gegroeide badplaats was. Niets blijkt dus minder waar.

Gelegen voor de westkust van Thailand was Phuket altijd al belangrijk voor de handel. Boten vanuit India stopten vaak in Phuket om te schuilen voor het slechte weer en te overnachten, voordat ze doorgingen op weg naar China. In de 16e en 17e eeuw werden  hier handelshuizen opgericht door de Engelsen, de Fransen en de Nederlanders. Vandaag de dag is er nog steeds een grote Chinese invloed op het eiland wat voornamelijk komt door de vele Chinese immigranten die in de 19e eeuw naar Phuket kwamen om te werken in de tinmijnen. In deze 19e eeuw onderging Phuket een bloeiperiode met name door de tinvoorraad en de uitgebreide rubberplantages. In de stad Phuket kun je nog steeds mooie herenhuizen vinden in koloniale stijl, die herinneren aan deze periode. Wij zien (deze keer) niets van dat alles. Wij komen aan op het vliegveld in het noorden en rijden meteen een uur naar het zuiden, naar de omgeving van Kata Beach. We horen dat Phuket wordt omringd door heel veel kleine eilandjes en dat het ook wel ‘de parel van het zuiden wordt genoemd’ vanwege ‘de zachte zandstranden, het helderblauwe water en de adembenemend mooie baaitjes.’ Verreweg de meest schilderachtige plek is de Phang Nga Bay, waar je (weer :)) enorme kalkstenen rotsformaties hebt die hoog boven het water uitkomen. Deze eilandjes worden de ‘James Bond’ eilandjes genoemd omdat hier een deel van ‘The man with the golden gun’ is opgenomen. Allemaal redenen genoeg om zeker nog eens terug te komen!

Wat hebben we dan wel gezien? 

Ondanks het regenachtige weer hebben we genoten van een magnifiek uitzicht over Kata Beach met in de verte Patong Beach. Phuket heeft wel 35 stranden, het is dan ook een langgerekt eiland. Kata Beach is een prachtig wit zandstrand van ongeveer anderhalve kilometer  lang, dus heerlijk voor een wandeling, zwemmen en voor vele watersport activiteiten. Gezien het weer zien we alleen een enkele surfer, maar ik kan me voorstellen dat het hier prima vertoeven is op zonnige dagen!

Wij zien, vanaf ons logeeradres, midden in ons idyllische plaatje, een hoge alarmpaal in het landschap oprijzen. Er staan diverse van deze palen in de omgeving, want ook deze stranden waren onderdeel van de getroffen gebieden tijdens de tsunami van 2004, waarbij meer dan 250 mensen om het leven kwamen.

Een rondrit over de zuidpunt laat ons genieten van het ene na het andere prachtige uitzicht. Volgens de boekjes heeft ‘Phuket views that would make a landscape painter rush out and buy an easel and brushes and the great thing is that he doesn’t have to trek halfway across the country to appreciate them.’ Dat belooft wat! Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet meer weet hoe de uitkijkpunten allemaal heten, maar genieten is het  zeker.

Het mooiste en meest zuidelijke punt is de Phromthep Cape. Het schijnt het meest romantische plekje in de directe omgeving te zijn……vooral bij zonsondergang. Ik kan me er iets bij voorstellen, maar, zoals gezegd, vandaag werkt het weer niet mee. Toch zien we een bruidspaar dat deze plek desondanks gekozen heeft voor hun bruidsreportage. Behalve een uitzichtpunt is dit ook de plaats waar de vuurtoren staat; zeer belangrijk voor de scheepvaart. Zoals de Thai betaamt hebben ze de vuurtoren bovenop een museum-tempel gebouwd, want waarom alleen een vuurtoren als je ook gebouwen kunt combineren en daardoor verfraaien? Het museum staat vol met maritieme artefacten en is gewijd aan dezelfde zoon van Rama V, die we al eerder in  Chumphon ontmoet hebben; prins Krom Luang, de oprichter van de Thaise Koninklijke Marine.

Dit uitzichtpunt hebben we niet alleen. Vele Thai komen hier voor het uitzicht, de grote ‘sugar palms’ en proberen zover mogelijk aan de andere kant van het muurtje hun selfies of foto’s te maken. De grootste ‘daredevils’ lopen helemaal naar beneden om het einde van de rots en daarmee het einde van het eiland te bereiken. Heen is relatief makkelijk, maar terug is onverwachts steil en pittig. Wij geloven het wel en vermaken ons met de ‘olifantentempel’ aan de andere kant van het terrein. Het lijkt alsof iedereen die een olifant bezit deze hier gebracht heeft. Er staan honderden, in allerlei soorten en maten, in een bonte kring om de grote olifanten beelden in het midden. Een verering van de olifant? Of misschien van de olifantengod, Ganesh? Wie zal het vertellen?

We hebben beslist een indruk, maar hebben nog maar een fractie van het geheel gezien en ervaren. Aangezien duiken en snorkelen eigenlijk ook nog ‘a must’ zijn in deze omgeving, kunnen we bijna niet anders dan dit eiland opnieuw op ons wenslijstje zetten. Het volgende tripje naar het zuiden vereist wel mooier weer!