Het zuiden van Engeland heeft de beste temperaturen en de minste neerslag. Ideaal voor een korte vakantie!

Voor velen zijn ‘the white cliffs of Dover’ de eerste kennismaking met dit gedeelte van Engeland. Jaren geleden, toen we ooit met de boot overstaken voor een weekendje Londen (opa en oma 25 jaar getrouwd), gold dat ook voor ons en vond ik het al een enorm imposant gezicht. Nu, weliswaar vanuit een heel ander gezichtspunt, is het absoluut niet minder indrukwekkend. Deze witte kliffen, die voornamelijk bestaan uit krijtgesteente, zijn ontstaan door eeuwenlange blootstelling aan de natuur. De erosie is ongeveer één centimeter per jaar, maar er kunnen soms grotere stukken afbreken. Het is dus niet aan te raden op de rand te gaan staan of aan de voet van de rotsen te lopen!

Overal in de wereld kennen ze, tenminste de oudere generatie onder ons (haha), het liedje uit de tweede wereldoorlog waarin Dame Vera Lynn (geboren 20 maart 1917) de witte kliffen van Dover bezingt en ze daarmee tot nationaal symbool maakt:
‘There’ll be bluebirds over
The White Cliffs of Dover
Tomorrow, just wait and see………..’

In 1940 kreeg ze haar eigen radioprogramma (Sincerely Yours) waarin zij boodschappen doorgaf aan soldaten in het buitenland en verzoeknummers zong. Ze bezocht ook ziekenhuizen om jonge moeders te interviewen en hun berichten aan hun echtgenoten overzee door te zenden. Ze trad eveneens op voor de Britse soldaten in het buitenland, b.v. in Birma, het tegenwoordige Myanmar. Ze kreeg hierdoor de bijnaam ‘The Forces’ Sweetheart’. In 1942 nam ze het liedje ‘We’ll meet again’ op, wat enorm bleek aan te slaan bij velen die tijdens de oorlog van hun geliefden waren gescheiden. Dit lied en haar ‘White Cliffs of Dover’ behoren tot de beroemdste liedjes uit die jaren. In 1975 werd Vera Lynn in de adelstand verheven.
Grappig weetje: de Volkskrant van 20 maart j.l. meldt: ‘Dame Vera Lynn viert haar 90-jarig jubileum in de showbizz met een nieuw album. De ‘lieveling van de strijdkrachten’ uit de tweede wereldoorlog kondigde de verzamelplaat vandaag op haar 97ste verjaardag aan.’ Ongelooflijk toch?

Terug naar de eigenlijke krijtrotsen. Wij maken een prachtige wandeling langs de toppen en genieten van de ‘hustle and bustle’ van de drukke haven diep beneden ons. Wat een tegenstelling! De overweldigende rotsen hebben zo hun eigen namen, waarvan ‘Cliff Shakespeare’ ons het meest bekend in de oren klinkt. Eind 2012 is de National Trust er, met behulp van het publiek, in geslaagd een ontbrekend stuk klif van 1,3 km te kopen, waardoor de hele rotspartij nu door hen beheerd wordt en weer voor een tijdje veilig is gesteld.

Naast deze kliffen is ook ‘Beachy Head’, net voorbij Eastbourne, de moeite van het bezoeken waard. De top ligt maar liefst 170 meter boven de zee. Via een lange trap kun je afdalen naar het strandniveau. Terwijl ik bovenaan de boel in de gaten houdt ☺️, genieten de anderen van een beetje strandplezier.

Wie kan het beste een steentje over het water scheren? Kun je ook surfen op de kiezels?
En bovenal hebben we wel elk facet op de foto? De tijd vliegt voorbij!

In Eastbourne zelf rijden we langs de pier. Elke zichzelf respecterende badplaats heeft een pier. Die van Eastbourne is één van de meest populaire attracties in Engeland. Vooral door de Victoriaanse promenade lijkt het alsof je terug gaat in de tijd. Helaas kunnen wij dit niet zelf ervaren, want dezelfde avond brandt de hele pier af. Een gebeurtenis die uitgebreid op het lokale nieuws wordt behandeld compleet met tranen en tal van herinneringen van de omwonenden. Het idee is dat de pier nu zo snel mogelijk en in oorspronkelijke staat moet worden herbouwd……….als er tenminste voldoende geld beschikbaar is.