Dit is zo’n typische uitspraak die op vele facetten van het leven toepasbaar is. Ook in ons geval, want we gaan vandaag weer verder met onze zoektocht in Chinatown naar de al gefotografeerde ‘karakters’. Ons verhaal is immers nog (lang) niet af. Aangestoken door haar enthousiaste relaas wordt onze Thaise vriendin deze keer vergezeld door haar Japanse vriend.

We zijn vroeg, veel zaakjes zijn nog gesloten, maar de ‘straat schoonheidsspecialistes’ zijn al druk in de weer met hun ‘mung ming’ techniek. Dit is een Chinese methode waarbij de dames met katoenen draden haren uit het gezicht  verwijderen. ‘Mung’ betekent letterlijk trekken en ‘ming’ wordt vertaald als gezicht. Het lijkt me een hele bijzondere ervaring om zo op straat behandeld te worden. De dame met de grootste plek vindt dat wij zelf hoog nodig toe zijn aan een behandeling. Kijk naar haar, ziet ze er niet jong, blank en verzorgd uit? Hoewel ze al zestig is, zou je haar dat inderdaad niet geven. Zij vertelt ons dat haar geheim, naast haar mung ming, ‘exercise’ is en demonstreert vervolgens hoe ze te werk gaat. Onnodig om te zeggen dat we steeds meer aandacht krijgen op dit stukje stoep?

Het is dan ook een flamboyante vrouw, uitbundig zowel in haar gesprek als in haar verschijning. Een krans (nep)bloemen in het haar is haar handelsmerk, want, zo vertelt ze ons trots, ‘ik ben al diverse keren geïnterviewd en je kunt mij terugvinden op sociaal media, op TV en in de kranten.’ Een echte beroemdheid dus! Ze vertelt verder dat ze hier al veertig jaar werkt en dat ze geboft heeft met haar plek op straat. Achter haar bevinden zich twee winkels die beiden gesloten zijn en (voorlopig) gesloten blijven, waarmee ze alle ruimte heeft om zich breeduit op het trottoir te installeren. Ze toont ons de vergunning nodig om op straat te mogen werken en waarschijnlijk is die vergunning ook het enige waarvoor ze moet betalen. Haar ‘winkel’ zelf kost verder niets op een paar krukjes en materialen na. Handig weet onze dame het gesprek telkens weer terug te brengen op haar vak en haar expertise en probeert ze ons steeds weer te overtuigen van het belang van onze schoonheid en ons jeugdigheid. Helaas voor haar zijn wij op een andere missie. Bovendien voelen we er weinig voor om ‘en plein public’ behandeld te worden, waarbij, zeer waarschijnlijk, vele toeschouwers aanwezig zullen zijn. Een ‘farang’ (buitenlander) onder behandeling blijft hier bijzonder.

Ondertussen hebben de wolken zich steeds meer samengetrokken en na de eerste druppels gaan de sluizen helemaal open. Het stortregent. Absoluut tijd voor een kop koffie en een werkoverleg. De moeilijkheid ligt ‘m vandaag in het vinden van de mensen. Onze ‘koppen’ hebben geen vaste winkel of vaste marktstal. Mogelijk wel een vast stekje waar ze graag vertoeven, maar ook dat is geen zekerheid. Zoals Confucius ooit zei: ‘bij een goed einde hoort een goed begin’. Een plan is daarmee onmisbaar.

We gaan verder als eerste op zoek naar de ‘sigaretman’ en tonen zijn foto aan vele ‘straatgenoten’ waar hij het laatst gezien is. Ja, iedereen herkent hem wel, maar kent hem niet. Hij wordt omschreven als een vriendelijke oude man die wel van een gokje houdt. Hij is echter al een tijdje niet meer gezien, dus hij kan ook wel dood zijn, is het laconieke commentaar.

Vervolgens worden we via via doorverwezen naar het ‘oude mannen café’. Het is echt heel grappig hoe iedereen zich met ons bemoeit en ons op zijn of haar manier probeert te helpen. We zijn echt op een missie en het gaat ons (misschien) lukken? Het betreffende café zit in ieder geval vol met oude mannen, echter ‘de onze’ is helaas ook hier niet te bekennen. Geïntrigeerd nodigt een andere klant ons uit voor een praatje. Hij is een 100% Chinees, al op z’n negende naar Thailand geëmigreerd en weet daarom ‘alles over Chinatown’. Hij vertelt dat zijn familie (zeven broers en zussen) gevangen was genomen door de Japanners maar dat hij wist te ontvluchten. Hij knikt eens vriendelijk naar onze Japanse metgezel en zegt troostend: ‘ik neem jou niets kwalijk hoor.’ Naakt en berooid kwam hij op zijn negende aan in Thailand waar hij tot zijn grote geluk werd geadopteerd door een Chinese familie. Het was desondanks toch een moeilijke tijd. Hij miste zijn eigen familie en moest hard werken om te kunnen overleven. Hij heeft daarom ook nooit een echt beroep geleerd.

