De ‘Grand Canyon van Siam’ wordt zelfs wel eens vergeleken met een maanlandschap. Hoewel het bij lange na niet de allure en grootsheid heeft van haar echte tegenhanger in  de VS, is dit landschap in het noorden van Thailand ontegenzeggelijk bijzonder en zeker de moeite van het bezoeken waard.

In de provincie Ubon Ratchathani, dichtbij de grens met zowel Laos als Cambodja, vind je een vreemd landschap waarin, door eeuwenlange erosie, heel veel gaten zijn geslepen. Volgens zeggen zijn het er drieduizend, want Sam Phan Bok, de naam gegeven aan dit gebied, betekent letterlijk drieduizend (sam phan) holtes (bok). Je kunt deze omgeving het best in de droge tijd bezoeken wanneer het waterpeil op haar laagst is, want in de regentijd overspoelt het water van de Mekong de kloof praktisch helemaal en zie je er bijna geen gat meer in. 😉

Wij arriveren net voor de regentijd. Khun Ling, de eigenaresse van het guesthouse waar we logeren, zal ons de volgende ochtend om 5 uur ophalen om de zonsopgang mee te  maken. Ideaal voor zowel fotografie als de ervaring op zich. Ze brengt ons (maar een half uur te laat …..) naar de rand van de kloof, waarop wij aan de afdaling en de klim- en klauterpartij beginnen. Het is nog koel, stil en het voelt haast een beetje mysterieus. Een zonsopgang zullen we helaas niet zien, er hangt een dik wolkendek boven ons, maar het licht is mooi. Dit is tenslotte een ‘gouden uur’. Het gouden uur, ook wel het magische uur genoemd, wordt vaak omschreven als het eerste en laatste uur zonlicht op de dag, waarbij de speciale kwaliteit van het licht bijzonder fraaie foto’s kan opleveren.

Volgens een legende heeft een hebzuchtige koning ooit zijn hond op wacht gezet bij een gevonden schat in één van de gaten. Al vertelt een andere versie dat het gaat om een gouverneur en een minister, waarbij de minister zijn hond bij de ingang laat wachten totdat de gouverneur terug keert. De gouverneur vindt, in dit geval, de schat en verlaat het gebied via een andere weg om de minster te ontlopen. In beide gevallen is het eindresultaat dat de trouwe hond blijft wachten en uiteindelijk ter plekke sterft. Als je goed kijkt (en veel fantasie gebruikt) lijkt één van de grotere rotsformaties inderdaad op de kop  van een hond, een trouwe viervoeter die uitkijkt over de rivier. 

Lang voordat Sam Phan Bok bekend werd als een toeristische attractie was het voornamelijk een plek bij uitstek om te vissen. De draaikolken en steeds veranderende stromingen slijpen en polijsten gaten onder water waarin vissen min of meer gevangen zitten. Terwijl wij per ‘long tail boat’ de enormiteit en ongereptheid van de rivier en haar oevers ervaren, zien we diverse vissers hun grote netten in het water gooien. We kunnen helaas niet zien hoe hun vangst is, maar het enthousiasme en het aantal vissers laat weinig te raden over.

Onderweg worden we gewezen op een grote rots waarop het waterpeil staat aangegeven. De rots torent meters boven ons omhoog, nu besef ik me pas voldoende waarom dit de ‘grand canyon’ wordt genoemd, en we realiseren ons bewust hoeveel het waterniveau stijgt in de natte tijd. Wat een verschil en  wat een kracht gaat er door deze kloof. Geen wonder dat die kracht in staat is de rotsen uit te slijpen en soms te transformeren in artistieke en herkenbare figuren.

De bekendsten zijn uiteraard de ‘heart shaped’ gaten en het ‘Mickey Mouse’ gat.

Op een andere plek heeft het water op een rots een uitstulping gevormd wat lijkt op een vaasje. Wanneer je stevig over het vaasje wrijft kan het zomaar zijn dat de winnende loterij nummers in je hoofd ‘komen dansen’, althans dat is het plaatselijke bijgeloof.

We lopen eerst over het grote bovenplateau. Hier zien we vooral gaten van verschillende grootte en diepte. Sommigen vol water en helder als glas. Anderen diep en indrukwekkend.

De weg naar het water vraagt enige souplesse en behendigheid, maar levert ontegenzeggelijk een nieuwe kijk op deze wondere wereld. Ook de Thaise Grand Canyon is, op haar eigen wijze, indrukwekkend, bijzonder en zeker de moeite van het ontdekken waard!