Op vakantie gaan is altijd heerlijk, maar op vakantie zijn in een land waar vrienden wonen die graag uitstapjes met je willen ondernemen, geeft nog een extra dimensie aan die vakantie.
Vandaag hebben we om 8 uur afgesproken bij Saphan Taksin, vanwaar we met de oranje ‘busboot’ verder reizen naar Thonburi. Ooit was hier een groot treinstation, het Bangkok Noi Railway Station. In 1903 werd het geopend als startpunt voor alle zuidelijke lijnen. Tegenwoordig is het echter een rustig dorpsstationnetje, vanwaar de treinen naar Kanchanaburi en Nam Tok vertrekken.
Wat het echter voor ons zo interessant maakt is dat er pal achter een reparatiedepot ligt voor oude treinen. Hier worden oude locomotieven en treinstellen gereviseerd, gerepareerd en weer klaar gemaakt voor transport. Merkwaardig genoeg kon je tot voor kort zo het terrein opwandelen om de werkzaamheden van dichtbij te bekijken en een praatje te maken met de altijd vriendelijke Thai die hier werkzaam zijn. Helaas voor ons is dat de laatste jaren ook in grote getale gebeurd, zijn er een aantal mensen uitgegleden over het smeltende en overal aanwezige teer of hebben er andere onvoorzichtigheden plaatsgevonden. Hoe het ook zij, we worden al vlak aan begin tegengehouden. Het mag niet meer van de overheid en daar hebben we ons aan te houden.
Rustpauze – RK
Wat wel mag is het spoor oversteken en aan de achterkant de aanwezige treinen bekijken. Daar maken we kennis met een oude man die zorg draagt voor het bijvullen van de diesel. Hij glimlacht stilletjes als hij ons vertelt dat hij even een pauze neemt, want hij kan niet zonder z’n rokertje. In zijn kantoor (groot woord) wat gevestigd is in een oude locomotief hangen verbodsborden voor roken en de aanwezigheid van dieren. Deze verboden worden kennelijk beiden niet zorgvuldig nageleefd, want zijn twee honden volgen hem trouw, dus ook naar het werk.
Aan het werk – RK
De man heeft er lol in om ons het een en ander te vertellen en fungeert tegelijkertijd als een gewillig model. Het is waarschijnlijk weer eens iets anders dan de gewone dagelijkse sleur. Hij raadt ons aan om de wijk pal achter het depot te bezoeken. Hij woont er zelf, net als de meeste mensen die hier werken, en het dorp is bovendien bekend vanwege de koper/tin smederijen. Dat klinkt goed.
Ban Bu is inderdaad een heel klein dorpje, niet veel meer dan een smal straatje breed, waar vroeger bijna elk huis betrokken was bij de fabricage van de zogenaamde ‘khan long hin’ of ‘stone polished bronzes’. De schalen en kommen werden (of worden) vooral gebruikt om water of rijst in te bewaren en als bedelnap voor de monniken. Zwaar werk onder primitieve omstandigheden hebben er echter toe bijgedragen dat er momenteel nog maar één werkplaats is.
Vonkend vuur – IK
Bij binnenkomst zien we een ouder echtpaar bezig met het kappen van houtskool in handzame brokken en het oprakelen van een klein vuur. We denken eerst nog dat deze generatie behulpzaam is terwijl jongere generatie het zware werk voor haar rekening neemt, maar dat blijkt al snel een misvatting. We zien hoe een plaat van koper, tin en een beetje goud (het speciale Ban Bu mengsel) gloeiend rood wordt in een heet houtskoolvuurtje. Met een vingerdruk kan er extra lucht onder in het vuur geblazen worden om de hitte te verhogen. Deze handeling brengt een heldere regen van vonken in de schemerige lucht. Een wonderlijk en hypnotiserend schouwspel.
‘Stone polishing’ – RK
Wanneer de plaat de juiste hitte heeft bereikt, wordt deze uit het vuur gehaald om vervolgens met zware hamers in model geslagen te worden. Een geduld werkje in tropische omstandigheden. Het kost twee mannen met ervaring uren van hameren en verhitten voordat het brons de gewenste vorm heeft aangenomen. Vervolgens worden eventuele butsen en krassen weggewerkt, wordt de kom glad geveild en nogmaals grondig gecontroleerd voordat het oppoetsen kan beginnen. Hiervoor is een dikke stenen pin in de grond geslagen, de verdikte bovenkant omhuld met een in kokosnoot olie gedrenkte lap, waarop de kom glad en glimmend wordt gewreven (stone polished). Een kom is pas af als je jezelf erin kunt spiegelen.
Eventuele verdere verfraaiing bestaat uit het etsen van een mooi patroon aan de buitenkant. Dat wordt tegenwoordig niet meer ter plekke gedaan, maar uitbesteedt aan een volgend dorp wat zich hierin heeft gespecialiseerd. Een foutje en al het voorafgaande harde werk is voor niks geweest…….wat een verantwoordelijkheid! We zijn absoluut onder de indruk!
De koelkast wordt ontdooid – IK
Aan de andere kant van het dorp slaan we weer af richting het eigenlijke treinstation. De sfeer is rustig en gemoedelijk. Het geeft een beeld van het dagelijks leven. Op het perron wordt een ijskast (letterlijk, haha) ontdooid, liggen mensen te slapen, geniet een kleine meid van een geïmproviseerde schommel, en is de perronchef bezig met het schoonmaken van zijn oude grammofoon.
Hij is zeer in z’n sas met onze aandacht en aarzelt niet om zijn kwast terzijde te leggen, de grote hoorn weer te bevestigen en zijn enige grammofoonplaat onder de naald te leggen. Het apparaat moet even opgewonden worden, maar dan klinken er zoetgevooisde klanken over het perron. Alhoewel….. het zijn meer de jammerende, krassende noten van een oeroude Indiase plaat. De muziek is meteen een geweldige trekpleister, want alle andere bezigheden worden gestaakt.
Op het station – IK
Iedereen komt dichterbij en het meisje klimt uiteindelijk zelfs op de tafel naast de grammofoon, nadat ze eerst een hele demonstratie had gegeven over haar ongenoegen qua muziek keuze. De achteloos neergelegde grote kwast lonkt verleidelijk naar haar en even later gaat ze helemaal op in haar eigen wereld. Zachtjes wiegend op de muziek, terwijl ze de LP lichtjes afborstelt. Die krassen zitten er niet voor niets.
De markt is voorbij – RK
De markt achter het treinstation loopt ten einde. Elke ochtend om 4.00 uur loopt een grote goederentrein volgeladen met groenten en fruit het station binnen om verhandeld te worden op de markt. Tegen de middag is het merendeel in andere handen overgegaan en zijn de meeste stalletjes weer netjes dichtgeklapt in afwachting van de volgende lading. Grote ratten schieten over de paden, hun feest is net begonnen. We sluiten onze mini ‘photowalk’ af met een late lunch aan de oevers van de grote Chao Phraya voordat we weer ieder ons eigen weegs gaan. Een heerlijk dagje!
OP REIS 