Tegenwoordig woont hij niet meer in Chinatown. De wijk veranderd, wordt gemoderniseerd en veel buurten en straten krijgen een geheel nieuwe uitstraling. Hij memoreert dat het hier vroeger veel levendiger was, er was meer saamhorigheid, meer cultuur, meer support en aandacht voor elkaar. Toegegeven er waren ook meer opium gelegenheden en seksshops, maar …….. Hij kijkt ons weemoedig aan. Hij is ondertussen 81 jaar en wil eigenlijk graag terug naar China. Hij wil sterven temidden van zijn familie en zoekt naar een vergaan verleden. Hij is echter afhankelijk van zijn kinderen en moet rondkomen van 500 bath per dag. Volgens onze Thaise vriendin een royaal ‘salaris’, volgens onze man een schijntje. Hoe lang moet hij nu sparen voordat zijn wens in vervulling kan gaan? Hij is een beetje verbitterd en zoekt dagelijks naar de sfeer van vroeger in zijn café. Wij maken zijn dag bijzonder vandaag. Hij wil daarom graag op de foto en kijkt er vervolgens zorgvuldig op toe dat zijn adres en telefoonnummer goed worden genoteerd. Voor een afdruk, een tastbare herinnering aan een vriendelijk gesprek en een luisterend oor.

Onze zoektocht naar de volgende man past eveneens zo in een detective verhaal. We laten de foto zien op een druk marktje en worden weer via via doorverwezen. Deze keer naar een tempel even verderop, waar hij vaak gesignaleerd wordt. We treffen daar een vrouwtje aan die verwoed kipfilets met een mes in gehakt veranderd. Ze kijkt en schudt ontkennend haar hoofd. Dan opeens zegt ze: ‘ik ken hem toch en ik heb zelfs zijn telefoonnummer. Zal ik hem even bellen?’ Graag! Nog geen vijf minuten later snort de betreffende man op z’n brommer het pleintje voor de tempel op. Hij kijkt verwachtingsvol naar zijn foto en schudt dan meewarig zijn hoofd. ‘Ik lijk oud’. Onze Thaise vriendin lacht hem bemoedigend toe. ‘Nee hoor, je hebt karakter’, zegt ze vriendelijk. Dat geeft de doorslag. Karakter is goed. Hij stalt zijn brommer en komt uitgebreid bij ons zitten voor een praatje. Hij heeft eigenlijk verder geen inleiding nodig, hij babbelt meteen honderduit. ‘We zitten hier op het plein waar vroeger de eenden werden geslacht’, zo begint zijn verhaal. 

Hij gaat verder met: ‘De tempel achter ons is belangrijk voor de gemeenschap en alle families doneren geld voor het onderhoud. Deze tempel staat voor geluk, want ondanks dat het een houten gebouw is van meer dan 100 jaar oud, bleef de tempel gespaard tijdens de grote brand rond het plein ervoor.’ We zien inderdaad de restanten van een grote brand om ons heen. Ook hij vertelt dat Chinatown aan het veranderen is, dat de wegen veel breder zijn geworden en dat het culturele leven aan het verdwijnen is. De shows en de opera hebben plaatsgemaakt voor hoogbouw en toeristenwinkels. Hijzelf woont ook niet meer in Chinatown. De regering heeft de grond opgekocht en de bewoners moesten noodgewongen plaatsmaken voor de vooruitgang.

Onze marktman noemt zichzelf een ‘political guy’ en hij protesteert ook tegen deze gang van zaken evenals tegen de individualisering van de gemeenschap. Hij beseft tegelijkertijd dat het bij voorbaat al haast een verloren zaak is. Het gaat hem aan het hart, want hij is geboren en getogen in Chinatown en zijn beide ouders zijn 100% Chinees. Zijn vader was vroeger een straatvechter, zowel beroemd als berucht, maar hij vocht alleen voor de goede kant hoor, zo wordt ons verzekerd. Zijn vader was iemand die wijd en zijd bekend stond, iemand waar je trots op kon zijn. Hijzelf heeft nooit een vak geleerd. Na de vierde klas van de lagere school moest hij aan het werk ter ondersteuning van het gezin. Een verhaal als van zovelen hier. Ondertussen is hij zestig, zijn de drie kinderen volwassen en runt hij samen met zijn vrouw een marktstal. Zijn vrouw kookt en hij brengt maaltijden rond op zijn brommer. ‘Wanneer je me nu een kleurenfoto brengt’, zegt hij knipogend, ‘kom dan vroeg, dan kook ik voor je.’ Hij schatert als hij onze reactie ziet. ‘Nee hoor, mijn vrouw kookt en ik was de borden.’ Ook hier geldt ‘winnen doen je met elkaar!’