Hue was ooit hèt centrum van Vietnam. Ons wordt verteld dat de keizers van de Nguyen dynastie hier tussen 1802 en 1945 regeerden. Het was de plek waar zich talrijke politieke intriges afspeelden, waar culturele innovaties plaatsvonden en waar de beste scholen stonden. Ook nu wordt Hue nog jubelend beschreven in poëtische paren als ‘paleizen en pagodes, tombes en tempels, historie en hartzeer, cultuur en culinair. Voor elk wat wils?
Ondanks het feit dat Hue zwaar beschadigd werd tijdens de Vietnamoorlog kent de stad nog steeds (volgens de boekjes) ‘een aristocratische sfeer en architectonische hoogstandjes uit het keizerlijke verleden.’ Dat belooft wat!

Dwars door Hue, op de vroegere grens van noord- en zuid Vietnam, stroomt de Huong Giang of Parfum rivier. Wij varen met een echte drakenboot (op rode plastic stoeltjes:)) naar ons eerste hoogtepunt van de dag: de Thien Mu (Hemelse Meesteres) Pagode.

In 1601 voorspelde een godin dat degene die een pagode op deze heuvel boven de rivier zou bouwen, een belangrijke dynastie zou stichten. Nguyen Hoang gaf gevolg aan haar profetie en zijn nageslacht, tot aan Vietnam’s laatste keizer, vormde het bewijs dat voorspellingen wel degelijk uit kunnen komen :). Qua herkenningspunt voor Hue wordt de pagode wel vergeleken met de Eiffeltoren in Parijs of de Empire State Building in New York. Het is dus een gebrek aan algemene ontwikkeling als je deze pagode niet kent (haha).

De 8-hoekige tempel is 21 meter hoog, bestaat uit zeven verdiepingen en wordt geroemd om haar eenvoudige uiterlijk. Het originele bouwwerk stamt uit de 17e eeuw, maar door de jaren heen is de tempel meerdere malen verwoest en weer opnieuw opgebouwd. Dat het één van de bekendste bouwwerken van het hele land is, heeft onder andere te maken met het verhaal van de boeddhistische monnik die met zijn turkooizen Austin (wordt hier tentoongesteld) vanaf de pagode naar Saigon reed, alwaar hij zichzelf in brand stak (1963). Hij wilde op deze wijze protesteren tegen de discriminatie van boeddhistische monniken door het zuid Vietnamese regime van die tijd.

Ten noordwesten van de rivier ligt de grote Citadel van Hue. Dat klinkt intrigerend, toch? Helemaal als je leest dat ‘de grote Citadel, die de grandioze Keizerlijke Stad en de fabelachtige Verboden Purperen Stad omsluit, een Aziatische sprookjeswereld is met paleizen, paviljoens, vijvers, tuinen en poorten.’ Bovendien zouden hier de mooiste vrouwen van Vietnam wonen, omdat de keizers destijds uit alle hoeken van het land de mooiste schoonheden naar Hué lieten komen. Als dit geen aantrekkingskracht heeft………

De Citadel (Kinh Thanh), nog steeds het kloppende hart van de stad, wordt omringd door een twee meter dikke en tien km lange muur, een slotgracht van dertig meter breed en vier meter diep en maar liefst tien poorten. We komen binnen aan de zijkant van de Ngo Mon poort tegenover de vlagtoren. De deuren in het midden evenals de brug daarachter over het meer vol lotusbloemen waren vroeger exclusief voor keizer. Hoewel de poort nog steeds gesloten blijft voor het gewone gepeupel, mogen we nu wel over de brug.

Zo komen we op het Voorplein van de Grote Begroetingen (schitterende namen, nietwaar?), waar Mandarijnen in dikke rijen stonden opgesteld tijdens ceremonies aan het hof. De keizer, die zichzelf had uitgeroepen tot de ‘Hemelse Zoon’, regeerde vanuit het grote ‘Paleis van Opperste Harmonie’, een met dakpannen bedekte hal (het gewelf beeldt de hemel uit) en prachtige rood gelakte met verguld houtsnijwerk versierde zuilen. Aan pracht en praal geen gebrek! Helaas is de keizerlijke rijkdom van de Verboden Purperen Stad, ooit alleen toegankelijk  voor de keizer, zijn vrouwen, concubines en eunuchen, niet in volle glorie te bewonderen, omdat een groot deel van het complex verloren is gegaan tijdens bombardementen in de Vietnamoorlog. Ongeveer 20 van de 148 gebouwen zijn gespaard gebleven, en men is vandaag de dag nog steeds bezig me het herstellen van de schade.

De Vietnamese keizers lieten enorme praalgraven en imposante graftombes voor zichzelf bouwen langs de oevers van de Parfum rivier. Wij bezoeken de majestueuze tombe van Minh Mang, die midden in de natuur ligt en wordt geroemd om de bijzondere architectuur. De Nguyen families bouwden hun graftombes in navolging van de graven uit de Chinese Mingdynastie. De graven zijn vaak te vinden naast een hoge heuvel om de ‘slechte winden’ tegen te houden. De belangrijkste monumenten zoals de driedubbele poort, het erehof, het gedenkstenen paviljoen, de tempel en de begraafplaats zelf werden zoveel mogelijk op dezelfde as, de Weg van de Geest, gebouwd. De beelden van Mandarijnen, paarden en olifanten op het erehof staan er om de keizer na zijn dood te dienen.

Om bij het graf van Minh Mang te komen loop je vanaf de Rode Poort (de poort is, nadat zijn lichaam erdoorheen ging, gesloten) over het erehof, langs twee poorten en bruggen, door een tempel en een paviljoen naar de grafheuvel die ongeveer 700 meter verderop ligt. De Weg van de Geest is niet mals, je hebt voldoende tijd tot overpeinzingen :-D.

Tot besluit nog een paar woorden over het culinaire gedeelte. Voor de keizers werden exquise maaltijden bereid en daardoor staat Hue bekend als de stad van de keizerlijke keuken. Een fraaie presentatie van de gerechten is zeer belangrijk. Sommigen zeggen zelfs dat het in de keizerlijke keuken meer gaat om de presentatie dan om de smaak. Wij hebben een klein beetje mogen proeven aan de ervaringen van toen. Onze lunch van zeven gangen, waarbij het ene gerecht nog mooier en aantrekkelijker wordt opgediend dan het andere, zou, volgens ons, zeker hebben voldaan aan de eisen van het keizerlijke hof.
Waren al deze ervaringen in Hue inderdaad symbolisch voor het ontdekken van Vietnam op haar mooist?