Als je tot de categorie mensen behoort die ‘leeft om te eten’ (in tegenstelling tot ‘eten om te leven’ :-D) dan heb je in Thailand je plekje gevonden. De Thai denken niet alleen de hele dag aan eten, ze zijn er ook de hele dag mee in de weer. Je kunt tenslotte beter vele keren per dag een klein hapje tot je nemen dan (zoals wij) drie maal per dag een stevige maaltijd nuttigen. Tenminste dat lijkt hier een gangbare filosofie te zijn. Overal zie je mensen lopen met plastic zakjes vol ‘drabachtige’ ingrediënten of klotsend met een fel gekleurde vloeistof. Een bijgevoegd rietje steekt dan fier uit het zakje omhoog.

Veel mensen schijnen niet thuis te ontbijten. De tijd in het verkeer tussen huis en werk neemt teveel tijd in beslag, dus eten ‘on the go’ is hier een heel gewoon verschijnsel. Daarnaast is het eten niet duur, is er op elke straathoek wel een ‘street vendor’ te vinden en is de keuze tussen de verschillende lekkernijen overdadig. Of je nu gaat voor lekker vers fruit (met een extra keuze om het ter plekke te bakken of te grillen) of voor een lokale lekkernij als gebakken insecten of voor de meer ‘gewone hap’. Alles is mogelijk en wordt voor een habbekrats vers voor je bereid. Geen wonder dus dat hier volop gebruik van wordt gemaakt.

Het Thaise eten staat vaak bekend als erg pittig, maar eigenlijk is het evenwicht tussen pittig, zuur, zoet, zout en bitter veel belangrijker. Ingrediënten als vissaus, veel (heel veel) verse kruiden, knoflook, gember (of galangal), limoen, kokosmelk en harde bruine suiker zijn onmisbaar in de Thaise keuken. Tegenwoordig wordt ‘umami’ ook als een van de vijf basissmaken genoemd. Naast zout, zoet, zuur en bitter staat umami voor ‘heerlijkheid’ of ‘hartig’ (uit het Japans vertaald). Deze vijfde smaak is gevoelig voor glutamaat, wat weer als smaakversterker wordt gebruikt in b.v. bouillonblokjes of zoute snacks. Umami verhoogt onze speekselafscheiding, waardoor zoute en zoete smaken worden versterkt en komt van nature o.a. veel voor in tomaten, zeewier, groene pepers en kip. Bewust proeven dus :).

Ondertussen ben ik zelf met een inhaalslag op het gebied van fotograferen bezig. Op dit moment heeft ‘food photography’ mijn interesse, dus waarom niet twee zaken met elkaar combineren? Dat klinkt makkelijker dan het in werkelijkheid is. Wanneer ik me in de techniek van het fotograferen van eten verdiep, hoor ik termen als ‘mouth watering shots of food’ en ‘a good food photo should evoke the food’s best traits and its inherent deliciousness’. Het onderwerp moet er immers niet alleen appetijtelijk uitzien, maar ook ‘pleasing’ en ‘inviting’ zijn. Alsof je er meteen zin in hebt en bijna ‘niet kunt wachten’ om er een hap uit te nemen. Het moet geen plaatje zijn, maar een beleving! Oh jee……

Voor de Thai is rijst het basisvoedsel. De meest populaire rijst, de jasmijn rijst, is tegelijkertijd ook de duurste. Daarom serveren de meeste restaurants ‘mooie rijst’ (khao suoy), een witte variëteit die hier in overvloed groeit. Zouden wij westerlingen het verschil niet proeven? Ik zeg met opzet ‘witte variëteit’, want tegenwoordig zie je een scala aan kleuren in rijst, van zwart tot roodachtig tot gemengd en zelfs een beetje blauwachtig. Helaas is rijst niet erg fotogeniek!

Omdat er een hoop te leren valt qua belichting, compositie, focus en de diverse valkuilen ben ik eerst maar thuis begonnen met zomaar wat etenswaren onder handbereik. Compleet met lichtbox en statief wordt het geheel bijna professioneel (:-D), al laten de resultaten nog wel wat te wensen over. Ik kan me nog (lang) niet meten met de echte pro’s.

Maar om een quote aan te halen die op velerlei zaken van toepassing kan zijn:
‘If you ask what the difference is between ‘I like you’ & ‘I love you’, you will be inspired by this beautiful answer by Buddha: ‘When you like a flower, you just pluck it. But when you love a flower, you water it daily! One who understands this, understands life…..’
Mijn figuurlijke plantje staat nu amper boven de grond, het duurt dus nog even voordat hij tot volle wasdom komt.