‘Wie durft (af) te dwalen vindt nieuwe wegen’, is een citaat van Desiderius Erasmus. Naar mijn idee is deze bewering uitermate van toepassing op het ontdekken van Florence. De stad, zeker het centrum, lijkt opgezet uit alleen maar kleine straatjes waarin je eindeloos kunt dwalen en ontdekken. Alhoewel….. al van grote afstand vang je telkens een glimp van iets groots op, want tussen die smalle straatjes laat de ‘Santa Maria del Fiore’ steeds haar dak zien. De kathedraal werd aan Maria gewijd, maar de naam verwijst ook naar destijds gebruikelijke naam van de stad, Fiorenza. De roodbruine koepel van de Duomo, zoals de dom beter bekend staat, domineert ook nu nog altijd de skyline van de stad.

                                                                                                                                 Rondom de Duomo

Het lijkt dan ook een logische stap onze ontdekkingstocht te beginnen aan de voet van de Duomo. Het is inderdaad een imponerend bouwwerk. Dat mag ook wel, want het staat prominent in de lijst van de twaalf meest indrukwekkende kerken en kathedralen ter wereld. Er is maar liefst twee eeuwen aan deze kathedraal gebouwd (vanaf de 13e tot de 15e eeuw). De nieuwe kathedraal moest de groeiende macht van Florence symboliseren en moest daarom ook een stuk groter worden dan z’n voorganger. De prachtige marmeren bekleding van de gevel werd pas veel later toegevoegd, tussen 1871 en 1887, in een neogotische stijl met kleurrijke patronen. De gevel past hierdoor bij de gelijkaardig beklede gevel van de 14e eeuwse klokkentoren (Campanile) en de doopkapel (Battistero).

                                                                                                            Santa Maria del Fiore (Duomo)

Aan het begin van de 15e eeuw naderde de bouw zijn voltooiing, maar de kathedraal had nog steeds geen koepel. De architecten kwamen er niet uit hoe ze de koepel tijdens de bouw moesten ondersteunen en zo ontstond het bizarre idee om het gebouw vol te storten met zand waarin munten verstopt zaten. De armen zouden dan, na de voltooiing van de koepel, het zand dan wel weghalen omdat ze de daarin gevonden munten dan mochten houden. Ten einde raad schreef de bouwcommissie van de dom in 1418 een wedstrijd uit voor de bouw van een koepel. De wedstrijd werd na lang wikken en wegen gewonnen door Brunelleshi, een veelgehoorde naam in Florence. De koepel, een technisch hoogstandje, was ’s werelds grootste toen deze voltooid werd in 1436 met een diameter van 45,50 meter en een hoogte van 91 meter. Boven op de koepel staat de in 1472 voltooide lantaarn die wordt bekroond door een koperen bol en een kruis, waarmee de totale hoogte op 114,5 meter komt. Een waar kunstwerk!

                                                                                                                                  Piazza del Duomo

We slingeren verder door de sfeervolle straatjes en komen opeens oog in oog te staan met de Ponte Vecchio (Italiaans voor oude brug). Het is inderdaad een oude brug, gebouwd in 1345 ter vervanging van een houten brug uit de Romeinse tijd. Grappig weetje is dat er boven de brug een doorgang loopt. Deze werd in 1565 gebouwd in opdracht van Cosimo I de’ Medici. Zo kon de adellijke familie ongezien op en neer reizen tussen het Palazzo Pitti (hun woonhuis) aan de ene kant en het Palazzo Vecchio (hun tweede huis) aan de andere kant van de rivier, zonder zich onder het normale publiek te begeven op de overbevolkte brug. In de huizen op de brug, veelal met ‘hangende’ werkplaatsen, hadden zich oorspronkelijk vooral door slagers en leerlooiers gevestigd. Slachtafval kon direct van de brug in de rivier gegooid worden. Volgens ‘de geheimen van de Ponte Vecchio’ kon Cosimo I de’ Medici de onaangename geur die rond de brug hing op een gegeven moment niet meer verdragen en gaf hij opdracht alle handelaren weg te sturen. Hun plaats werd direct ingenomen door de goudsmeden, passender bij de luxe van de regerende familie. Tegenwoordig zijn de winkeltjes op de brug nog steeds in handen van juweliers. Hierom wordt de brug ook wel  de ‘Golden Bridge’ genoemd.

