De skytrain brengt onze deze keer verder dan ooit. Althans dat geldt voor mij. We rijden naar het oude centrum en vervolgen onze tocht hoog boven en over de Chao Phraya, de grote rivier die midden door Bangkok loopt, om tenslotte bijna aan het einde van deze (Silom) lijn uit te stappen. We staan nu op station Talat Phlu in het oude Thon Buri. Dit station is in februari 2013 geopend, hoofdzakelijk om de lokale bewoners van goede openbaar vervoersmogelijkheden te voorzien. Dat is in ieder geval gelukt, want het is druk in de ‘luchttrein’. Wij zijn de enige buitenlanders en dat is op zich wel een leuke ervaring. We gaan op avontuur!

Riepko is hier al eens eerder geweest en hij wil mij nu de bijzondere tempel laten zien die nog door koning Bhumibol gebouwd is. Waarschijnlijk niet door hemzelf natuurlijk, maar vast onder zijn supervisie. Het is trouwens bijzonder om te ervaren hoe de Thai hun koning vereren. Na zijn overlijden (13 oktober j.l.) zie je overal foto’s van de koning, omringd door een weelde aan, meestal witte, bloemen en brandende kaarsen. De foto’s zijn niet alleen van zijn laatste jaren, maar geven een fascinerend overzicht van zijn hele leven. Overduidelijk komen zijn voorliefde voor fotograferen, muziek (vooral de saxofoon) en bovenal zijn interesse in zijn volk en het land naar voren. Het rouwproces hier is een indrukwekkend fenomeen wat wij, in onze westerse wereld, niet zo kennen. Ook etalages, reclameborden en andere openbare plaatsen worden ‘versierd’ met respect en eerbied voor de koning in het achterhoofd.

Ondertussen gaat het gewone leven door, al blijven vooral de weekenden behoorlijk chaotisch in hartje Bangkok vanwege alle belangstellenden die een laatste afscheid willen nemen van hun vorst. De koning ligt opgebaard in het ‘grand palace’ en de wachttijd kan makkelijk tot meer dan vier uur bedragen!!, aldus onze chauffeur. En dat in deze benauwde warmte…..

Terug naar Talat Phlu. Dit schijnt een gebied te zijn wat bij uitstek bekend staat om de enorme hoeveelheid aan ‘excellent street food’. De recensies spreken in superlatieven en dat alleen al nodigt uit tot een uitgebreide ontdekkingstocht……

Uiteraard verdwalen wij meteen. Riepko’ focus is gericht op de bewuste tempel en ik, zoals een volgzame vrouw betaamt (haha), loop keurig achter hem aan. Nee hoor, de paadjes zijn hier zo smal of we lopen langs een smalle drukke weg; met andere woorden je moet gewoon wel achter elkaar aan lopen. Omdat mijn richtingsgevoel beperkt is, ben ik zeer tevreden met de achterhoede. In plaats van bij eetstalletjes komen we op een kleine avondmarkt terecht. Twee ‘farang’ temidden van vele ‘locals’ vraagt om belangstelling over en weer. Het blijft elke keer weer een genot om over zo’n marktje te lopen. Zoveel specifieke aandacht voor de uitstalling van een (vaak magere hoeveelheid) product, zoveel geduld als het gaat om het klaarmaken van een speciaal, in mijn ogen erg onaantrekkelijk, maar zeker geliefd gerecht en vooral de ogenschijnlijke acceptatie van het leven dat gaat zoals het gaat. Misschien dat de onderstromen anders liggen dan wij ze zien (dat zal best), maar voor ons is dit slenteren en ontdekken zeker de moeite waard.

Ondertussen denkt Riepko de tempel gevonden te hebben. Zijn telefoon wijst de weg. We zien van alles onderweg, van een spannend masker in een boom dat daar kennelijk al een behoorlijke tijd hangt, tot aan volgeladen fietsen die zich al slingerend een weg naar huis banen en mensen die genieten van een ontspannen momentje. Het leven hier is beslist een tikje langzamer dan in hartje stad. Harder, zwaarder misschien, maar ook relaxter en daardoor lijkt het ‘vriendelijker’.

Met wat hulp van de mensen om ons heen komen we tenslotte bij een ‘wat’ terecht. Niet de goede, maar wel een tempel. De voorbereidingen voor een feest zijn in volle gang. Monniken leren schijven te zagen uit dikke bamboestengels. Vandaar dat wij denken aan Loy Krathong (letterlijk ‘to float a basket’). Tijdens dit feest wordt een krathong (drijvend object) te water gelaten met daarop een brandend kaarsje en brandende wierookstaafjes. Het geloof zegt dat hoe langer je kaars blijft branden, hoe meer geluk je zult hebben in het komende jaar. Voor paren geldt dat hoe langer hun krathongs dicht bij elkaar blijven, des te langer en mooier hun relatie zal zijn. Geluk kun je (misschien) afdwingen, dus sommige paren smokkelen door hun krathongs met een dun touwtje aan elkaar te binden. Hoe dan ook, het feest vindt plaats in deze tijd van het jaar, in de twaalfde maan-maand, al zal het dit jaar wat minder uitbundig gevierd worden dan voorgaande jaren i.v.m. de rouwperiode. Ik lees later in de krant dat er alleen in Bangkok al meer dan zes ton vuil uit de rivieren is gevist na de feestdag. Als je je dan bedenkt dat de bootjes vooral bestaan uit lichte materialen als karton, papier, plantmateriaal en bloemen, dan denk ik dat veel mensen toch hun kans op geluk niet mis wilden lopen.

Ondanks dat we de bewuste tempel noch de beroemde straatventers gezien hebben, hebben we ons prima vermaakt in deze wijk. We moeten nog maar eens terug voor de nog niet ontdekte hoogtepunten. Het ‘koele’ seizoen breekt aan en wie wil nou niet genieten van ‘a long legacy of street food where hearty dishes will warm your soul during Bangkok’s cool season’? Ik kijk ernaar uit!