                                                                                                                                          Ponte Vecchio

Een ander ’geheim’ van de brug zijn de ‘lucchetti d’amore’ (sloten van de liefde). Heel veel verliefde stelletjes hingen een hangslot aan de brug. Om hun liefde te bezegelen werd daarop de sleutel van het slot in de Arno gegooid. Op straffe van hoge boetes is deze traditie tegenwoordig verboden. De hoeveelheid slotjes beschadigden de brug teveel. Een enkeling kan de verleiding echter niet weerstaan…..

                                                                                                                                 Sloten van de liefde

Een laatste verhaal dat de ronde doet, is dat de term ‘bankroet’ zou zijn voortgekomen uit de handel die werd gedreven op de brug! Wanneer een handelaar zijn standplaats op de Ponte Vecchio niet meer kon betalen, of serieuze schulden had, werd de tafel (banca) waarop hij zijn goederen uitstalde vernield (rotta) door soldaten. Zonder zijn banca kon een handelaar geen zaken meer doen. Zo zou het begrip bancarotta, kapotte tafel, zijn ontstaan. Het is maar dat je het weet.

                                                                                                                                      Palazzo Vecchio

De volgende stop lijkt me nu het Palazzo Vecchio aan het Piazza della Signoria. Het tegenwoordige gemeentehuis annex museum werd oorspronkelijk Palazzo del Popolo en later Palazzo della Signoria genoemd, naar de Signoria, de vertegenwoordigers van de belangrijke families die over de stad heersten. Het gebouw met een 94 meter hoge toren werd tussen 1299 en 1314 gebouwd als vergaderruimte voor de leiders. Het was honderden jaren lang het belangrijkste gouvernementele gebouw van de stad. Toen Cosimo I in 1550 naar het Palazzo Pitti verhuisde kreeg het zijn huidige naam Palazzo  Vecchio of oud paleis. Eenmaal binnen willen we graag door naar de ‘vergaderzaal van de grote raad’ (Sala dei Cinquecento), waar muurschilderingen vertellen over de militaire successen (Florence tegen Pisa en/of Sienna) en plafondschilderingen belangrijke gebeurtenissen uit de geschiedenis van Florence laten zien.

                                                                                                    Primo Cortile (eerste binnenplaats)

Het moet vast overweldigend zijn, maar wij komen niet verder dan de eerste binnenplaats. Deze week staat Florence in het teken van cultuur met gratis toegang tot talrijke musea. Op zich geweldig natuurlijk, maar scholen, reizen, groepen en de toch al in grote getale aanwezige toeristen maken hier volop gebruik van. Het gevolg is lange wachtrijen waar geen beweging in lijkt te zitten. Gelukkig is de binnenplaats ook al zeer de moeite waard! Interessant detail is dat het water dat door de snuit van de dolfijn stroomt hierheen gebracht wordt (via pijpen) uit de Boboli tuinen. De fresco’s op de muren zijn ‘vedute’ (gezichten) van steden uit het Habsburgse Rijk. Ze werden in 1565 geschilderd ter ere van het huwelijk tussen Francesco I de’ Medici (de oudste zoon van Cosimo I) met Johanna van Oostenrijk, zus van keizer Maximilian II. Je kunt in Florence niet om de de’ Medici’s heen.

                                                                                                                Vanaf Piazzale Michelangelo

Dit waren in vogelvlucht de drie top bezienswaardigheden van Florence, al is dit allesbehalve objectief. Confucius zei het al: ‘Alles heeft z’n schoonheid alleen ziet niet iedereen dat altijd.’